Dinsdag de 16e hadden we een afspraak met gynaecoloog. Dan zouden we te horen krijgen hoe en wat er nu zou gaan gebeuren. Besloten was dat we de kleine zouden proberen te inleiden zodat hij geboren zou worden voor Leon zijn lange chemokuur de 2e september.
Dus op donderdagochtend waren we al vroeg op en belden de verloskamers om te checken of het nog steeds doorging. We kregen te horen dat we om half 8 verwacht werden. Vol goede moed vertrokken we vanuit huis en bij de deur beloofde ik nog niet terug te komen zonder baby in mijn armen.
Toen begon de lange tocht … Smorgens kreeg ik gel ingebracht maar er kwam geen echte reactie dus smiddags werd er nogmaals gel ingebracht. Nog steeds geen reactie. Echter om middernacht begon ik heftig te weeen en bleek ik 1cm ontsluiting te hebben. Echter omdat er besloten was dat we vrijdag een rustdag zouden hebben omdat Leon voor een korte chemo naar Rotterdam moest kreeg ik een spuit in mijn billen die me meteen in een diepe slaap bracht en me zo’n 8 uur van de wereld afhielpen. De hele vrijdag heb ik suf in bed doorgebracht.
De zaterdagochtend ging ik vol goede moed naar de verloskamers … Ik had immers al 1cm ontsluiting … Nou niet dus … Die was weer weg. Dus we konden weer opnieuw beginnen. Weer de gel … smorgens en smiddags … evenals zondagochtend en middag. Maar ik kreeg geen reacties meer behalve harde buiken. Ik werd inmiddels steeds gefrustreerder en had constant pijn van de gel en het 6 keer per dag toucheren. Op maandag ochtend werd er weer gel ingebracht n weer kwam er geen reactie. Toen is er met de gynaecoloog overlegd en hebben we afgesproken een paar rustdagen in te lassen tot de donderdag.
Ik heb hem met mijn liefste ogen aangekeken en gevraagd of ik in het ziekenhuis mocht blijven tot donderdag. Ik wilde niet naar huis zonder baby en ik was in het ziekenhuis zoveel onafhankelijker. Ik kon overal heen met mijn rolstoel en kon zonder hulp douchen en naar de wc. Ik kon naar buiten en rondjes pendelen door het ziekenhuis. Veel beter dan thuis boven vastzitten en volledig afhankelijk zijn. Gelukkig streken de gynaecoloog en het personeel van de zwangerenafdeling over hun hart en mocht ik blijven zolang ik geen bed voor een ander bezet zou houden. Nu waren er zo’n 10 lege bedden dus het moest wel erg raar lopen zou ik weer naar huis gestuurd worden.
Dondedagochtend de 25e werd ik om 8 uur weer in de verloskamers verwacht en vol goede moed werd er weer gel ingebracht. Na het checken van de hartslag van de baby en het zoeken naar enige weeen activiteit mocht ik weer even wat eten en rondpendelen. Ik zat net buiten te eten en een stresssigaretje te roken toen om 12 uur ik ineens weeen kreeg. Meteen zijn we teruggerent naar de verloskamers maar na 3 weeen stopte het weer. Helemaal gefrustreerd onderging ik maar weer een gelinbrenging. Vrij snel begon ik weer heftig te weeen. Ik begon hoop te krijgen terwijl de weeen sneller en heftiger begonnen te komen. Maar na een uur werd de hoop weer de grond ingemept want het stopte zo snel als ze waren gekomen en gingen over in lichte harde buiken.
Inmiddels was ik helemaal gefrustreerd … Ik wilde naar de wc en wat eten en een sigaret roken. Maar ze kregen maar geen duidelijke lezing van de het ebmapparaat voor de hartslag van ons kindje. Steeds was hij aan het bewegen en ving het apparaat mijn hartslag weer op … Dachten we. De gynaecoloog kwam binnenlopen en toen werd het ineens erg druk om mijn bed. Ineens werden er naalden in mijn handen gestoken voor een infuus en werden mijn benen uiteen gerukt om een catheter in te brengen. Iedereen begon te stressen en ik raakte helemaal in paniek en ben gaan schreeuwen. Ik hoorde de gynaecoloog met Leon praten maar het enige wat ik hoorde was “baby” en “niet goed”. De gynaecoloog begon over een keizersnee en ik begon nog harder te schreeuwen dat ik dat niet wilde. Ik wilde geen keizersnee omdat dat voor ons makkelijker zou zijn maar de gynaecoloog zei me dat ons kindje zijn hartslag steeds te ver zakte en ze geen risico wilde nemen en met spoed de kleine wilde gaan halen.
