A
Anoniem
Guest
Hallo dames,
Wij hebben drie kinderen van 4 en 2 jaar en afgelopen augustus een zoontje erbij gekregen. Mijn moeder woont in Zweden en kan ons daarom niet vaak helpen. Mijn schoonmoeder kan ook niet helpen, omdat haar man een halfjaar geleden een beroerte heeft gehad en niet langer dan enkele uren alleen kan zijn. Dat begrijp ik heel goed, alleen kan ik het moeilijk accepteren dat m'n schoonmoeder niet een keer heeft aangeboden om te helpen, in welke zin dan ook. M'n schoonmoeder helpt namelijk wel haar dochter, die twee kinderen heeft (deze woont wel iets dichterbij haar). Dan neemt ze haar man mee, die dan op de bank gaat zitten terwijl schoonmoeder met de kids helpt.
Mijn man heeft vaak tegen z'n moeder vertelt dat wij allebei zo moe zijn, dat we soms duizelig zijn en verkouden.
Het zal waarschijnlijk niet veranderen wat wij ook doen of zeggen tegen haar, en daarom wil ik het feit accepteren. Maar hoe? Ik zoek telkens naar andere oplossingen, zoals hulp van andere ouders of een oppas. Soms denk ik ook dat ik het wel allemaal zelf moet kunnen, maar af en toe trek ik het allemaal niet.
Ik wil gewoon geen wrok voelen tegenover m'n schoonmoeder, want ze zal vast haar redenen hebben.
Iemand tips?
Dank voor je antwoord,
Susanne
Wij hebben drie kinderen van 4 en 2 jaar en afgelopen augustus een zoontje erbij gekregen. Mijn moeder woont in Zweden en kan ons daarom niet vaak helpen. Mijn schoonmoeder kan ook niet helpen, omdat haar man een halfjaar geleden een beroerte heeft gehad en niet langer dan enkele uren alleen kan zijn. Dat begrijp ik heel goed, alleen kan ik het moeilijk accepteren dat m'n schoonmoeder niet een keer heeft aangeboden om te helpen, in welke zin dan ook. M'n schoonmoeder helpt namelijk wel haar dochter, die twee kinderen heeft (deze woont wel iets dichterbij haar). Dan neemt ze haar man mee, die dan op de bank gaat zitten terwijl schoonmoeder met de kids helpt.
Mijn man heeft vaak tegen z'n moeder vertelt dat wij allebei zo moe zijn, dat we soms duizelig zijn en verkouden.
Het zal waarschijnlijk niet veranderen wat wij ook doen of zeggen tegen haar, en daarom wil ik het feit accepteren. Maar hoe? Ik zoek telkens naar andere oplossingen, zoals hulp van andere ouders of een oppas. Soms denk ik ook dat ik het wel allemaal zelf moet kunnen, maar af en toe trek ik het allemaal niet.
Ik wil gewoon geen wrok voelen tegenover m'n schoonmoeder, want ze zal vast haar redenen hebben.
Iemand tips?
Dank voor je antwoord,
Susanne