Onze zoon Daan is geboren!
Hij is op dinsdag 13 maart na een zeer heftige bliksembevalling ter wereld gekomen.
Zoals bij "toch een maart mama!" vermeld werd ik ingeleid. Ik moest 'sochtends om 08.00 uur binnen zijn, maar we waren er pas om 08.30 omdat we het fototoestel vergeten waren, dus weer even terug om dit op te halen. Om ongeveer 09.30 werd ik aangesloten op het infuus, dat ieder half uur verdubbeld werd qua dosering. Toen hij op 8 stond, kreeg ik (rond 12.00 uur) mijn eerste, niet pijnlijke, harde buiken. Pas toen het infuus rond 12.30 uur op 12 werd gezet, werden mijn weeen langzaam aan steeds pijnlijker, maar in het begin nog zeer goed te hebben. Pas rond 13.45 uur werden de weeen zeer pijnlijk. Ik had ook steeds het gevoel dat ik moest plassen, dus lekker op de wc gaan zitten, waar ik de weeen op dat moment het beste kon opvangen en ik lekker kon kreunen en puffen. Om 14.00 uur heeft de VK me getoucheerd en geconstateerd dat ik wel een zeer weke baarmoedermond had en dat de baarmoeder helemaal was verstreken, maar dat ik nog steeds slechts 2 cm ontsluiting had. Ik balen, want het deed nu toch echt zeer. Huilbui omdat ik de pijn niet meer zag zitten en eigenlijk geen pijnstilling wilde. Toch besloten om maar een morfine-achtige prik in mijn bil te laten zetten. Deze zou na 15 a 30 minuten gaan werken. Ondertussen op mijn zij op bed gaan liggen, om te proberen de weeen op te vangen, wat helaas niet goed wilde lukken. Ik kon me niet ontspannen en lag wild te bewegen met mijn hoofd en armen om a.h.w. de weeen weg te duwen. Dit lukte echter niet en ik had een heel erg drukkend gevoel op mijn blaas en anus. Dacht echt van maak me maar weg en geef me een keizersnee, want dit trek ik niet en het spuitje werkte (nog steeds) niet. Tot ik opeens heel heftige persweeen kreeg rond 14.50 uur. Mijn man dacht eerst dat ik moest overgeven (dat moet vaak rond 3 cm ontsluiting), maar ik gaf aan dat ik persweeen had. Hij zei: "dat kan helemaal nog niet! Puffen!" Dit probeerde ik wel, maar de oerkracht was zo groot dat ik ze niet weg kon puffen en mijn lichaam toch samentrok in de perswee. Mijn man op het knopje gedrukt en de verpleegkundige kwam, die meteen de VK erbij riep. Deze was nog net op tijd om me mee op mijn rug te draaien en onze zoon Daan aan te pakken en op mijn buik te leggen, want in 1 minuut is onze zoon geboren! Het was een zeer heftige bevalling van in principe 1 uur, maar het resultaat mag er wezen!
Wij zijn supertrots op onze knappe zoon Daan, die ondanks zijn prille start (37,3 weken) toch 3270 gram woog! Hij doet het tot nu toe gelukkig erg goed en ook zijn grote zus Sanne is erg blij met hem. En als je dan zo'n klein hummeltje op je buik hebt liggen, dan weet je weer waar je het allemaal voor doet!
Ik wens iedereen die nog moet bevallen veel succes en veel geluk met hun aanstaande wereldwonder, want dat is het!
Groetjes Barbara en Daan (en natuurlijk ook van Sanne en papa)
Hij is op dinsdag 13 maart na een zeer heftige bliksembevalling ter wereld gekomen.
Zoals bij "toch een maart mama!" vermeld werd ik ingeleid. Ik moest 'sochtends om 08.00 uur binnen zijn, maar we waren er pas om 08.30 omdat we het fototoestel vergeten waren, dus weer even terug om dit op te halen. Om ongeveer 09.30 werd ik aangesloten op het infuus, dat ieder half uur verdubbeld werd qua dosering. Toen hij op 8 stond, kreeg ik (rond 12.00 uur) mijn eerste, niet pijnlijke, harde buiken. Pas toen het infuus rond 12.30 uur op 12 werd gezet, werden mijn weeen langzaam aan steeds pijnlijker, maar in het begin nog zeer goed te hebben. Pas rond 13.45 uur werden de weeen zeer pijnlijk. Ik had ook steeds het gevoel dat ik moest plassen, dus lekker op de wc gaan zitten, waar ik de weeen op dat moment het beste kon opvangen en ik lekker kon kreunen en puffen. Om 14.00 uur heeft de VK me getoucheerd en geconstateerd dat ik wel een zeer weke baarmoedermond had en dat de baarmoeder helemaal was verstreken, maar dat ik nog steeds slechts 2 cm ontsluiting had. Ik balen, want het deed nu toch echt zeer. Huilbui omdat ik de pijn niet meer zag zitten en eigenlijk geen pijnstilling wilde. Toch besloten om maar een morfine-achtige prik in mijn bil te laten zetten. Deze zou na 15 a 30 minuten gaan werken. Ondertussen op mijn zij op bed gaan liggen, om te proberen de weeen op te vangen, wat helaas niet goed wilde lukken. Ik kon me niet ontspannen en lag wild te bewegen met mijn hoofd en armen om a.h.w. de weeen weg te duwen. Dit lukte echter niet en ik had een heel erg drukkend gevoel op mijn blaas en anus. Dacht echt van maak me maar weg en geef me een keizersnee, want dit trek ik niet en het spuitje werkte (nog steeds) niet. Tot ik opeens heel heftige persweeen kreeg rond 14.50 uur. Mijn man dacht eerst dat ik moest overgeven (dat moet vaak rond 3 cm ontsluiting), maar ik gaf aan dat ik persweeen had. Hij zei: "dat kan helemaal nog niet! Puffen!" Dit probeerde ik wel, maar de oerkracht was zo groot dat ik ze niet weg kon puffen en mijn lichaam toch samentrok in de perswee. Mijn man op het knopje gedrukt en de verpleegkundige kwam, die meteen de VK erbij riep. Deze was nog net op tijd om me mee op mijn rug te draaien en onze zoon Daan aan te pakken en op mijn buik te leggen, want in 1 minuut is onze zoon geboren! Het was een zeer heftige bevalling van in principe 1 uur, maar het resultaat mag er wezen!
Wij zijn supertrots op onze knappe zoon Daan, die ondanks zijn prille start (37,3 weken) toch 3270 gram woog! Hij doet het tot nu toe gelukkig erg goed en ook zijn grote zus Sanne is erg blij met hem. En als je dan zo'n klein hummeltje op je buik hebt liggen, dan weet je weer waar je het allemaal voor doet!
Ik wens iedereen die nog moet bevallen veel succes en veel geluk met hun aanstaande wereldwonder, want dat is het!
Groetjes Barbara en Daan (en natuurlijk ook van Sanne en papa)