Ik werd naar de ok gereden en daar werd ik op een soort plank gelegd en zou ik een ruggeprik krijgen. Ik was als de dood hiervoor en smeekte de anesthesist om gewoon paracetemol ofzo. Maar deze anesthesist bleek een goeie … hij kreeg me kalm en zette de ruggeprik … ik voelde vrijwel niets. Het inbrengen van mijn infuus had veel meer pijn gedaan! (De muts had me eerst 2 keer misgeprikt) Toen hoorde ik de zuster zeggen dat ze Dokter Vonsee had opgepiept. Meteen vloog ik overeind en schreeuwde om Leon en riep dat ik weg wilde omdat ik die man me niet met een vinger wilde laten aanraken. Onze eerste echo was bij deze man en ik ben er nog woest om. Over mijn lijk dat die klootzak aan me zou komen of aan mijn kind. Leon heeft het verhaal uitgelegd en er werd een andere gynaecoloog opgepiept.
Ik werd helemaal klaargelegd voor de keizersneel en doeken werden opgehangen. De foto van Omie werd naast me vastgetaped en Leon kreeg zijn apepakkie aan. De ruggeprik werd getest en toen begon het. Het voelde raar want ik voelde dat er in me gesneden werd maar voelde geen pijn. Ik weet niet wat er in mijn infuus zat maar ik voelde me heel goed en redelijk vrolijk. Er werden grapjes gemaakt en gelachen. Vooral de opmerking van mijn gynaecoloog Dr Knol viel in smaak. Hij had me gezegd pijnenburg voor mijn doos te houden om de kleine eruit te lokken.
En toen … Om 20:02 werd onze zoon uit mijn buik gehaald en werd de navelstreng losgeknipt. Ik was een moeder … en Leon een vader. Ik zag de zuster voorbij lopen met een bundeltje en ik zag Elijah zijn armpje omhoog gaan … Hij zwaaide!!! Ik stuurde Leon erachteraan (Ik geef de schuld aan een film die ik als 10jarig meisje heb gezien over verwisselde baby’s) Ze verdwenen achter een muurtje en enkele seconden later hoorde ik mijn zoon huilen!!! Natuurlijk begon ik ook te huilen en bleef roepen … Dat is mijn zoon .. Leon … Onze zoon!!! Vanuit het kamertje hoorde ik ineens de stem van Leon … Wendy het is inderdaad mijn zoon … Hij heeft kei grote ballen! Ik proeste het uit van het lachen net als de gynaecoloog en de rest van het personeel. Toen we uitgelachen waren en de gynaecoloog weer verder wilde gaan klonk Leon’s stem opnieuw. Hey Wen … Hij heeft meer haar als ik joh! Nu lag ook de gynaecoloog dubbel en moest ff stoppen met de operatie.
Toen kwam de zuster en liet me eindelijk Elijah zien. En het was het mooiste dat ik ooit zag. Ik huilde en huilde en zelfs toen ik hem aanraakte kon ik het nog steeds niet geloven. Dat mooie lieve kleine hoopje mens was onze zoon!!! Ik voelde me overweld door geluk. Ik kon alleen nog herhalen … Onze zoon Leon … Onze zoon. Ons wondertje. Toen moest ik wachten tot ik weer dichtgemaakt werd. En dat kon me niet snel genoeg gaan … Ik wilde uit de OK en naar mijn zoon!!!
Eindelijk was ik klaar en werd ik naar de IC-afdeling gereden. Daar heb ik gesmeekt en gesmeekt mijn zoon naast me te mogen hebben en na de testen die ze moesten doen wilde de zuster eindelijk met Leon onze zoon halen. Eindelijk zag ik hem weer. En natuurlijk moest ik weer huilen. Zo gelukkig als ik was. Onze zoon … 100% compleet en 100% gezond. Daar op de IC hebben we zijn vingertjes en teentjes geteld en hebben we samen gehuild van geluk over dit kleine perfecte mensje. Ook toen ik terug mocht naar de afdeling bleven we huilen en ons zoooo gelukkig voelen.
