Lieve moeders,
op 24 augustus ben ik de trotse mama geworden van Tom. Alleen ben ik erg geschrokken van het hele bevallingsverhaal.. moet er dikwijls nog een traantje van wegpinken. De nacht van maandag op dinsdag braken spontaan mijn vliezen met 38 weken zwangerschap. Kreeg helaas geen weeen. Woensdagochtend zijn ze gaan gellen, de eerste keer gel om 0730 uur deed niet veel. De 2e keer gel om 1330 uur des te meer!!! Mijn lichaam pakte de draad goed op en ik had binnen de kortste keren weeen. Die gelijk ook onwijs pijn deden. Heb wel een injectie gehad met een of andere pijnstilling die de scherpe kantjes eraf haalde maar goed... toen die eenmaal uitgewerkt was rond een uur of 5 brak voor mij m'n nachtmerrie aan. Vol in de weeen werd ik door 3 man uit m'n bed gewerkt en voor de 2e keer onder de douche gezet. Waar zo'n stom krukje stond waar ik met mijn forse achterwerk ook al niet op paste. Daar komt bij dat ik helemaal niet WILDE douchen voor de 2e keer... Wilde gewoon zelf op m'n kamer rond proberen te hangen. Tranen met tuiten werd ik naar de douche gesleept. Daar bijna flauw gevallen van de weeen en ben toen weer teruggesleept naar m'n bed. Had om half 10 eindelijk 10 cm en mocht gaan persen. Ik heb 2,5 uur persweeen gehad. Toen bleek dat Tom geen millimeter verschoof; de gynaecoloog erbij, die nog een leuke actie van binnen bij me uitprobeerde... wat ook niet lukte, en toen ging bij mij het knopje om. Ik heb echt letterlijk liggen gillen of er iemand was die me alsjeblieft wilde helpen; wilde nog liever dood dan in deze pijn blijven liggen. Hoorde ondertussen ook de hartslag van mijn kleintje ver zakken tijdens de weeen, dus ook ik in paniek. Toen wilde de gynaecoloog extra wee-opwekkers inspuiten, ruggeprik geven en zo zei hij het; "dan sleuren we hem erdoor met de vacuumpomp". Waarop mijn echtgenoot gelijk zo wijs was om optie 2 te vragen; een keizersnede. Om 01:06 uur is onze Tom geboren; gezond en wel. Hij had wel een hele rand op zijn voorhoofdje zitten van mijn baarmoedermond waar hij tegen op gedrukt werd met de persweeen; stel je voor dat we wel hadden ingestemd met het vacuum.. hoe had hij dat doorgemaakt?? En ik? Nu achteraf kijk ik met gemengde gevoelens terug op het hele gebeuren. Door alle emotie en stress kreeg ik geen stuwing en mijn droom om borstvoeding te geven was dus ook binnen een week van de baan.
Moet er weer van huilen; ik heb gehoopt op meerdere kindjes maar ik wil dit nooit, maar dan ook nooit meer meemaken. Ben normaal gesproken geen pieperdje maar ik had dus een bevalling die ik niemand toewens. Moet 3 oktober weer op controle komen bij de gynaecoloog en dan hoop ik dat hij aangeeft dat bij een eventuele 2e ik ingepland kan worden voor een sectio. Want dit doe ik NOOOOIT MEER....
Sorry voor het lange verhaal. En sorry voor de dames die het lezen die nog moeten bevallen. Ik zeg tegen m'n omgeving dat het allemaal heftig was maar dat ik vooruit kijk en niet achteruit, maar diep in m'n hart lukt dat niet.... Maar reuzedankbaar voor een gezonde zoon ben ik wel hoor!!!
Liefs,
Biggy
op 24 augustus ben ik de trotse mama geworden van Tom. Alleen ben ik erg geschrokken van het hele bevallingsverhaal.. moet er dikwijls nog een traantje van wegpinken. De nacht van maandag op dinsdag braken spontaan mijn vliezen met 38 weken zwangerschap. Kreeg helaas geen weeen. Woensdagochtend zijn ze gaan gellen, de eerste keer gel om 0730 uur deed niet veel. De 2e keer gel om 1330 uur des te meer!!! Mijn lichaam pakte de draad goed op en ik had binnen de kortste keren weeen. Die gelijk ook onwijs pijn deden. Heb wel een injectie gehad met een of andere pijnstilling die de scherpe kantjes eraf haalde maar goed... toen die eenmaal uitgewerkt was rond een uur of 5 brak voor mij m'n nachtmerrie aan. Vol in de weeen werd ik door 3 man uit m'n bed gewerkt en voor de 2e keer onder de douche gezet. Waar zo'n stom krukje stond waar ik met mijn forse achterwerk ook al niet op paste. Daar komt bij dat ik helemaal niet WILDE douchen voor de 2e keer... Wilde gewoon zelf op m'n kamer rond proberen te hangen. Tranen met tuiten werd ik naar de douche gesleept. Daar bijna flauw gevallen van de weeen en ben toen weer teruggesleept naar m'n bed. Had om half 10 eindelijk 10 cm en mocht gaan persen. Ik heb 2,5 uur persweeen gehad. Toen bleek dat Tom geen millimeter verschoof; de gynaecoloog erbij, die nog een leuke actie van binnen bij me uitprobeerde... wat ook niet lukte, en toen ging bij mij het knopje om. Ik heb echt letterlijk liggen gillen of er iemand was die me alsjeblieft wilde helpen; wilde nog liever dood dan in deze pijn blijven liggen. Hoorde ondertussen ook de hartslag van mijn kleintje ver zakken tijdens de weeen, dus ook ik in paniek. Toen wilde de gynaecoloog extra wee-opwekkers inspuiten, ruggeprik geven en zo zei hij het; "dan sleuren we hem erdoor met de vacuumpomp". Waarop mijn echtgenoot gelijk zo wijs was om optie 2 te vragen; een keizersnede. Om 01:06 uur is onze Tom geboren; gezond en wel. Hij had wel een hele rand op zijn voorhoofdje zitten van mijn baarmoedermond waar hij tegen op gedrukt werd met de persweeen; stel je voor dat we wel hadden ingestemd met het vacuum.. hoe had hij dat doorgemaakt?? En ik? Nu achteraf kijk ik met gemengde gevoelens terug op het hele gebeuren. Door alle emotie en stress kreeg ik geen stuwing en mijn droom om borstvoeding te geven was dus ook binnen een week van de baan.
Moet er weer van huilen; ik heb gehoopt op meerdere kindjes maar ik wil dit nooit, maar dan ook nooit meer meemaken. Ben normaal gesproken geen pieperdje maar ik had dus een bevalling die ik niemand toewens. Moet 3 oktober weer op controle komen bij de gynaecoloog en dan hoop ik dat hij aangeeft dat bij een eventuele 2e ik ingepland kan worden voor een sectio. Want dit doe ik NOOOOIT MEER....
Sorry voor het lange verhaal. En sorry voor de dames die het lezen die nog moeten bevallen. Ik zeg tegen m'n omgeving dat het allemaal heftig was maar dat ik vooruit kijk en niet achteruit, maar diep in m'n hart lukt dat niet.... Maar reuzedankbaar voor een gezonde zoon ben ik wel hoor!!!
Liefs,
Biggy