Ik heb 24 oktober een miskraam gehad.... 22 oktober verloor ik loed en wist meteen; dit is niet goed. Ik heb 4 fantastische zwangerschappen gehad en nooit een drupje bloed verloren, dus ik wist genoeg. De volgende dag hebben we een echo gehad, op dat moment 10,4 weken zwanger en het de groei is gestopt met 9 weken...
De dag daarna heb ik een natuurlijke miskraam gehad, alles ging dus vrij snel.
Ik merk dat het veel meer met me doet dan verwacht. We kunnen het goed relativeren; we hebben 4 prachtige zoons en een heel fijn huwelijk en weten van de verhalen om ons heen dat het allemaal nog veel heftiger kan.
Maar ons verdriet moet natuurlijk ook een plekje vinden en dat kost tijd. Ik merk gelukkig wel dat het nu steeds beter gaat
Maar telkens gaat de vraag nu door mijn hoofd: zijn we nu dan compleet of nog niet?
Ik vind het zo moeilijk... Aan de ene kant lijkt het me heerlijk om nog een kindje te krijgen en een zwangerchap mee te maken. En aan de andere kant denk ik door de miskraam; misschien is het wel goed zo en mogen we dankbaar zijn met wat we hebben...
Heeft iemand hier ervaring mee? Wat denken jullie na mijn verhaal?
De dag daarna heb ik een natuurlijke miskraam gehad, alles ging dus vrij snel.
Ik merk dat het veel meer met me doet dan verwacht. We kunnen het goed relativeren; we hebben 4 prachtige zoons en een heel fijn huwelijk en weten van de verhalen om ons heen dat het allemaal nog veel heftiger kan.
Maar ons verdriet moet natuurlijk ook een plekje vinden en dat kost tijd. Ik merk gelukkig wel dat het nu steeds beter gaat
Maar telkens gaat de vraag nu door mijn hoofd: zijn we nu dan compleet of nog niet?
Ik vind het zo moeilijk... Aan de ene kant lijkt het me heerlijk om nog een kindje te krijgen en een zwangerchap mee te maken. En aan de andere kant denk ik door de miskraam; misschien is het wel goed zo en mogen we dankbaar zijn met wat we hebben...
Heeft iemand hier ervaring mee? Wat denken jullie na mijn verhaal?