Afgelopen vrijdag is om 21:57uur onze dochter Eline Jasmijn geboren.
Het begon allemaal donderdagnacht (al had ik toen nog geen idee). Ik sliep wat onrustig en had last van krampjes. Had nog niet eerder ergens last van gehad, dus dacht aan indalingsweeën of oefenweeën. Manlief dus gewoon naar zijn werk gestuurd. Zelf nog visite gehad van 10:00 tot 12:00uur. Daarna gaan wassen en strijken (ook nog voor de kinderkamer) en tussendoor op de wc die krampen opvangen. Ik dacht: "Tjonge, wel erg pijnlijk! Als dit indalingsweeën zijn, dan heb ik weinig vertrouwen ik de pijn van echte weeën aankan!"
Vanaf 13:30uur toch maar eens gaan timen: kwamen ze toch al vrij regelmatig. Om 15:00uur toch tot de conclusie gekomen dat het echte weeën waren, en dat het dus echt begonnen was. Manlief gebeld en met een zielig stemmetje gevraagd of hij naar huis wilde komen (vond het heel spannend om hem te bellen, want had van jullie al zoveel verhalen gelezen dat het uiteindelijk toch niet had doorgezet...). Toen hij thuis was, kwamen de weeën al om de 5 minuten, dus verloskundige gebeld. Had wel medische indicatie i.v.m. longembolie (verhoogd risico op extreem bloedverlies wegens bloedverdunners), maar zij zou toch eerst thuis komen controleren, zodat we niet te vroeg naar het ziekenhuis zouden gaan. Toen ze er was, had ik 2 á 3cm ontsluiting. Tijdens een wee heeft ze er toen 4cm van gemaakt. Dus 'op ons gemak' naar het ziekenhuis, waar we om 18:30uur aankwamen. Om 18:45uur had ik 6cm en hebben ze mijn vliezen gebroken. Daarna kwamen de weeën steeds zo snel achter elkaar dat er geen moment was om even bij te komen. Eerst steeds staand de weeën opgevangen, maar dat konden mijn benen op een gegeven moment niet meer goed aan, dus toch maar gaan liggen. Volgende keer toucheren was het 8cm. En om 21:38uur blijkbaar volledige ontsluiting, want ik mocht (eindelijk!) meepersen. Na 19 minuten persen was ons meisje er.
Ik kreeg meteen een injectie zodat de placenta vlot zou komen (i.v.m. mogelijk bloedverlies), en daarna 2 hechtingen (normaal gesproken niet nodig maar nu dus uit voorzorg).
In het ziekenhuis nog twee keer borstvoeding gegeven en om ongeveer 2:30uur gingen we naar huis.
Echt heel onwerkelijk: ik had steeds het gevoel dat de bevalling nog wel twee of drie weken op zich zou laten wachten, en opeens was het toch al zover en ging het ook meteen supersnel!
En inmiddels is ons mooie meisje alweer 3 dagen bij ons en genieten we heel erg van haar.
De komende tijd zal ik weinig meeschrijven op het forum, maar voor alle bevallen meiden die ik nog niet gefeliciteerd heb: van harte en heerlijk samen gaan genieten! En voor iedereen die nog moet bevallen: veel sterkte en succes, het is het echt allemaal waard (al had de natuur er best een handigere oplossing voor mogen bedenken...)!
Het begon allemaal donderdagnacht (al had ik toen nog geen idee). Ik sliep wat onrustig en had last van krampjes. Had nog niet eerder ergens last van gehad, dus dacht aan indalingsweeën of oefenweeën. Manlief dus gewoon naar zijn werk gestuurd. Zelf nog visite gehad van 10:00 tot 12:00uur. Daarna gaan wassen en strijken (ook nog voor de kinderkamer) en tussendoor op de wc die krampen opvangen. Ik dacht: "Tjonge, wel erg pijnlijk! Als dit indalingsweeën zijn, dan heb ik weinig vertrouwen ik de pijn van echte weeën aankan!"
Vanaf 13:30uur toch maar eens gaan timen: kwamen ze toch al vrij regelmatig. Om 15:00uur toch tot de conclusie gekomen dat het echte weeën waren, en dat het dus echt begonnen was. Manlief gebeld en met een zielig stemmetje gevraagd of hij naar huis wilde komen (vond het heel spannend om hem te bellen, want had van jullie al zoveel verhalen gelezen dat het uiteindelijk toch niet had doorgezet...). Toen hij thuis was, kwamen de weeën al om de 5 minuten, dus verloskundige gebeld. Had wel medische indicatie i.v.m. longembolie (verhoogd risico op extreem bloedverlies wegens bloedverdunners), maar zij zou toch eerst thuis komen controleren, zodat we niet te vroeg naar het ziekenhuis zouden gaan. Toen ze er was, had ik 2 á 3cm ontsluiting. Tijdens een wee heeft ze er toen 4cm van gemaakt. Dus 'op ons gemak' naar het ziekenhuis, waar we om 18:30uur aankwamen. Om 18:45uur had ik 6cm en hebben ze mijn vliezen gebroken. Daarna kwamen de weeën steeds zo snel achter elkaar dat er geen moment was om even bij te komen. Eerst steeds staand de weeën opgevangen, maar dat konden mijn benen op een gegeven moment niet meer goed aan, dus toch maar gaan liggen. Volgende keer toucheren was het 8cm. En om 21:38uur blijkbaar volledige ontsluiting, want ik mocht (eindelijk!) meepersen. Na 19 minuten persen was ons meisje er.
Ik kreeg meteen een injectie zodat de placenta vlot zou komen (i.v.m. mogelijk bloedverlies), en daarna 2 hechtingen (normaal gesproken niet nodig maar nu dus uit voorzorg).
In het ziekenhuis nog twee keer borstvoeding gegeven en om ongeveer 2:30uur gingen we naar huis.
Echt heel onwerkelijk: ik had steeds het gevoel dat de bevalling nog wel twee of drie weken op zich zou laten wachten, en opeens was het toch al zover en ging het ook meteen supersnel!
En inmiddels is ons mooie meisje alweer 3 dagen bij ons en genieten we heel erg van haar.
De komende tijd zal ik weinig meeschrijven op het forum, maar voor alle bevallen meiden die ik nog niet gefeliciteerd heb: van harte en heerlijk samen gaan genieten! En voor iedereen die nog moet bevallen: veel sterkte en succes, het is het echt allemaal waard (al had de natuur er best een handigere oplossing voor mogen bedenken...)!