geduld

A

Anoniem

Guest
Hallo allamaal

ik ben benieuwd hoe jullie hier mee omgaan:
ik merk bij mezelf dat ik de laatste tijd zo weinig geduld met ons zoontje heb
over het algemeen is hij dus absoluut niet lastig ofzo.. en heel lief maar zo af en toe heb ik echt van die momenten dat ik gewoon geen geduld heb.
bijvoorbeeld als hij niet wil eten een keer of echt alles zelf wil doen dan is dus niks goed en merk dat ik dan echt ook meteen mijn geduld verlies en bijna "boos" op hem kan worden.
ligt ook meer bij mij dan bij hem.. of bijvoorbeeld vanavond leg ik hem in bed en hij was gewoon lekker moe en hij lag nog lekker te brabbelen en dan kan ik na 5 minuten al zoiets hebben van.. jonge ga lekker slapen je was toch moe.
ik denk dat het echt een stuk geduld is wat ik meer zou willen hebben
herkent een van jullie dit of nog goede tips ??

gr
danielle
 
Hoi naamgenoot!!!

Ik denk dat we dit probleem allemaal wel eens hebben en met weemoed terugdenken aan de tijd dat ze gewoon lief in de box lagen te spelen en dus niet het hele huis op z'n kop zette.
Ik heb dit de laatste tijd ook vaker met Linde, echt een heerlijk kind maar sinds ze kruipt zit ze ook overal aan en dat is niet altijd erg fijn.
Ze heeft dit ook met verschonen, dan wil ik een schone luier omdoen en blijft mevrouw maar op haar buik draaien. Dit vind ze ook nog eens enorm grappig maar naar een paar minuten ben ik er wel klaar mee.
Gewoon wat vaker tot 10 tellen, je wordt nu ook echt een beetje uitgeprobeerd natuurlijk.
Succes!!!

groetjes Daniëlle.
 
Soms kun je ze gewoon achter het behang plakken, maar dat vind ik ook weleens van hubbie en hij ook wel eens van mij, of de kat of de schoonouders! Idd ff vaker tot 10 tellen en eerst nadenken voordat je er iets uitflapt! Zelf probeer ik altijd eerst even flink diep adem te halen en dan rustig te benaderen, hubbie fluistert zelfs tegen haar..... Bij hem blijft ze altijd veel rustiger!

Maar als je snachts gaat kijken hoe je hummeltje slaapt, ben je alle boevenstreken van die dag  weer vergeten..

Lisenka mv Tessa (10-9-2006)
 
heel herkenbaar,vandaag ook weer z,on moment gehad met het eten geven.
het werdt bijna weer een strijdt.
wat ik me dan bedenk  is dat ik het moet ombuigen naar iets positiefs voordat ik echt ga mopperen op Mila.
ik ben gewoon het toetje gaan geven todat ze weer ging klieren...toen ben ik er gewoon mee gestopt...Mila was er klaar mee en mama,s geduld was op.
net wat er gezegd wordt we hebben het allemaal wel eens...soms denk ik ook wel eens   aan mijn oude leventje...de dag is nu zo vol en ik ben soms zo moe..dan moet er al zoveel en Mila heeft nu een leeftijd dat ze veel uitprobeert en kan...
maar toch ik houdt zoveel van haar en zou haar echt niet meer kunnen missen hoor!
groetjes piewie
 
Toevallig zat ik net aan te denken er een topic over te openen...

sinds een paar dagen is het een en al gejengel en geklier met eten, we zijn dat helemaal niet van Ivar gewend, hij at altijd hartstikke goed en lekker, nu wil hij het zelf doen en gooit het vervolgens op de grond
en elke keer zijn hoofd afdraaien en vooral weer beginnen te krijsen

nu moet ik wel zeggen dat hij wrsch de 6e ziekte heeft, dus ik weet niet zo goed hoeveel hoeveel last hij daarvan heeft en hem misschien parten speelt

we blijven gewoon geduldig, eerst streng en als dat niet werkt gewoon negeren en zelf lekker verder eten. daarna gewoon toetje geven en als dat ook weer klieren wordt, weghalen

en ja, vanmiddag zat ie in het karretje in de supermarkt en gaf ie me een glimlach van oor tot oor omdat ik even een gek gezicht trok en toen smolt ik zowat vast in de voegen van vloer... het is zo'n geweldig ventje!

we zien het maar als een uitdaging die buien en opvoeding

liefs Jenneke mv Ivar
 
Hoi Danielle

Tja, geduld............. Een groot goed bij de opvoeding van je kind(eren). pfffff......... Ik denk dat we dat hier allemaal wel herkennen. Ter illustratie: gisteren was ik thuis met mijn twee boeven. We hebben een redelijk grote woonkamer, maar ze spelen het liefst samen, met hetzelfde speelgoedje op dezelfde vierkante meter. Dat gaat niet goed natuurlijk. En over het algemeen kunnen ze het prima vinden met elkaar, maar gisteren hoefden ze maar naar elkaar te kijken en daar gingen ze weer.

Tot 10x toe uit elkaar halen en nieuwe afspraken maken (met de oudste dan), tevergeefs. Dan maar naar buiten, bladeren opruimen in de tuin. De oudste in zijn element, Sophie wéér dwars: niet op de fiets, niet op het gras, wel op de fiets wel op het gras.............. Ja hallo, dan is mijn geduld ook ver te zoeken hoor. Ik heb haar binnen gezet bij haar speelgoed (kon haar echt wel in de gaten houden via de tuindeuren), dan maar even niet gezellig samen hoor.

Anyway, tot 10 tellen, even weglopen, babyfoon uit: en daarna gaat het gewoon weer goed.

Groetjes
Susan
 
Hoi Daniëlle,

heel herkenbaar! Wij hebben dat met eten en onze oudste. die heeft altijd moeilijk gedaan over eten. Gister aten we wraps, ze heeft een uur aan tafel gezeten en haar vader kookte van ellende.

Je bent ook maar en mens en hoe lastig ook je kind stelt je keer op keer weer op de proef.

Nog iets, als ik het dorp in ging kon ik vaak maar moeilijk een winkel in zonder dat Isa van alles wilde hebben. Niet alleen ik werd er gek van maar het winkelpersoneel  ging er vaak mee bemoeien... Ik moets mij echt beheersen. Het liefst sleurde haar de winkel uit om eens goed te vertellen dat haar gedrag absoluut niet kon maar ja....... dat doe je dus ook niet. Ik heb ook wel eens toegegeven en dat had natuurlijk een averechtse.

Ik vertel nu van te voren wat we gaan doen en wat ik van haar verwacht. We lopen eerst naar de bakker voor een broodje en verder mag ze niet zeuren..... werkt perfect.

Met Meike doe ik ook steeds vaker. Ik geef van te voren aan wat ik ga doen dus pak haar ook niet op zonder aankondiging.....

Als ik aan mijzelf merk dat ik mijn geduld verlies loop ik even weg want niemand zit op een ontplofte vrouw, moeder, vriendin of juf te wachten..... toch???

Ik hoop dat je er wat aan hebt.
Groetjes Renske
 
Tja, heel herkenbaar vooral het verhaal van Jenneke. Hier is het sinds kort ook steeds feest rond etenstijd. Thom wil alles zelf doen, wil absoluut niet gevoerd worden, haalt zijn eten dan weer uit zijn mond en gooit het op de grond *zucht* Ik merk dat ik dan ook veel sneller mijn geduld verlies. Hij begint echt zijn eigen wil te ontdekken en maakt van alles dat niet mag een spelletje. Een erg lastige fase. Ik ga er voor mijn eigen gemak maar vanuit dat het een fase is die wel weer over gaat, dat maakt het makkelijker om tot tien te tellen..
En een stralende lach als hij dan toch zelf een hap naar binnen heeft geschoven maakt ook wel veel goed.
Groetjes mv Thom
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan