<p>Hallo iedereen,<br /><br />Ik vind het zo erg dat ik dit moet schrijven, maar doe het toch misschien kunnen jullie mij helpen.<br />ons zoontje in nu 10 weken oud, een heel makkelijk kindje, hij slaapt al aantal weken door, hij is vrolijk.<br />Alleen ik vind het zo erg ik voel geen liefde/moedergevoelens voor hem, het is net alsof ik een kindje van een vreemde aan verzorgen ben (en voor me bevallen zou ik zelfs daar meer plezier aan beleven) het doet z'n pijn, ons kindje komt niks te kort, ik verzorg hem, ik speel met hem, ik knuffel met hem, ik doe er alles mee.<br />Maar ik voel er niks bij, wie herkent dit? hebben jullie tips`?<br />Ik zit al bij psycholoog (pop-poli) ik wil ook zo graag van ons kindje genieten en trots kunnen zijn.</p>
Geen moedergevoelens ;,(
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hoi, wat heftig zeg 
Ik herken je gevoel van na de bevalling van mijn dochter. Op het einde van de zwangerschap kreeg ik erg veel last van hormonen, twijfelde of ik überhaupt wel een kind wilde, terwijl ik rationeel heel goed wist dat dit wel zo was, en het tot een paar weken eerder ook echt zo gevoeld heb. Ik hoopte dat dit na de bevalling over zou zijn, maar dat was niet zo. Ik voelde het inderdaad zoals jij omschrijft, alsof je een kind van een vreemde verzorgt. Geen herkenning, geen band, geen liefde... Ik vond het ontzettend heftig!Wat mij heeft geholpen is er veel over praten en te proberen te accepteren dat ik dit voelde, in de hoop dat dit niet was hoe ik echt was, maar dat het over zou gaan. Bij mij is het gelukkig vanzelf overgegaan, en dat liep redelijk gelijk met het stoppen met borstvoeding, maar ik kwam wel op een punt dat ik dacht dit moet niet langer duren anders ga ik hulp zoeken. Ik hoorde laatst van een vriendin dat ze informatie had gevonden dat het geven van borstvoeding ook bepaalde hormonen met zich meebrengt die je neerslachtig kunnen laten voelen. Ik heb dit zelf nooit verder uitgezocht, dus weet niet precies hoe dit zit en of het echt klopt.Heel goed dat je hulp hebt gezocht! Ik geloof dat dit gevoel weer overgaat, of het nu hormonaal is, of een PND, of wat anders. Voor de weg ernaartoe wens ik je veel kracht toe, het is een onwijs waardeloos gevoel...
Ik herken je gevoel van na de bevalling van mijn dochter. Op het einde van de zwangerschap kreeg ik erg veel last van hormonen, twijfelde of ik überhaupt wel een kind wilde, terwijl ik rationeel heel goed wist dat dit wel zo was, en het tot een paar weken eerder ook echt zo gevoeld heb. Ik hoopte dat dit na de bevalling over zou zijn, maar dat was niet zo. Ik voelde het inderdaad zoals jij omschrijft, alsof je een kind van een vreemde verzorgt. Geen herkenning, geen band, geen liefde... Ik vond het ontzettend heftig!Wat mij heeft geholpen is er veel over praten en te proberen te accepteren dat ik dit voelde, in de hoop dat dit niet was hoe ik echt was, maar dat het over zou gaan. Bij mij is het gelukkig vanzelf overgegaan, en dat liep redelijk gelijk met het stoppen met borstvoeding, maar ik kwam wel op een punt dat ik dacht dit moet niet langer duren anders ga ik hulp zoeken. Ik hoorde laatst van een vriendin dat ze informatie had gevonden dat het geven van borstvoeding ook bepaalde hormonen met zich meebrengt die je neerslachtig kunnen laten voelen. Ik heb dit zelf nooit verder uitgezocht, dus weet niet precies hoe dit zit en of het echt klopt.Heel goed dat je hulp hebt gezocht! Ik geloof dat dit gevoel weer overgaat, of het nu hormonaal is, of een PND, of wat anders. Voor de weg ernaartoe wens ik je veel kracht toe, het is een onwijs waardeloos gevoel...@Broc
Wist niet dat borstvoeding dat kon doen met je maar nu valt er wel dingen op hun plek. Toen ik nog de borst gaf, keek ik er tegen op omdat ze maar niet goed aanhapte en spruw heeft. Ik kreeg gewoon een beetje 'haat' tegen haar. Zodra ik overstapte op full time kolven, ben ik veel rustiger en vrolijker. Kost wat meer werk maar ik kom wel tot rust mentaal en fysiek.
