hallo moeders in spe,
ik ben 27 en al moeder van een meisje van 6 en een zoon van 4 en nu in verwachting van nummer 3.
mijn eerste 2 zijn uit mijn vorige huwelijk en samen met mijn huidige vriend waar ik nu 4 jaar een relatie mee heb, hebben we besloten om nog een kindje van ons samen op de wereld te zetten. ben nu 11 wk zwanger en voel me net superwoman. deze ervaring is nieuw want bij mijn vorige zwangerschappen ben ik vrijwel 9 maanden misselijk geweest. ik voel me dus op en top tot nu toe en ik kan er nu echt eens van genieten. dacht ik! ik erger me rot aan mijn vriend! ik ben op hem gevallen omdat hij heel zorgzaam is en superlief voor mijn kinderen is, eerlijk en betrouwbaar. het tegenovergestelde van mijn ex die pathalogisch leugenaar is. hij kan nog steeds een schatje zijn af en toe maar, of het nu komt omdat ik barst van de hormonen of mijn roze bril valt af en toe van mijn neus, ik irriteer me aan van alles. begin 2010 heb ik een depressie gekregen. ik at al bijna 4 jaar bijna niet en was 15 kilo afgevallen. de scheiding van mijn ex ging ook niet soepel en er kwam een advocaat aan te pas. hij wilde mij financieel helemaal leegtrekken. daar had ik zoveel stress van dat ik was ingestort. vervolgens heb ik een half jaar aan de anti depressivia gezeten. dat deed me heel goed want ik zag alles zwart, niets intresseerde me meer zelfs de kinderen niet. maar in augustus 2010 kwam ik erachter dat ik door de pil heen zwanger was. geschrokken maar toch ook blij gingen we ervoor. ik moest van de huisarts stoppen met de anti depressivia en dat ging goed. rond een week of 10 kreeg ik een echo omdat ik af en toe bloed verloor. wat bleek op de echo? het vruchtje was al lange tijd levensloos. maar de miskraam kwam niet op gang en ik moest het 2 weken afwachten. elke keer een beetje bloedverlies dan weer wat erger totdat ik op mijn werk in 1 keer helemaal onder het bloed zat. ik heb nog nooit zoiets gezien. ik hoopte dat nu alles eruit was maar op de volgende echo bleek dat ik nog vol zat met stolsels. het werd een curitage. ik heb 1 dag een opname in het ziekenhuis gehad waar ze me onder narcose gecuriteerd hebben. ondanks dat dat ik met de pillen gestopt was onderging het allemaal maar, maar het ging niet in mijn koude kleren zitten. gelukkig raakte ik 3 maanden daarna weer in verwachting en tot nu toe gaat alles goed.
toen ik de depressie kreeg kon ik werkelijk niets meer. ik moest alles uit handen geven en mijn vriend deed dat heel goed. ik was verzwakt en moest eerst goed aansterken. in het huishouden deed ik niet veel meer alleen het hoog nodige, de kinderen in bad doen en naar bed brengen had ik geen puf voor, ik was op! mijn vriend bracht de kinderen naar bed en dat ging prima, overdag had ik hulp van mijn moeder. toen is het er eigenlijk ingeslopen dat mijn vriend ze elke avond in bad deed en naar bed bracht. moet niet geven, hoor ik jullie denken. ik zie het ook zo, ik zorg overdag van 7 tot half 7 voor de kids, dus dan kan hij 's avonds makkelijk een uurtje met ze doorbrengen. nu is het zo dat mijn vriend niet zoveel geduld heeft. als de kids niet gelijk luisteren of iets niet gelijk doen wanneer hij dat vraagt, dat ze dan binnen no time op hun bedje liggen. soms zonder kroel of radio , waar ze altijd naar mogen luisteren. ik hoorde dat allemaal aan vanaf de bank en vond het jammer dat het allemaal zo moest. ze zijn nog zo klein denk ik dan. maar als ik erover begin ben ik te soft. hij vind dat ze gewoon moeten luisteren als hij dat zegt. ik ben soms meer van het met een grapje oplossen of de aandacht afleiden. hij zegt dat hij daar geen geduld voor heeft. dus heb ik nu besloten dat ik zelf de kids weer naar bed breng. maar das niet alles. ik kleed 's morgen de kids aan. maak eten voor ze, breng ze naar school, dan ga ik werken tot half 12, kom thuis eet een boterham, ga of boodschappen doen of het huishouden( 2 kids,2 katten en een vriend die zijn rommel laat slingeren) ga om 3.15 uur de kids weer ophalen van school, doe iets met ze(buitenspelen, of kleuren of iets), maak het eten, doe de afwas(soms helpt tie mee) en nu kan ik ook nog anderhalf uur billetjes wassen, tandenpoetsen, voorlezen ze naar