Gedichtje voor een kleine ziel

A

ANONYMOUS_USERNAME

Lieve allemaal,

Afgelopen dinsdag heb ik voor de 2e keer een curettage meegemaakt, die dit keer zelfs niet helemaal goed is gegaan, waardoor ik dezelfde dag nog een keer onder narcose moest (ze hadden door mijn baarmoederwand heen geprikt). Nu was ik nog niet zo heel erg lang zwanger, maar omdat het de tweede keer is dat ik een miskraam heb, vind ik het wel moeilijk. Ik heb in het ziekenhuis een gedichtje geschreven voor het  vruchtje dat weg is gehaald. Dat wilde ik graag met jullie delen.

Dag lief kleintje
Vandaag
ben jij
bij mij
weggehaald.

Jij,
een klein mensje
slechts
nog in aanleg.

Het was
denk ik
onze tijd nog niet.

Ik hoop
dat jij er snel
voor kiest
toch
bij ons te komen.

(10-04-2007)

Ik ben trouwens wel moeder van een mooie en lieve meid van 14 maanden. Ik weet dus dat het wel allemaal kan. Maar ja, het weten dat het kan, betekent niet dat ik het ook altijd zo voel.

Veel liefs,
Lies
 
Wat een mooi gedicht!
Veel moeders die een mk of een doodgeboorte hebben meegemaakt schrijven hun gevoelens op in de vorm van een gedicht.
Het lucht in zekere zin op.
Ik had ook een gedicht geschreven voor mijn zoontje die na een zwangerschap van 39 weken en 4 dagen in mijn baarmoeder overleed:

Wat waren we die dag in Januari blij,
we verwachtten een kindje
en dat was jij.

We konden ons geluk niet op,
zouden je zoveel liefde geven.
Des te groter was de strop,
toen je niet meer bleek te leven.
Ook ons leven hield toen stop.

Maar wij moeten verdergaan,
al valt het soms niet mee.
in onze herinnering blijf je voortbestaan,
en wij gaan verder met het idee,
dat je ook nu gelukkig bent.
We zullen je nooit vergeten.
Je bent en blijft onze lieve vent.

We moeten ook verder voor je grote zus Fleur,
ze heeft je nooit gekend.
Maar we stoppen je niet achter een gesloten deur,
ze zal weten,dat jij haar broertje bent.

Dag lieve schat,
rust nu maar zacht,
en zijn wij aan het eind van ons levenspad,
dan hoop ik,dat jij op ons wacht.


Ik wens je heel veel sterkte, bij het een plaatsje geven van dit verlies!

liefs Nicole
 
Wat een mooie gedichten. En die van jou Nicole, zo herkenbaar, ik zit hier gewoon te huilen. Ik ben onze zoontje met 42+1 weken kwijtgeraakt.

Groetjes, Marlise.
 
Goh Marlise,

Was je niet ontzettend kwaad op de hulpverlening?
Omdat ze jou zo lang hadden laten lopen?
Dat zou ik hebben gehad denk ik.
Heel veel sterkte, iedereen die op welke manier dan ook hun kindje heeft verloren!

Liefs Nicole
 
Lieve Nicole en Marlise,

Bedankt voor jullie lieve reacties op mijn gedicht. Wat een mooi gedicht heb jij geschreven Nicole als afscheid voor jouw kindje. Ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen.  Wat jullie hebben meegemaakt  met het verlies van jullie kindjes, de pijn  en  de verwerking daarvan, daar wil ik mijn verdriet niet eens mee vergelijken. Bij mij is het allebei de keren misgegaan voordat ik 12 weken zwanger was en dan is er toch het besef dat het voor die tijd (helaas) veel vaker gebeurt.

Ik heb vroeger veel gedichten geschreven en het is voor mij een prettige uitlaatklep voor mijn gevoelens en emoties, juist in moeilijkere tijden. Nogmaals bedankt voor jullie fijne reacties.

Liefs,
Lies
 
Hallo Nicole en Lies,

Lies, jouw verdriet is niet minder omdat het bij jou met 12 weken mis is gegaan, hoor. Je kijkt toch uit naar een kindje om voor te zorgen. Het is misschien een ander verdriet, maar zeker niet meer of minder. Ik wens je het allerbeste.

Nicole, ja boos op de vk. Nee niet echt, meer op haar na-zorg en opmerkingen die erna kwamen. Het is nu eenmaal zo in Nederland dat wanneer je een geen klachten heb ze je gewoon laten doorlopen tot 42 weken. Bij mij was dat dus net cruciaal. Natuurlijk wil je als eerste iemand de schuld geven, of zoek je de schuld bij jezelf, maar het is, wat hun zeggen, domme pech. Wel moeilijk te accepteren hoor.

Nu ben ik weer zwanger, 16,5 weken alweer. Ik kan niet wachten tot de 37 weken, want langer blijft deze spruit niet zitten!!!

Ik heb ook een gedichtje gemaakt, tijdje terug al:

Alle dagen zonder jou
zijn moeilijk en doen pijn
De kracht om door te gaan
is de gedachten dat je nog ergens zult zijn.

Sterkte meiden.

Liefs, Marlise.
 
Hoi Marlise!

Wat een mooi gedichtje!
In een paar woorden alles gezegd...
Ik ken het probleem hier in NL, mijn oudste wilde ook maar niet komen, en met 42 weken en 1 dag ben ik met spoed ingeleid omdat ik geen vruchtwater meer had.
Het is gelukkig goed gegaan toen.

Ik begrijp, dat je niet langer wilt lopen.
Ik had dat bij mijn jongste ook,en ben toen met 39 weken ingeleid.
Ons meisje wordt volgende maand alweer 1 jaar.

Geniet er nog maar van, het gaat zo snel!

liefsNicole
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan