<p>hoi!</p><p>Ik ben nieuw op het forum en heb zojuist een aantal onderwerpen gelezen over het gedrag van de aanstaande 'papa's' tijdens de zwangerschap. Ook ik heb helemaal geen steun uit mijn partner. Ik ben in het eerste deel ontzettend ziek geweest en heb een aantal keer in het ziekenhuis gelegen. De laatste keer zij mijn vriendin dat ik maar moest bellen wanneer ik weer naar huis kon komen. En is toen weg gegaan. Ook thuis moest ik van de gyn verplicht in bed liggen en werd er helemaal niets gedaan in de huishouding door haar. Om maar te zwijgen over boodschappen enz. Gelukkig heb ik hele fijne vrienden en familie die er wel voor me zijn geweest en soms hebben die wat boodschapjes gedaan of de vaatwasser ingeruimd. Na ongeveer de helft van de zwangerschap begon ik me iets beter te voelen en was ik weer in staat om rechtop te staan. Vanaf dat moment probeerde ik zo veel mogelijk weer zelf te doen maar dit resulteerde dat ik zelf overspannen werd en misschien wel in een lichte depressie raakte.</p><p>Ik ben hier heel vaak met mijn partner over begonnen maar dit resulteert in ruzie. Afgelopen week was dit zo heftig dat we op het punt stonden om uit elkaar te gaan. Op het allerlaatste moment heb ik haar nog tegen kunnen houden want ik wil dit helemaal niet alleen doen. Ik merk dat ik nu ga overcompenseren. Ik doe er alles aan om het haar zo aangenaam mogelijk te maken. Bied voor alles wat niet lekker gaat mn excuses aan. Ik sta bijvoorbeeld Elke dag nu de afwas te doen en te wassen, strijken etc. terwijl dit mij lichamelijk erg veel pijn doet en ik in bed hoor te liggen. Ik heb absoluut geen makkelijke zwanherschap en heb erg veel lichamelijk klachten ervan. Ik voel dus geen steun van haar. Babyartikelen heb ik allemaal alleen gekocht. En er is geen enkele interesse van haar kant geweest. Er is ook nog geen babykamer omdat ik daar helemaal geen kracht voor heb.</p><p>Inmiddels ben ik 33 weken zwanger en voel ik me erg depressief, lelijk en vooral alleen. </p><p>Ik vraag me nu af. Zijn dit mijn hormonen of is mijn relatie niet meer goed? </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Gedrag aanstaande papa
- Onderwerp starter RDoo
- Startdatum
Hallo,
Wat vervelend en lastig.
Ik begrijp je bericht misschien verkeerd maar hij is voor mijn doen een beetje verwarrend geschreven (kan aan mij liggen en aan het tijdstip dat ik reageer, haha).
Wat ik uit je bericht denk uit te maken is de "papa" vrouwelijk (en zijn jullie dus met 2 vrouwen).. hiervan uitgaande is mijn reactie nu ook..
Ben je met haar het gesprek al aan gegaan? Niet het gesprek van hoe jij je voelt, wat het je kost etc. Maar gewoon naar haar toe. Vraag hoe ze er in staat, is ze bang, enthousiast etc. Dit moet je niet vragen maar misschien is ze een beetje jaloers.. jij bent degene die het kindje draagt en daardoor al een band hebt met de kleine.. (er van uitgaande dat jullie met twee vrouwen zijn en jou eitjes gebruikt zijn).. misschien vind ze het wel moeilijk dat het kindje een "echt" deel van jou is (het heeft dan ook jou karakter eigenschappen en uiterlijkheden).. het kan ook zijn dat haar verwachtingspatroon anders was van een zwangerschap en ze niet had verwacht dat je zo ziek zou zijn en er dus ook nog zorg bij komt kijken.. misschien zijn er wel angsten waardoor ze zich af sluit uit zelf bescherming..
Ja je hormonen zijn heel vervelend en doen gekke dingen met je maar je relatie is pas slecht als je geen behoefte hebt om er aan te werken, in gesprek te gaan en nader tot elkaar wil komen..
Soms is het nodig dat het botst omdat je (als je bereid bent om in gesprek te gaan) dan weer kijkt waar je staat, waarom botste het, wat is de beste weg om er mee om te gaan.. soms weet je niks van gedachten, frustraties o.i.d totdat het botst, je erover praat en er daardoor aan kan werken samen!
Je hebt het gevoel dat je alles alleen moet doen maar misschien heb je haar wel een buiten gesloten gevoel gegeven (zonder het te weten).. jij bent degene die het kindje draagt, de positieve aandacht ook krijgt en alles mag ervaren.. ik zelf bleek verminderd vruchtbaar en dat deed pijn, niet alleen om mijn grote kinderwens (en dat ik steeds hoorde, jij nog geen kinderen maar je houdt zo van kinderen) maar ook omdat ik me minder vrouw voelde.. ik wilde ook zo graag de vreugde van het voelen schoppen, de echo's etc. Mee maken dat dat dus ook een soort pijn en angst was (hebben inmiddels een dochtertje van 8 maanden)
Heus, ik praat haar gedrag niet mee goed, echt niet.. maar misschien komt het wel voort uit iets..
Laat het gesprek een beetje als volgt lopen.. geef aan dat je met haar serieus wil praten.. dat je eerlijk van haar wil weten hoe ze er in staat (Vraag dat heel vriendelijk en niet zo van hoe sta je er in en wat wil je nou maar meer dat je benieuwd bent naar wat het met haar doet, of ze nog angsten vragen en behoeftes heeft.. ga hier serieus het gesprek over aan.. kijk hoe je elkaar tegemoet kan komen.. zeg daarna eerlijk dat je verwijdering voelt, waarom en wat jou behoeftes zijn.. rond deze tijd heb je niet echt echo's meer maar je zou bijvoorbeeld een keer een pretecho kunnen plannen.. de sfeer in zo'n centrum is anders dan steeds in het ziekenhuis.. misschien is het fijn om in zo'n ontspannen omgeving samen op een leuke manier naar jullie kindje te kijken zodat het niet alleen in het teken staat van ziekenhuis en ziek zijn maar ook van samen genieten..
Probeer te overleggen over de babykamer, de naam (als je die nog niet hebt, anders kan je het er wel over hebben of je tevreden bent over de naam, wij hebben bijvoorbeeld bij 38,5 weken nog een tweede doopnaam toegevoegd zodat we op een bijzondere manier heel veel mensen konden vernoemen/eren die ons dierbaar zijn.. mijn beide ouders zijn daardoor bij hun eerste kleinkind vernoemd en we hebben een overleden tweelingbroertje van mijn man (zijn zus was tweeling) kunnen eren waardoor zijn broers en zus ook deel uit maken van de vernoeming) etc.
Wat ik ook adviseer is om dit bij je verloskundige te melden.. misschien kunnen ze wat doen voor je, bijv. Kijken of (professionele) hulp nodig/mogelijk is..
Ga er in ieder geval niet over lopen tobben want stress is absoluut niet bevordelijk voor je eigen gezondheid en die van jullie kindje..
Fijn dat je zulke behulpzame familie en vrienden hebt, koester dit..
Sorry voor mijn lange bericht maar ik hoop dat je er wat aan hebt! Ik hoop ook dat mijn insteek op je bericht juist is, anders is dit een rare reactie (denk ik)..
Sterkte en Succes, blijf goed voor jezelf en je kindje zorgen, hoop dat het snel weer beter gaat!
Groetjes
Wat vervelend en lastig.
Ik begrijp je bericht misschien verkeerd maar hij is voor mijn doen een beetje verwarrend geschreven (kan aan mij liggen en aan het tijdstip dat ik reageer, haha).
Wat ik uit je bericht denk uit te maken is de "papa" vrouwelijk (en zijn jullie dus met 2 vrouwen).. hiervan uitgaande is mijn reactie nu ook..
Ben je met haar het gesprek al aan gegaan? Niet het gesprek van hoe jij je voelt, wat het je kost etc. Maar gewoon naar haar toe. Vraag hoe ze er in staat, is ze bang, enthousiast etc. Dit moet je niet vragen maar misschien is ze een beetje jaloers.. jij bent degene die het kindje draagt en daardoor al een band hebt met de kleine.. (er van uitgaande dat jullie met twee vrouwen zijn en jou eitjes gebruikt zijn).. misschien vind ze het wel moeilijk dat het kindje een "echt" deel van jou is (het heeft dan ook jou karakter eigenschappen en uiterlijkheden).. het kan ook zijn dat haar verwachtingspatroon anders was van een zwangerschap en ze niet had verwacht dat je zo ziek zou zijn en er dus ook nog zorg bij komt kijken.. misschien zijn er wel angsten waardoor ze zich af sluit uit zelf bescherming..
