Ik ben moeder van 3 kinderen van 10, 12 en 14 jaar oud. De oudste heeft ASS en mijn man (en ook zijn vader), hebben vermoedelijk ook een ernstiger vorm van autisme (aldus de psychologe). Dit is echter niet onderzocht, omdat zij niet mee willen werken aan onderzoek ('met mij is niks mis'). Voor mij heeft het wel heel veel duidelijk gemaakt. Het gemis aan aandacht, liefde, zorg en waardering...het snel beledigd zijn en dan wekenlang zwijgen...kortom: Met mijn man heb ik afgesproken dit gezin voort te zetten, tot de jongste klaar is met de middelbare school. Dan gaan we scheiden. Ik was liever nu al uit elkaar gegaan, maar hij weigert elke medewerking. Nu over mijn schoonouders. De relatie met mijn schoonouders is altijd problematisch geweest. Ze hebben, in praktische zin, veel voor ons gedaan, naar ze hebben me ook vaak gekwetst en genegeerd, en ik heb altijd het contact, hoewel oppervlakkig, aangehouden. Nu mijn kinderen gekwetst worden, heb ik echter een grens gesteld. BV 'ja, je mag in dit land misschien zeggen wat je wilt, maar ik wil in mijn huis niet horen dat jullie niet van onze dochter kunnen houden' en 'ik wil niet dat jullie hier onaangekondigd in huis staan als jullie iets niet zint, jullie zijn welkom op afspraak'. Toch stonden mijn schoonouders ineens weer in de kamer omdat ze boos waren omdat mijn man nog niet had gereageerd op hun mail. Ik heb de afspraak herhaald, waarop ze zeiden dat ze evenveel recht hadden in ons huis te zijn, als ik. Ik ben toen met de kinderen vertrokken (mijn man was niet thuis) en heb mijn man voor de keus gesteld: zijn ouders of zijn gezin. Hij heeft zijn ouders daarop gevraagd te vertrekken. Iets wat hij mij later bleef verwijten. Mijn man zegt dat zijn ouders dingen zeggen, die ze niet bedoelen, dat ze zo oud zijn dat ze niet meer veranderen en dat de kinderen maar moeten leren dat ze ook wel iets voor een ander mogen doen. Van mij verwachtte hij dat ik het contact weer zou aanhouden als voorheen, dat was volgens hem de enige oplossing. Ik heb gezegd dat dat niet meer gaat gebeuren. Zijn ouders mogen mij kwetsen, maar niet mijn kinderen. Inmiddels is er 2 jaar geen contact geweest. Ik heb mijn man regelmatig gezegd dat hij toch eens naar zijn ouders kon gaan, maar hij wil alleen als we met z'n allen gaan. Hij gaat sindsdien overigens niet meer mee naar mijn familie want, 'als jij niet naar mijn familie gaat, ga ik ook niet naar jouw familie'. Ik heb het genegeerd en af en toe gevraagd of we niet beter nu al uit elkaar konden gaan. Maar hij is onvermurwbaar. Nu kwam mijn man ineens van zijn werk binnen met de mededeling: 'oma is morgen jarig, wie zet zijn naam op de kaart'. Mijn oudste maakte het niks uit en mijn jongste 2 wilden niet op de kaart staan. Mijn schoonouders sturen overigens iedereen hier een verjaardagskaart, behalve mij (sinds 2 jaar). Ik merk dat ik niet weet wat ik hiermee moet. Wat is jullie advies?