bed brengen( er moet er altijd nog 1 plassen) cdtjes uitzoeken die ze willen luisteren, zodat ik rond half 8 op de bank plof. ik heb me voorgenomen om 's avonds geen huishoudelijke klussen te doen want dan ben ik echt de hele dag bezig. daarbuiten onderhoud ik de tuin, doe kleine klusjes in huis, en doe de financieen.wil ik ook een leuke blije humoristische lieve moeder zijn, een goed verzorgde vrouw voor mijn vriend zijn die graag van sex houd. op mijn werk wil ik me ook van mijn beste kant laten zien, dus daar loop ik me ook rot. en nu is dus mijn ergenis dat alles wel heelveel op mij aankomt. alle tegenslagen heb ik overwonnen, maar vergeten heb ik het nog niet. mijn vriend heeft hier wel begrip vooor maar als ik klaag of aangeef dat ik het allemaal wel veel vind, ziet hij dit als kritiek. zo van: ik kan toch nooit iets goed doen. en het wordt tijd dat je ook weer eens wat doet. wat ik net opnoemde dat doe ik dus allemaal al. maar blijkbaar mag ik het uurtje kids in bad doen niet naar hem schuiven want pffffffff das zoveel werk. hij werkt fulltime, maar ik toch ook! zo hebben we de laatste tijd van die leuke discussies. maar ik wordt er nu boos om. iets opruimen door de kast open te doen en iets naar binnen te flikkeren kan ik ook! alle kasten zijn dus een puinhoop! ik ruim het trouw een paar x per jaar op maar als een ander er binnen 2 maanden weer een puinzooi van maakt dan geef ik mijn portie ook aan fikkie.en als je hem dan confronteerd heeft tie zo'n onschuldige blik van ja sorry! ik ben het zat, maar ja er groeit ook een kleintje in mijn buik! ik wil geen boze gefrusteerde vrouw worden, ik vraag alleen om een beetje begrip, waardering en hulp!
hebben jullie ook last van en hoe gaan jullie er mee om. wat ik al zei voor de rest is het een goude kerel maar op dat gebied kan ik hem wel eens wurgen.
groetjes
ik ben 27 en al moeder van een meisje van 6 en een zoon van 4 en nu in verwachting van nummer 3.
mijn eerste 2 zijn uit mijn vorige huwelijk en samen met mijn huidige vriend waar ik nu 4 jaar een relatie mee heb, hebben we besloten om nog een kindje van ons samen op de wereld te zetten. ben nu 11 wk zwanger en voel me net superwoman. deze ervaring is nieuw want bij mijn vorige zwangerschappen ben ik vrijwel 9 maanden misselijk geweest. ik voel me dus op en top tot nu toe en ik kan er nu echt eens van genieten. dacht ik! ik erger me rot aan mijn vriend! ik ben op hem gevallen omdat hij heel zorgzaam is en superlief voor mijn kinderen is, eerlijk en betrouwbaar. het tegenovergestelde van mijn ex die pathalogisch leugenaar is. hij kan nog steeds een schatje zijn af en toe maar, of het nu komt omdat ik barst van de hormonen of mijn roze bril valt af en toe van mijn neus, ik irriteer me aan van alles. begin 2010 heb ik een depressie gekregen. ik at al bijna 4 jaar bijna niet en was 15 kilo afgevallen. de scheiding van mijn ex ging ook niet soepel en er kwam een advocaat aan te pas. hij wilde mij financieel helemaal leegtrekken. daar had ik zoveel stress van dat ik was ingestort. vervolgens heb ik een half jaar aan de anti depressivia gezeten. dat deed me heel goed want ik zag alles zwart, niets intresseerde me meer zelfs de kinderen niet. maar in augustus 2010 kwam ik erachter dat ik door de pil heen zwanger was. geschrokken maar toch ook blij gingen we ervoor. ik moest van de huisarts stoppen met de anti depressivia en dat ging goed. rond een week of 10 kreeg ik een echo omdat ik af en toe bloed verloor. wat bleek op de echo? het vruchtje was al lange tijd levensloos. maar de miskraam kwam niet op gang en ik moest het 2 weken afwachten. elke keer een beetje bloedverlies dan weer wat erger totdat ik op mijn werk in 1 keer helemaal onder het bloed zat. ik heb nog nooit zoiets gezien. ik hoopte dat nu alles eruit was maar op de volgende echo bleek dat ik nog vol zat met stolsels. het werd een curitage. ik heb 1 dag een opname in het ziekenhuis gehad waar ze me onder narcose gecuriteerd hebben. ondanks dat dat ik met de pillen gestopt was onderging het allemaal maar, maar het ging niet in mijn koude kleren zitten. gelukkig raakte ik 3 maanden daarna weer in verwachting en tot nu toe gaat alles goed.
