Geen gevoelens bij zwangerschap vriendin

A

ANONYMOUS_USERNAME

Sinds een paar weken is mijn vriendin zwanger. Hiervoor hebben we samen gekozen, hoewel ik nooit sterke gevoelens voor vaderschap heb gehad. Ik denk wel dat een kind leuk kan zijn, kan me altijd prima vermaken met de dochter van een vriend. Maar een leven zonder kind zou ik ook prima vinden.

Ik merk echter dat ik totaal geen gevoelens heb bij de zwangerschap van m'n vriendin. Tijdens de eerste echo en dus het zien van mijn ongeboren kind had ik wel iets verwacht te voelen, maar ook hier had ik weinig sterke gevoelens bij. En ergens ben ik bang dat dit zo blijft tot de geboorte - en nog erger - misschien zelfs daarna. Voor baby's heb ik sowieso nog nooit warme gevoelens gehad. Een kind lijkt me pas 'leuk' worden als het al wat kan. Daarom vrees ik ook dat gebrek aan warme gevoelens voor mijn eigen baby.

Dit gebrek aan gevoel versterkt ook de negatieve gedachten die ik over vaderschap heb. Bijv. een huilbaby die ons continu wakker maakt en waardoor ik mij misschien juist ga irriteren aan ons kind.

Ik merk ook dat des te meer we moeten 'doen' voor het kind (naar de verloskundige, kinderopvang regelen, informatieavonden over zwangerschap) des te koeler en afstandelijker ik me voel richting mijn vriendin. Dit is al eens geëscaleerd waardoor mijn vriendin in huilende uitbarstte en zei dat ik haar dat niet kon aan doen en meer met haar moest praten. Toen heb ik haar gezegd dat ik waarschijnlijk zo weinig communiceer omdat ik liever niet mijn angsten/twijfels deel, omdat dit opgevat kan worden als dat ik het kind niet meer wil. Ze vond (en heeft gelijk) dat ik ook dat gewoon moet delen, en dat ik niet de enige ben die met twijfels rond loop.

Sindsdien is het wel iets beter gegaan, maar toch merk ik dat de afstandelijkheid over alles wat met de zwangerschap te maken heeft blijft. En omdat dit ook deels in mijn karakter zit ben ik bang dat dit niet snel veranderd (hoe graag ik dat ook wel).

Zijn er meer vaders die met soortgelijke gevoelens hebben rondgelopen tijdens de zwangerschap? En hoe ben je hiermee omgegaan? En is dit veranderd tijdens de zwangerschap?
 
Ik ben geen man maar denk wel dat het logisch is dat een man er al snel wat minder gevoel bij heeft dan een vrouw. Eerlijk is eerlijk, jij krijgt geen zangerschapssymptonen, merkt niet aan je lichaam dat er iets veranderd en zal de kleine veel minder goed kunnen voelen als hij eenmaal begint te trappen enzo. Volgens mij wordt het voor heel veel vaders pas echt iets wezenlijks wanneer ze hun kind eindelijk vast kunnen houden. 
Hetnis erg goed dat je open bent over je eigen twijfels en angsten. Wees niet bang dit te delen met je vriendin zodat ze begrijpt waar je vandaan komt. Er zijn veel meer ouders(vaders en moeders) die veel minder hebben met kinderen als ze nog kleiner zijn en vaak meer werk. Maak je daar niet druk om dat is absoluut niet erg. Voor nu zou ik je alleen adviseren open minded te blijven wat betreft het krijgen van gevoelens als de kleine er eenmaal is. Het zou je nog wel eens kunnen verrassen. (Dit voelde zo anders dan mijn man en ik ons ooit hadden kunnen voorstellen) 
En mocht het gevoel er op dat moment niet direct zijn, ook niet erg. Waarschijnlijk was je ook niet op slag totaal verliefd op je vriendin vanaf seconde 1. Voor sommige mensen moet liefde gewoon eerst wat meer groeien. Ook met kinderen is dat best mogelijk, er zijn veel meer mensen voor wie dat geld! 
Maar goed ik ben geen man, er komen vast nog wel wat vaders voorbij die hun verhaal met je kunnen delen. In ieder geval een hart onder de riem voor nu, en maak je niet te druk. Blijf iig communiceren met je vriendin, dat is voor nu het belangrijkste.
 
