Elke dag weer diezelfde vragen
Elke minuut voelt als duizend dagen
De tijd gaat zo langzaam zonder jou
Zou jij weten hoeveel ik van je hou?
Zou jij weten dat ik aan je denk?
Zou jij weten hoeveel liefde ik je schenk?
T idee van jouw nog 1x in mijn armen,
Laat mijn hart verwarmen.
Maar dat is een wens die nooit meer uitkomt.
Ik wou dat er een kans bestond.
Een kans om jou terug te laten komen.
Zodat ik ook bij je kan zijn zonder te dromen.
Mensen praten over dat ik jou moet loslaten.
Maar ik zou mezelf alleen maar haten.
Waarom moest je gaan?
Wat heb ik de wereld misdaan?
Waarom moest jouw lot zo zijn?
Waarom verdien ik deze pijn?
Aan jou denken doe ik elke seconde,
Ik voel me nog zo verbonden.
Verbonden met jou, ook al ben je ver.
Voor mij ben je de meest prachtige ster.
Jij verlicht de hemel als geen ander,
Maar t is moeilijk te accepteren dat ik langzaam verander.
Hoe moet ik dit ooit accepteren?
Wat moet ik hiervan leren?
Hoe ga ik met dit verdriet om?
Waarom vind ik mezelf zo stom?
Wordt t ooit makkelijker te dragen?
En hou ik eens een keer op met al die vragen?
Je mooie gezichtje zal ik nooit vergeten.
Je was om op te vreten.
Zo klein, maar al zo compleet.
Je lijkt op papa, ik hoop dat je dat weet.
Je bent een wens die is uitgekomen,
Mijn zoon, je blijft voor altijd in mijn dromen.
En toch zal ik me afvragen waarom je niet bij ons mocht zijn?
Waarom was jij nou net te klein?
Waarom kon t niet een paar weken later gebeuren?
Zou je dan een kans hebben en ons leven opfleuren?
Waarom moesten wij met lege handen komen te staan?
En waarom moesten wij jou laten gaan?
De wereld is keihard,
Dat leer ik mn kinderen vanaf de start.
Maar jij moest t direct ervaren,
Ipv dit te leren in jouw jeugdjaren.
Bij jou had ik geen kans om je voor te bereiden,
Om tegen t kwade te strijden.
Waarom heb ik die tijd met jou niet gekregen?
Waarom is jouw leven in 1x weggevegen?
Zal ik ooit antwoord krijgen op deze vragen?
En zal ik dit ooit kunnen verdragen?
Zal ik jou ooit terugvinden?
Zal een hereniging ooit plaatsvinden?
Ik ben bang dat de hemel niet bestaat.
Dat ik jou echt kwijt ben als ik jou loslaat.
Zonder jou ga ik helemaal stuk.
Ik wil een balans vinden tussen t verdriet en t geluk.
Aan jou denken wil ik constant.
Maar t staat met zoveel pijn in verband.
Zal ik ooit een manier vinden om geen pijn te hebben als ik aan jou denk?
Kan ik een andere manier vinden waarop ik liefde aan jou schenk?
Kan het geluk ooit weer overwinnen?
Wanneer is t moment om opnieuw te beginnen?
Is t tijd voor nieuwe termijndoelen?
Of zal ik me dan eeuwig schuldig voelen?
Ik wil je zo graag een grote broer maken.
Ik hoop dat je dan over de baby zal waken.
Ik wil dat je een deel van ons gezin blijft.
En niet van ons wegblijft.
Jij bent nooit te vervangen.
Beloof me dat je altijd blijft rondhangen.
Mag ik hier eigenlijk wel al naar verlangen?
Durf ik t aan, deze vooruitgangen?
Zou t een goede stap zijn?
Zou ik t ervaren als fijn?
Wat vind jij er dan van?
Vindt jij het een goed plan?
Ooit zal ik weer verder moeten gaan.
En leren leven met jouw manier van bestaan.
Ik wil zo graag weer gelukkig zijn.
En ik ben het zo zat, deze constante pijn.
Verdrietig dat je niet bij ons bent zal ik altijd blijven.
Ik hoop dat ik dit goed heb kunnen beschrijven.
Ook al zie je me minder huilen.
Er is altijd een plek in mn hart waar jij kunt schuilen.
Ook al veranderd mijn levenspatroon,
Ik hou zielsveel van je mijn lieve zoon!
Elke minuut voelt als duizend dagen
De tijd gaat zo langzaam zonder jou
Zou jij weten hoeveel ik van je hou?
Zou jij weten dat ik aan je denk?
Zou jij weten hoeveel liefde ik je schenk?
T idee van jouw nog 1x in mijn armen,
Laat mijn hart verwarmen.
Maar dat is een wens die nooit meer uitkomt.
Ik wou dat er een kans bestond.
Een kans om jou terug te laten komen.
Zodat ik ook bij je kan zijn zonder te dromen.
Mensen praten over dat ik jou moet loslaten.
Maar ik zou mezelf alleen maar haten.
Waarom moest je gaan?
Wat heb ik de wereld misdaan?
Waarom moest jouw lot zo zijn?
Waarom verdien ik deze pijn?
Aan jou denken doe ik elke seconde,
Ik voel me nog zo verbonden.
Verbonden met jou, ook al ben je ver.
Voor mij ben je de meest prachtige ster.
Jij verlicht de hemel als geen ander,
Maar t is moeilijk te accepteren dat ik langzaam verander.
Hoe moet ik dit ooit accepteren?
Wat moet ik hiervan leren?
Hoe ga ik met dit verdriet om?
Waarom vind ik mezelf zo stom?
Wordt t ooit makkelijker te dragen?
En hou ik eens een keer op met al die vragen?
Je mooie gezichtje zal ik nooit vergeten.
Je was om op te vreten.
Zo klein, maar al zo compleet.
Je lijkt op papa, ik hoop dat je dat weet.
Je bent een wens die is uitgekomen,
Mijn zoon, je blijft voor altijd in mijn dromen.
En toch zal ik me afvragen waarom je niet bij ons mocht zijn?
Waarom was jij nou net te klein?
Waarom kon t niet een paar weken later gebeuren?
Zou je dan een kans hebben en ons leven opfleuren?
Waarom moesten wij met lege handen komen te staan?
En waarom moesten wij jou laten gaan?
De wereld is keihard,
Dat leer ik mn kinderen vanaf de start.
Maar jij moest t direct ervaren,
Ipv dit te leren in jouw jeugdjaren.
Bij jou had ik geen kans om je voor te bereiden,
Om tegen t kwade te strijden.
Waarom heb ik die tijd met jou niet gekregen?
Waarom is jouw leven in 1x weggevegen?
Zal ik ooit antwoord krijgen op deze vragen?
En zal ik dit ooit kunnen verdragen?
Zal ik jou ooit terugvinden?
Zal een hereniging ooit plaatsvinden?
Ik ben bang dat de hemel niet bestaat.
Dat ik jou echt kwijt ben als ik jou loslaat.
Zonder jou ga ik helemaal stuk.
Ik wil een balans vinden tussen t verdriet en t geluk.
Aan jou denken wil ik constant.
Maar t staat met zoveel pijn in verband.
Zal ik ooit een manier vinden om geen pijn te hebben als ik aan jou denk?
Kan ik een andere manier vinden waarop ik liefde aan jou schenk?
Kan het geluk ooit weer overwinnen?
Wanneer is t moment om opnieuw te beginnen?
Is t tijd voor nieuwe termijndoelen?
Of zal ik me dan eeuwig schuldig voelen?
Ik wil je zo graag een grote broer maken.
Ik hoop dat je dan over de baby zal waken.
Ik wil dat je een deel van ons gezin blijft.
En niet van ons wegblijft.
Jij bent nooit te vervangen.
Beloof me dat je altijd blijft rondhangen.
Mag ik hier eigenlijk wel al naar verlangen?
Durf ik t aan, deze vooruitgangen?
Zou t een goede stap zijn?
Zou ik t ervaren als fijn?
Wat vind jij er dan van?
Vindt jij het een goed plan?
Ooit zal ik weer verder moeten gaan.
En leren leven met jouw manier van bestaan.
Ik wil zo graag weer gelukkig zijn.
En ik ben het zo zat, deze constante pijn.
Verdrietig dat je niet bij ons bent zal ik altijd blijven.
Ik hoop dat ik dit goed heb kunnen beschrijven.
Ook al zie je me minder huilen.
Er is altijd een plek in mn hart waar jij kunt schuilen.
Ook al veranderd mijn levenspatroon,
Ik hou zielsveel van je mijn lieve zoon!