gedichtje!

eerst was het IK,en opeens was het WIJ,
Mijn buik groeide al,omdat jij er was in mij.

Zo klein als je was,kon je me zo diep raken,
Jij was wat mijn leven zo compleet zou maken.

Elke nacht met de handen op mijn buik voor het slapen gaan,
Fluisterde ik,ik hou van jou kleintje wij kunnen dit samen aan.

En toen in 1 seconde stond de wereld stil,
En werd het om ons heen heel erg koud en kil.

Toen we hoorde dat je niet bij ons mocht komen,
Stortte onze wereld in en verdwenen al onze dromen.

De natuur had bepaald dat het niet zo mocht zijn,
En laat ons achter met veel vragen en pijn.

Een ding mag iedereen weten,
Het gevoel om zwanger te zijn zal ik nooit meer vergeten.

Dag kleintje
xxx Mama!
 
Een mooi gedichtje.
Ik lag ook iedere avond met mijn handen op mijn buik en praatte dan tegen het kindje in mijn buik.
Toen ik hoorde dat het "dood" was heb ik nog 1 keer mijn handen op mijn buik gelegd, gezegd datik het jammer vond maar dat het mijn buik dan nu maar moest verlaten. Ik hoopte dat dit een mk zou oproepen. Helaas bleef het gewoon zitten waardoor een curretage nodig was. Toen was ik eigenlijk best wel boos op mijn buik en heb ik mijn handen ook niet meer op mijn buik gelegd.
Kun je me nog volgen?
Jij veel sterkte toegewenst met het verwerken en ik hoop dat je snel een goede zwangerschap mag meemaken.
Groetjes van Caroline
 
Hai steenbok,
Ik moet even slikken hoor. Wat heb jij je gevoel prachtig in een gedicht verwoord...
Het gevoel om zwanger te zijn hoop ik snel weer terug te krijgen, jij ook?
Sonja
 
Terug
Bovenaan