<p>Hi iedereen,</p><p>Mijn moeder heeft mijn vorige zwangerschap zich niet leuk gedragen naar mij. Door een verborgen geheim van haar, hebben we last minute een geheel gen-onderzoek op basis van erfelijkheid moeten starten. Ik heb vroeger wel gevraagd of ik een bepaald gen heb, maar dan werd ze geïrriteerd en kapte het gesprek af en zei dat ik het niet had.</p><p>Ze was niet blij met mijn zwangerschap en heeft dit ook uitgesproken en mij ook onzeker gemaakt of ik het wel zou kunnen. Ze vertelde me o.a. dat ik straks geen leuke dingen meer kon doen, omdat mijn leven dan anders was. Ik ben niet een zelfverzekerd persoon helaas (al kom ik wel zo over), dus ik werd onwijs onzeker en ik had mezelf dan ook wijsgemaakt dat ik het niet in me had om een moeder te zijn. Ik ben enorm verdrietig geweest… </p><p>In week 23 kreeg ik pas de uitslag dat er niets met ons kindje aan de hand is. Aan het einde van mijn zwangerschap heb ik het contact met mijn moeder verbroken door een ruzie. Je hoopt dat je moeder je steun en vertrouwen geeft in zo’n kwetsbare tijd.</p><p> </p><p>Nu kriebelt het bij ons om voor een tweede te gaan, maar is het contact met mijn moeder nogsteeds verbroken. En bekruipt mij soms nog het gevoel dat ik het niet zonder haar kan ofzo. Dat ik iemand mis die écht met mij begaan is en voor mij klaarstaat. En die aan mij denkt…. En die mij vertrouwen geeft..</p><p>Gelukkig heb ik wel vriendinnen, maar dit is toch anders ? Zijn er meer moeders die het zonder contact van hun ouders gedaan hebben? Overigens heb ik geen vader in mijn leven. Die is er nooit geweest. </p>