Hoi allen,
Wij hebben rationeel al een tijd geleden de beslissing genomen om geen derde kind te nemen. Daar sta ik ook achter, want ik ben na een jaar revalidatie van ernstige bekkeninstabiliteit eindelijk zover dat ik weer mijn oudste kan tillen en mijn sport en hobby klimmen een klein beetje kan oppakken. Daarbij komt dat een derde niet in de auto past en planmatig onhandig is en mijn man twee kids wel genoeg vindt. Ook zou ik bij een derde toch wel bang zijn dat het kindje gehandicapt is (of ik dat wordt) en wat voor wissel het trekt op het gezin.
Niettemin blijf ik verdrietig en heb ik het telkens moeilijk als ik een jonge baby of zwangere vrouw zie. En dat terwijl ik al twee prachtige kids (ook nog eens jongen-meisje) heb en ik ook vrouwen ken die helemaal geen kinderen kunnen krijgen! Maar hoe ik ook mijn gevoel probeer weg te redeneren het wil me maar niet lukken om me niet rot te voelen! Nu Olivia net een jaar is geworden is het gevoel extra sterk, waarschijnlijk omdat we toen Joey een jaar was al probeerden voor een tweede. Hebben meer vrouwen zo'n rot gevoel bij de beslissing om geen tweede, derde, vierde, etc. kind te nemen dat en hoe gaan/gingen jullie er mee om? En heeft iemand nog tips om van het gevoel af te komen, of heelt de tijd dit soort gevoelens?
Groetjes,
Eefje
Wij hebben rationeel al een tijd geleden de beslissing genomen om geen derde kind te nemen. Daar sta ik ook achter, want ik ben na een jaar revalidatie van ernstige bekkeninstabiliteit eindelijk zover dat ik weer mijn oudste kan tillen en mijn sport en hobby klimmen een klein beetje kan oppakken. Daarbij komt dat een derde niet in de auto past en planmatig onhandig is en mijn man twee kids wel genoeg vindt. Ook zou ik bij een derde toch wel bang zijn dat het kindje gehandicapt is (of ik dat wordt) en wat voor wissel het trekt op het gezin.
Niettemin blijf ik verdrietig en heb ik het telkens moeilijk als ik een jonge baby of zwangere vrouw zie. En dat terwijl ik al twee prachtige kids (ook nog eens jongen-meisje) heb en ik ook vrouwen ken die helemaal geen kinderen kunnen krijgen! Maar hoe ik ook mijn gevoel probeer weg te redeneren het wil me maar niet lukken om me niet rot te voelen! Nu Olivia net een jaar is geworden is het gevoel extra sterk, waarschijnlijk omdat we toen Joey een jaar was al probeerden voor een tweede. Hebben meer vrouwen zo'n rot gevoel bij de beslissing om geen tweede, derde, vierde, etc. kind te nemen dat en hoe gaan/gingen jullie er mee om? En heeft iemand nog tips om van het gevoel af te komen, of heelt de tijd dit soort gevoelens?
Groetjes,
Eefje