Eindelijk … Eindelijk was onze zoon daar waar hij hoorde … In onze armen!!!
Dus op donderdagochtend waren we al vroeg op en belden de verloskamers om te checken of het nog steeds doorging. We kregen te horen dat we om half 8 verwacht werden. Vol goede moed vertrokken we vanuit huis en bij de deur beloofde ik nog niet terug te komen zonder baby in mijn armen.
Toen begon de lange tocht … Smorgens kreeg ik gel ingebracht maar er kwam geen echte reactie dus smiddags werd er nogmaals gel ingebracht. Nog steeds geen reactie. Echter om middernacht begon ik heftig te weeen en bleek ik 1cm ontsluiting te hebben. Echter omdat er besloten was dat we vrijdag een rustdag zouden hebben omdat Leon voor een korte chemo naar Rotterdam moest kreeg ik een spuit in mijn billen die me meteen in een diepe slaap bracht en me zo’n 8 uur van de wereld afhielpen. De hele vrijdag heb ik suf in bed doorgebracht.
De zaterdagochtend ging ik vol goede moed naar de verloskamers … Ik had immers al 1cm ontsluiting … Nou niet dus … Die was weer weg. Dus we konden weer opnieuw beginnen. Weer de gel … smorgens en smiddags … evenals zondagochtend en middag. Maar ik kreeg geen reacties meer behalve harde buiken. Ik werd inmiddels steeds gefrustreerder en had constant pijn van de gel en het 6 keer per dag toucheren. Op maandag ochtend werd er weer gel ingebracht n weer kwam er geen reactie. Toen is er met de gynaecoloog overlegd en hebben we afgesproken een paar rustdagen in te lassen tot de donderdag.
Ik heb hem met mijn liefste ogen aangekeken en gevraagd of ik in het ziekenhuis mocht blijven tot donderdag. Ik wilde niet naar huis zonder baby en ik was in het ziekenhuis zoveel onafhankelijker. Ik kon overal heen met mijn rolstoel en kon zonder hulp douchen en naar de wc. Ik kon naar buiten en rondjes pendelen door het ziekenhuis. Veel beter dan thuis boven vastzitten en volledig afhankelijk zijn. Gelukkig streken de gynaecoloog en het personeel van de zwangerenafdeling over hun hart en mocht ik blijven zolang ik geen bed voor een ander bezet zou houden. Nu waren er zo’n 10 lege bedden dus het moest wel erg raar lopen zou ik weer naar huis gestuurd worden.
Dondedagochtend de 25e werd ik om 8 uur weer in de verloskamers verwacht en vol goede moed werd er weer gel ingebracht. Na het checken van de hartslag van de baby en het zoeken naar enige weeen activiteit mocht ik weer even wat eten en rondpendelen. Ik zat net buiten te eten en een stresssigaretje te roken toen om 12 uur ik ineens weeen kreeg. Meteen zijn we teruggerent naar de verloskamers maar na 3 weeen stopte het weer. Helemaal gefrustreerd onderging ik maar weer een gelinbrenging. Vrij snel begon ik weer heftig te weeen. Ik begon hoop te krijgen terwijl de weeen sneller en heftiger begonnen te komen. Maar na een uur werd de hoop weer de grond ingemept want het stopte zo snel als ze waren gekomen en gingen over in lichte harde buiken.
Inmiddels was ik helemaal gefrustreerd … Ik wilde naar de wc en wat eten en een sigaret roken. Maar ze kregen maar geen duidelijke lezing van de het ebmapparaat voor de hartslag van ons kindje. Steeds was hij aan het bewegen en ving het apparaat mijn hartslag weer op … Dachten we. De gynaecoloog kwam binnenlopen en toen werd het ineens erg druk om mijn bed. Ineens werden er naalden in mijn handen gestoken voor een infuus en werden mijn benen uiteen gerukt om een catheter in te brengen. Iedereen begon te stressen en ik raakte helemaal in paniek en ben gaan schreeuwen. Ik hoorde de gynaecoloog met Leon praten maar het enige wat ik hoorde was “baby” en “niet goed”. De gynaecoloog begon over een keizersnee en ik begon nog harder te schreeuwen dat ik dat niet wilde. Ik wilde geen keizersnee omdat dat voor ons makkelijker zou zijn maar de gynaecoloog zei me dat ons kindje zijn hartslag steeds te ver zakte en ze geen risico wilde nemen en met spoed de kleine wilde gaan halen.