Ja je hormonen zijn heel vervelend en doen gekke dingen met je maar je relatie is pas slecht als je geen behoefte hebt om er aan te werken, in gesprek te gaan en nader tot elkaar wil komen..
Soms is het nodig dat het botst omdat je (als je bereid bent om in gesprek te gaan) dan weer kijkt waar je staat, waarom botste het, wat is de beste weg om er mee om te gaan.. soms weet je niks van gedachten, frustraties o.i.d totdat het botst, je erover praat en er daardoor aan kan werken samen!
Je hebt het gevoel dat je alles alleen moet doen maar misschien heb je haar wel een buiten gesloten gevoel gegeven (zonder het te weten).. jij bent degene die het kindje draagt, de positieve aandacht ook krijgt en alles mag ervaren.. ik zelf bleek verminderd vruchtbaar en dat deed pijn, niet alleen om mijn grote kinderwens (en dat ik steeds hoorde, jij nog geen kinderen maar je houdt zo van kinderen) maar ook omdat ik me minder vrouw voelde.. ik wilde ook zo graag de vreugde van het voelen schoppen, de echo's etc. Mee maken dat dat dus ook een soort pijn en angst was (hebben inmiddels een dochtertje van 8 maanden)
Heus, ik praat haar gedrag niet mee goed, echt niet.. maar misschien komt het wel voort uit iets..
Laat het gesprek een beetje als volgt lopen.. geef aan dat je met haar serieus wil praten.. dat je eerlijk van haar wil weten hoe ze er in staat (Vraag dat heel vriendelijk en niet zo van hoe sta je er in en wat wil je nou maar meer dat je benieuwd bent naar wat het met haar doet, of ze nog angsten vragen en behoeftes heeft.. ga hier serieus het gesprek over aan.. kijk hoe je elkaar tegemoet kan komen.. zeg daarna eerlijk dat je verwijdering voelt, waarom en wat jou behoeftes zijn.. rond deze tijd heb je niet echt echo's meer maar je zou bijvoorbeeld een keer een pretecho kunnen plannen.. de sfeer in zo'n centrum is anders dan steeds in het ziekenhuis.. misschien is het fijn om in zo'n ontspannen omgeving samen op een leuke manier naar jullie kindje te kijken zodat het niet alleen in het teken staat van ziekenhuis en ziek zijn maar ook van samen genieten..
Probeer te overleggen over de babykamer, de naam (als je die nog niet hebt, anders kan je het er wel over hebben of je tevreden bent over de naam, wij hebben bijvoorbeeld bij 38,5 weken nog een tweede doopnaam toegevoegd zodat we op een bijzondere manier heel veel mensen konden vernoemen/eren die ons dierbaar zijn.. mijn beide ouders zijn daardoor bij hun eerste kleinkind vernoemd en we hebben een overleden tweelingbroertje van mijn man (zijn zus was tweeling) kunnen eren waardoor zijn broers en zus ook deel uit maken van de vernoeming) etc.
Wat ik ook adviseer is om dit bij je verloskundige te melden.. misschien kunnen ze wat doen voor je, bijv. Kijken of (professionele) hulp nodig/mogelijk is..
Ga er in ieder geval niet over lopen tobben want stress is absoluut niet bevordelijk voor je eigen gezondheid en die van jullie kindje..
Fijn dat je zulke behulpzame familie en vrienden hebt, koester dit..
Sorry voor mijn lange bericht maar ik hoop dat je er wat aan hebt! Ik hoop ook dat mijn insteek op je bericht juist is, anders is dit een rare reactie (denk ik)..
Sterkte en Succes, blijf goed voor jezelf en je kindje zorgen, hoop dat het snel weer beter gaat!