Wist niet dat borstvoeding dat kon doen met je maar nu valt er wel dingen op hun plek. Toen ik nog de borst gaf, keek ik er tegen op omdat ze maar niet goed aanhapte en spruw heeft. Ik kreeg gewoon een beetje 'haat' tegen haar. Zodra ik overstapte op full time kolven, ben ik veel rustiger en vrolijker. Kost wat meer werk maar ik kom wel tot rust mentaal en fysiek.
ik geef geen borstvoeding, hoe is het bij jou wel gekomen? was het in 1x of kleine stapjes?
ben zo bang dat ik dat gevoel nooit zal krijgen.
ben zo bang dat ik dat gevoel nooit zal krijgen.
Bij mij is het langzaamaan gegroeid, ik merkte dat ik zeg maar 'achterliep' in de ontwikkeling van de gevoelens voor mijn dochter ten opzichte van mijn man.Ik snap je angst heel goed, heb dit ook zo gevoeld, maar ik denk echt dat dit gevoel gaat groeien! Heb je met je psycholoog hier al over gesproken?
Ook ik herken me in jouw verhaal. Kinderen krijgen was mijn grootste wens en toen die kleine op mijn buik lag (waarvan anderen zeggen dat dit het mooiste gevoel is dat je kunt hebben), dacht ik “is dit het?”. Ik heb een super zwangerschap gehad, een pijnloze bevalling, snel herstel... beter kon alles niet gaan. Waar bleef dat gevoel?
Ik had ook wel eens als ik over een brug liep en in de wagen keek, dat ik gedachten had om hem in het water te gooien. Natuurlijk drukte ik dat gevoel gelijk weg en voelde ik me er super schuldig over. Zelfs nu, een jaar later, type ik dit met tranen in mijn ogen. Ik durfde hier met niemand over te praten. Ik had een prachtig tevreden kindje en ik had deze gevoelens....
Gelukkig zijn die gevoelens bij mij langzaam weggetrokken. Maar ik zie mezelf niet als moeder. Maar dat ligt er denk ik bij mij (en misschien ook wel bij jou) dat ik een bepaald beeld had gevormd. Het is wel zo dat als mijn zoontje zich verslikt of valt dat ik dan bang ben dat er wat met hem aan de hand is. Dat geeft mij een goed gevoel van moeder zijn.
Ik heb overigens geen borstvoeding gegeven.
Waarschijnlijk zijn het bij jou ook nog je hormonen. 10 weken is niet veel. Geef jezelf de tijd en probeer ervan te genieten. Dit jaar gaat zo verschrikkelijk snel. Het komt vast goed, wees niet te streng voor jezelf.
Ik had ook wel eens als ik over een brug liep en in de wagen keek, dat ik gedachten had om hem in het water te gooien. Natuurlijk drukte ik dat gevoel gelijk weg en voelde ik me er super schuldig over. Zelfs nu, een jaar later, type ik dit met tranen in mijn ogen. Ik durfde hier met niemand over te praten. Ik had een prachtig tevreden kindje en ik had deze gevoelens....
Gelukkig zijn die gevoelens bij mij langzaam weggetrokken. Maar ik zie mezelf niet als moeder. Maar dat ligt er denk ik bij mij (en misschien ook wel bij jou) dat ik een bepaald beeld had gevormd. Het is wel zo dat als mijn zoontje zich verslikt of valt dat ik dan bang ben dat er wat met hem aan de hand is. Dat geeft mij een goed gevoel van moeder zijn.
Ik heb overigens geen borstvoeding gegeven.
Waarschijnlijk zijn het bij jou ook nog je hormonen. 10 weken is niet veel. Geef jezelf de tijd en probeer ervan te genieten. Dit jaar gaat zo verschrikkelijk snel. Het komt vast goed, wees niet te streng voor jezelf.
heel heel soms heb ik wel even gevoel dat ik verlief/gelukkig met hem ben, maar is maar een paar minuten.
ik ben ook niet meer de spontae meid die ik eerst was.
kleine lacgjes en brabbeltjes doen me ook niks, ik wil zo graag voelen van o kijk eens wat leuk, maar zelfs dat voel ik niet.
het doet zo pijn, ben weer aan het huilen.
wil ook trots kunnen zijn
ik ben ook niet meer de spontae meid die ik eerst was.
kleine lacgjes en brabbeltjes doen me ook niks, ik wil zo graag voelen van o kijk eens wat leuk, maar zelfs dat voel ik niet.
het doet zo pijn, ben weer aan het huilen.
wil ook trots kunnen zijn