Ik werd naar de ok gereden en daar werd ik op een soort plank gelegd en zou ik een ruggeprik krijgen. Ik was als de dood hiervoor en smeekte de anesthesist om gewoon paracetemol ofzo. Maar deze anesthesist bleek een goeie … hij kreeg me kalm en zette de ruggeprik … ik voelde vrijwel niets. Het inbrengen van mijn infuus had veel meer pijn gedaan! (De muts had me eerst 2 keer misgeprikt) Toen hoorde ik de zuster zeggen dat ze Dokter Vonsee had opgepiept. Meteen vloog ik overeind en schreeuwde om Leon en riep dat ik weg wilde omdat ik die man me niet met een vinger wilde laten aanraken. Onze eerste echo was bij deze man en ik ben er nog woest om. Over mijn lijk dat die klootzak aan me zou komen of aan mijn kind. Leon heeft het verhaal uitgelegd en er werd een andere gynaecoloog opgepiept.
Ik werd helemaal klaargelegd voor de keizersneel en doeken werden opgehangen. De foto van Omie werd naast me vastgetaped en Leon kreeg zijn apepakkie aan. De ruggeprik werd getest en toen begon het. Het voelde raar want ik voelde dat er in me gesneden werd maar voelde geen pijn. Ik weet niet wat er in mijn infuus zat maar ik voelde me heel goed en redelijk vrolijk. Er werden grapjes gemaakt en gelachen. Vooral de opmerking van mijn gynaecoloog Dr Knol viel in smaak. Hij had me gezegd pijnenburg voor mijn doos te houden om de kleine eruit te lokken.
En toen … Om 20:02 werd onze zoon uit mijn buik gehaald en werd de navelstreng losgeknipt. Ik was een moeder … en Leon een vader. Ik zag de zuster voorbij lopen met een bundeltje en ik zag Elijah zijn armpje omhoog gaan … Hij zwaaide!!! Ik stuurde Leon erachteraan (Ik geef de schuld aan een film die ik als 10jarig meisje heb gezien over verwisselde baby’s) Ze verdwenen achter een muurtje en enkele seconden later hoorde ik mijn zoon huilen!!! Natuurlijk begon ik ook te huilen en bleef roepen … Dat is mijn zoon .. Leon … Onze zoon!!! Vanuit het kamertje hoorde ik ineens de stem van Leon … Wendy het is inderdaad mijn zoon … Hij heeft kei grote ballen! Ik proeste het uit van het lachen net als de gynaecoloog en de rest van het personeel. Toen we uitgelachen waren en de gynaecoloog weer verder wilde gaan klonk Leon’s stem opnieuw. Hey Wen … Hij heeft meer haar als ik joh! Nu lag ook de gynaecoloog dubbel en moest ff stoppen met de operatie.
Toen kwam de zuster en liet me eindelijk Elijah zien. En het was het mooiste dat ik ooit zag. Ik huilde en huilde en zelfs toen ik hem aanraakte kon ik het nog steeds niet geloven. Dat mooie lieve kleine hoopje mens was onze zoon!!! Ik voelde me overweld door geluk. Ik kon alleen nog herhalen … Onze zoon Leon … Onze zoon. Ons wondertje. Toen moest ik wachten tot ik weer dichtgemaakt werd. En dat kon me niet snel genoeg gaan … Ik wilde uit de OK en naar mijn zoon!!!
Eindelijk was ik klaar en werd ik naar de IC-afdeling gereden. Daar heb ik gesmeekt en gesmeekt mijn zoon naast me te mogen hebben en na de testen die ze moesten doen wilde de zuster eindelijk met Leon onze zoon halen. Eindelijk zag ik hem weer. En natuurlijk moest ik weer huilen. Zo gelukkig als ik was. Onze zoon … 100% compleet en 100% gezond. Daar op de IC hebben we zijn vingertjes en teentjes geteld en hebben we samen gehuild van geluk over dit kleine perfecte mensje. Ook toen ik terug mocht naar de afdeling bleven we huilen en ons zoooo gelukkig voelen.
Eindelijk … Eindelijk was onze zoon daar waar hij hoorde … In onze armen!!!