Ik weet dat mijn man in het begin er ook ‘wat minder mee had’ dan nu (onze dochter is bijna 1 jaar). Hij zegt dat het steeds leuker wordt naarmate de interactie meer wordt en ze ook meer kan.
 Het lijkt mij ook logisch dat je er als man in het begin minder/niets mee hebt. Je voelt niets je ziet niets en je hoort alleen maar baby baby baby. Je mag het doen met een foto waarop iets te zien zou moeten zijn. Voor een vrouw is dat nu eenmaal anders, die zijn ook van nature een stuk emotioneler over het algemeen.
ik vind het knap en bewonderenswaardig dat je je gevoel durft te uiten. En geloof me als je je vriendin straks keihard ziet werken en ziet afzien en dat kleine upje ligt daarna in je armen dan komt datgevoel wel hoor.
 
Ook mijn man had er in het begin minder mee. Zeker tijdens de zwangerschap en ook nog daarna. Jullie start is gewoon echt anders met zon kleintje dan hoe het voor de mama's is. Volgens mij moet je jezelf vooral niet teveel opleggen. Als je het gevoel krijgt dat je het leuk MOET vinden, dan werkt dat alleen maar averechts. Het is zoals het is. Ook zonder heel veel blije gevoelens kun je je vriendin steunen tijdens de zwangerschap. Misschien kun je wel genieten van de blijdschap van je vriendin? En daardoor wél wat meer zin krijgen in bijvoorbeeld de afspraken bij de verloskundige? 
En hoe je je voelt als het kind er eenmaal is? Dat merk je dan wel weer.
succes!
 
Het feit dat je hier al advies/ervaringen vraagt betekent toch wel dat je er toch echt mee bezig bent. De wil is er dus wel ? 
wij zijn dan wel best lang bezig geweest met zwanger worden en toen het eenmaal raak was zei mijn man ook van nou is het eindelijk zover en nu voel ik niet veel. Voor mij natuurlijk een dooddoener met mn hormonen en mn veranderende lijf.
achteraf denk ik dat het niet meer dan logisch is. Bij geboorte was mijn man daarintegen helemaal verliefd, ook toen ze een krijsbaby bleek te zijn. Gelukkig gaat dat over hihi wees niet bang dingen lopen zoals ze lopen. En ookal was ik vanaf de zwangerschap al verliefd, nu ze 6 maand is vind ik het ook pas leuk worden... ze reageert meer etc. Ieder mens is anders maar blijf wel open kaart spelen. Want iets veinzen maakt het er niet beter op. Of indd afstandelijk zijn is nog moeilijker. 
Ik hoop dat je hier je weg in zult vinden! Maar geloof me zodra je mini mens er is zul he toch echt “iets” voelen ?
 heel veel sterkte!
 
@Topicstarter
De vrouw des huizes is een kleine 3 mnd zwanger van de eerste.
Ik zit in exact hetzelfde schuitje.. het zou mijn verhaal kunnen zijn! 
Helaas kan ik je niet helpen, maar ik herken alles wat je schrijf
 
Hoi!
Mijn vriend was precies zo. Van hem hoefde het allemaal niet zo nodig en is uiteindelijk toch overstag gegaan met het idee dat hij er misschien spijt van zou krijgen als we geen kinderen zouden hebben.
Ondanks dat hij geen afspraak heeft gemist was hij totaal niet betrokken bij de zwangerschap. Ook tijdens de bevalling en in de periode erna had ik het gevoel dat ik er alleen voor stond.
Hij hield het huishouden draaiende maar zou nooit uit zichzelf een luier verschonen of een flesje geven, zelfs het knuffelen was heel zeldzaam. Dit gebeurde meer in bijzijn van familie om de schijn op te houden. Na een tijdje stond ik op het punt om bij hem weg te gaan omdat wij hier allemaal niet gelukkig van werden. Toch besloten om te blijven omdat de liefde tussen ons wel goed zat. Het feit dat de voornaamste verzorger van onze zoon was interesseerde mij niet maar hij feit dat hij de kans liet mislopen om een band met zijn zoon op te bouwen echter wel.
Maar na 6 maanden moest ik weer gaan werken en stond mijn vriend er ineens helemaal alleen voor. Toen kwam hij erachter dat het toch allemaal niet zo erg was als dat hij die hele tijd gedacht had. Ondertussen is onze zoon al 3 en mijn vriend is nog steeds van mening dat kinderen leuker zijn wanneer ze baby-af zijn, en daar kan ik hem geen ongelijk in geven. 
Mijn zoon en vriend zijn nu beste vrienden en we zijn ondertussen zwanger van een tweede. Ondanks dat mijn vriend wellicht nog enthousiaster is dan ik, ben ik wel bang voor zo’n zelfde voorval.
Ik kan jou alleen als tip meegeven, probeer je er gewoon voor open te stellen en houd een beetje rekening met je vrouwtje. Als je het samen kunt doen dan komen jullie de slapenloze nachten echt wel door. En zul je zien dat het misschien wel veel werk is maar je er ook heel veel liefde en plezier voor terug krijgt.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan