Geen gevoel voor mijn vriend

<p>Hoi allemaal,</p><p>Ik zit met een probleem en weet gewoon niet wat ik er mee moet doen. Ik heb een relatie met een zorgzame lieve man. We waren eerst vrienden en we kennen elkaar al ruim 12 jaar, maar ik wist dat hij altijd al gevoelens voor mij had. Ik voelde me nooit echt aangetrokken tot hem. Maar hij doet alles voor mij en staat altijd voor mij klaar. Daarom besloot ik het toch een kans te geven om een relatie te laten slagen. We hadden het vaak over kinderen, want dat wilde wij beiden heel graag.</p><p>En tot m'n verbazing was ik ook direct zwanger, waar ik dolblij mee ben!  Ik ben nu inmiddels 22 weken zwanger. Vanaf de zwangerschap besloten we samen te gaan wonen. </p><p>Alleen kom ik er nu steeds meer achter dat ik hem als een vriend zie ipv mijn partner. Ik had gehoopt dat het zal veranderen, maar ik voel me totaal niet aangetrokken tot hem. Terwijl ik merk dat hij wel behoefte heeft om te knuffelen en intiem te zijn. Ik doe dat ook wel, maar meer voor hem. Ik heb er gewoon geen behoefte aan om aangeraakt te worden door hem. Ik heb ook het gevoel dat ik nu alleen maar samen met hem ben omdat ik zwanger ben... Maar hij doet zo zijn best voor mij en ons kindje dat ik me schuldig ga voelen als ik relatie zal verbreken.</p><p>En we wonen net samen... Pfff iemand advies voor mij?</p><p> </p>
 
Ha meis,
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Het is met alsof ik mijn eigen verhaal lees. Ik was ook een lange tijd samen met iemand wat begon als vriendschap en hij diegene was die verliefd op mij was. Ook dit heb ik een kans gegegeven, met hem samen gewoond en na 6 jaar de relatie verbroken. Ik voelde mij al sinds het begin niet tot hem aangetrokken maar hield van hem als een vriend. Ik heb nu al langere tijd een nieuwe partner waar ik echt gek op ben en waarvoor ik dingen voel wat ik niet eerder heb gevoeld. Wij verwachten binnenkort ons eerste kindje.
Voor jou is deze situatie heel lastig omdat jullie een kleintje verwachten. Waarschijnlijk zijn je hoofd en je hart continu in strijd met elkaar? Je weet in je hart wat de beste keuze is maar het stemmetje in je hoofd zegt telkens ‘ja maar..’ 
Voor mij was toen het verbreken van de relatie, hoe eng en vervelend ook, een enorme opluchting en uiteindelijk voor ons allebei de juiste keuze. 
De raad die ik je wil geven is: beslis met je hart, dan zal je nooit de verkeerde keuze maken. Heel veel succes!! ?
 
 
Weet je zeker dat dit geen kwestie van hormonale veranderingen is? Of dat het zwanger zijn misschien een mini identiteitscrisis veroorzaakt waardoor je even aan alles twijfelt?
Ik wil bijvoorbeeld elke keer als ik zwanger ben vertrekken uit mn woonomgeving en naar de andere kant van de wereld verhuizen. Ben de vorige keer dus maar van Nijmegen naar fucking zeeland verhuisd. Daar trap ik dr ze keer dus niet meer in.
 
Als het toch ingewikkelder ligt dan dat wil ik je veel succes wensen. Het zal voor jullie beiden niet gemakkelijk zijn
 
Weet je zeker dat dit geen kwestie van hormonale veranderingen is? Of dat het zwanger zijn misschien een mini identiteitscrisis veroorzaakt waardoor je even aan alles twijfelt?
Ik wil bijvoorbeeld elke keer als ik zwanger ben vertrekken uit mn woonomgeving en naar de andere kant van de wereld verhuizen. Ben de vorige keer dus maar van Nijmegen naar fucking zeeland verhuisd. Daar trap ik dr ze keer dus niet meer in.
 
Als het toch ingewikkelder ligt dan dat wil ik je veel succes wensen. Het zal voor jullie beiden niet gemakkelijk zijn
 
Wat fijn om te horen dat jij het ook herkent. Ik voel me soms schuldig dat ik geen gevoelens voor hem heb. En dan is het fijn om te horen dat ik niet de enige ben.
Maar knap van je dat je toch 6 jaar vol kon houden met zo'n relatie, en fijn dat je inmiddels wel juiste persoon in je leven hebt. Ik kan me niet voorstellen dat ik zo lang met dit gevoel verder kan in deze relatie.
En het is geen kwestie van hormonale verandering. Ik weet zeker dat ik de relatie had verbroken als ik niet zwanger was. Ik blijf nu puur bij hem omdat we een kind krijgen. En ik merk dat ik daar ongelukkig en eenzaam van word, en volgens mij geniet ik daarom ook minder van de zwangerschap.
Maar een kind alleen opvoeden lijkt me ook zo lastig en het is ook nieuw voor me. 
 
Ik moet ook wel zeggen dat door het zo lang vol te houden ook veel in die 6 jaar heb gemist en ook vaak niet heb kunnen genieten. 
Super lastig meis maar hier wordt je niet gelukkig van en het zal je bezig blijven houden. Ik denk dat jij, en hij, er meer aan hebt als je eerlijk bent tegenover hem maar ook tegenover jezelf. Je omschrijft hem als een hele lieve zorgzame man dus hij zal jou echt niet helemaal alleen de baby laten opvoeden. Heel veel sterkte, ik weet hoe je je voelt. ??
 
Terug
Bovenaan