Groetjes
Ik maak er ook uit op dat je partner vrouwelijk is. Zat ook direct in de richting te denken dat er misschien gevoelens van jaloezie kunnen meespelen. Ik kan me voorstellen dat het voor je partner overweldigend is dat jij zwanger bent. Dat betekent dat alles en iedereen zich op jou focust.
Door zichzelf terug te trekken kan ze er voor zorgen dat ze zichzelf emotioneel buiten schot houdt. Dit zorgt er natuurlijk wel voor dat jij je in de steek gelaten voelt.
De sleutel lijkt mij communicatie. Vraag haar oprecht naar haar dromen en verwachtingen, eventuele angsten etc. Geef haar het gevoel dat dit net zo goed haar zwangerschap is.
Vraag hulp als je zelf niet weet hoe je dit moet aanpakken. Evt. bijj je VK.
Door zichzelf terug te trekken kan ze er voor zorgen dat ze zichzelf emotioneel buiten schot houdt. Dit zorgt er natuurlijk wel voor dat jij je in de steek gelaten voelt.
De sleutel lijkt mij communicatie. Vraag haar oprecht naar haar dromen en verwachtingen, eventuele angsten etc. Geef haar het gevoel dat dit net zo goed haar zwangerschap is.
Vraag hulp als je zelf niet weet hoe je dit moet aanpakken. Evt. bijj je VK.
Hoi! Ja het is inderdaad midden in de nacht geschreven en misschien wat onduidelijk. Het is inderdaad "mijn" eitje en mijn partner is een vrouw. Ben oprecht dankbaar voor de reacties. Het geeft toch een andere kijk.
Inmiddels vind ik het eng om in gesprek te gaan met haar omdat dit vaak resulteert in ruzie door antwoorden als "Dit weet je wel" "stel je niet zo aan". Ik heb al meerdere keren geprobeerd om in gesprek te gaan en vaak is het antwoordt vaagjes en weet ik nog niet waar ik aan toe ben. Door de hormonen zit ik ook erg snel te huilen en daar kan ze heel moeilijk mee omgaan. Uit een soort wanhoop zegt ze dan zulke gemene dingen waardoor het allemaal erger wordt. De communicatie tussen ons is nu dus barre slecht. Denk wel dat PM gelijk heeft en ik ga het nogmaals een keer proberen om aan te kaarten.
Nogmaals ontzettend bedankt voor het reageren allemaal. Echt heel fijn ❤
Inmiddels vind ik het eng om in gesprek te gaan met haar omdat dit vaak resulteert in ruzie door antwoorden als "Dit weet je wel" "stel je niet zo aan". Ik heb al meerdere keren geprobeerd om in gesprek te gaan en vaak is het antwoordt vaagjes en weet ik nog niet waar ik aan toe ben. Door de hormonen zit ik ook erg snel te huilen en daar kan ze heel moeilijk mee omgaan. Uit een soort wanhoop zegt ze dan zulke gemene dingen waardoor het allemaal erger wordt. De communicatie tussen ons is nu dus barre slecht. Denk wel dat PM gelijk heeft en ik ga het nogmaals een keer proberen om aan te kaarten.
Nogmaals ontzettend bedankt voor het reageren allemaal. Echt heel fijn ❤
Als je het moeilijk vindt om zonder te huilen het gesprek aan te gaan (herkenbaar, ik huil ook zonder hormonen al bij alles xD), kun je misschien beginnen door jouw kant van het verhaal op te schrijven? Zo blijf je rustig, kun jij goed nadenken over wat je ervaart en je zorgen omschrijven. Daarna kan je partner het lezen, en eventueel zelf ook de tijd nemen om alles op te schrijven.
Ik zeg niet dat dit beter is dan gewoon praten; een goed gesprek heeft als voordeel dat je direct antwoord krijgt en je dus weet als je ergens een verkeerd idee bij hebt. Maar als de emoties telkens te hoog oplopen waardoor een gesprek de verkeerde kant op gaat, is dit misschien een manier om te beginnen..
Ik zeg niet dat dit beter is dan gewoon praten; een goed gesprek heeft als voordeel dat je direct antwoord krijgt en je dus weet als je ergens een verkeerd idee bij hebt. Maar als de emoties telkens te hoog oplopen waardoor een gesprek de verkeerde kant op gaat, is dit misschien een manier om te beginnen..