toen ik de depressie kreeg kon ik werkelijk niets meer. ik moest alles uit handen geven en mijn vriend deed dat heel goed. ik was verzwakt en moest eerst goed aansterken. in het huishouden deed ik niet veel meer alleen het hoog nodige, de kinderen in bad doen en naar bed brengen had ik geen puf voor, ik was op! mijn vriend bracht de kinderen naar bed en dat ging prima, overdag had ik hulp van mijn moeder. toen is het er eigenlijk ingeslopen dat mijn vriend ze elke avond in bad deed en naar bed bracht. moet niet geven, hoor ik jullie denken. ik zie het ook zo, ik zorg overdag van 7 tot half 7 voor de kids, dus dan kan hij 's avonds makkelijk een uurtje met ze doorbrengen. nu is het zo dat mijn vriend niet zoveel geduld heeft. als de kids niet gelijk luisteren of iets niet gelijk doen wanneer hij dat vraagt, dat ze dan binnen no time op hun bedje liggen. soms zonder kroel of radio , waar ze altijd naar mogen luisteren. ik hoorde dat allemaal aan vanaf de bank en vond het jammer dat het allemaal zo moest. ze zijn nog zo klein denk ik dan. maar als ik erover begin ben ik te soft. hij vind dat ze gewoon moeten luisteren als hij dat zegt. ik ben soms meer van het met een grapje oplossen of de aandacht afleiden. hij zegt dat hij daar geen geduld voor heeft. dus heb ik nu besloten dat ik zelf de kids weer naar bed breng. maar das niet alles. ik kleed 's morgen de kids aan. maak eten voor ze, breng ze naar school, dan ga ik werken tot half 12, kom thuis eet een boterham, ga of boodschappen doen of het huishouden( 2 kids,2 katten en een vriend die zijn rommel laat slingeren) ga om 3.15 uur de kids weer ophalen van school, doe iets met ze(buitenspelen, of kleuren of iets), maak het eten, doe de afwas(soms helpt tie mee) en nu kan ik ook nog anderhalf uur billetjes wassen, tandenpoetsen, voorlezen ze naar bed brengen( er moet er altijd nog 1 plassen) cdtjes uitzoeken die ze willen luisteren, zodat ik rond half 8 op de bank plof. ik heb me voorgenomen om 's avonds geen huishoudelijke klussen te doen want dan ben ik echt de hele dag bezig. daarbuiten onderhoud ik de tuin, doe kleine klusjes in huis, en doe de financieen.wil ik ook een leuke blije humoristische lieve moeder zijn, een goed verzorgde vrouw voor mijn vriend zijn die graag van sex houd. op mijn werk wil ik me ook van mijn beste kant laten zien, dus daar loop ik me ook rot. en nu is dus mijn ergenis dat alles wel heelveel op mij aankomt. alle tegenslagen heb ik overwonnen, maar vergeten heb ik het nog niet. mijn vriend heeft hier wel begrip vooor maar als ik klaag of aangeef dat ik het allemaal wel veel vind, ziet hij dit als kritiek. zo van: ik kan toch nooit iets goed doen. en het wordt tijd dat je ook weer eens wat doet. wat ik net opnoemde dat doe ik dus allemaal al. maar blijkbaar mag ik het uurtje kids in bad doen niet naar hem schuiven want pffffffff das zoveel werk. hij werkt fulltime, maar ik toch ook! zo hebben we de laatste tijd van die leuke discussies. maar ik wordt er nu boos om. iets opruimen door de kast open te doen en iets naar binnen te flikkeren kan ik ook! alle kasten zijn dus een puinhoop! ik ruim het trouw een paar x per jaar op maar als een ander er binnen 2 maanden weer een puinzooi van maakt dan geef ik mijn portie ook aan fikkie.en als je hem dan confronteerd heeft tie zo'n onschuldige blik van ja sorry! ik ben het zat, maar ja er groeit ook een kleintje in mijn buik! ik wil geen boze gefrusteerde vrouw worden, ik vraag alleen om een beetje begrip, waardering en hulp!
hebben jullie ook last van en hoe gaan jullie er mee om. wat ik al zei voor de rest is het een goude kerel maar op dat gebied kan ik hem wel eens wurgen.
groetjes
