Jou verhaal is voor mij zeer herkenbaar. Tijdens mijn eerste zwangerschap, 4 jaar geleden, begon ik zo rond de 20 weken ook last te krijgen van mijn bekken. Ik ben toen meteen met een bekkenfysio aan de slag gegaan. Helaas kon dat niet voorkomen dat ik zo rond de 28ste week volledig thuis kwam te zitten. En ik de laatste 3 maanden van mijn zwangerschap vooral in bed gelegen heb met veel pijn. Ik herken het gevoel van constant pijn hebben en het gevoel te hebben dat je je aanstelt. Langzaam maar zeker verdween ook mijn roze wolk helaas. Na de bevalling bleven mijn bekkenklachten en dat in combinatie met andere factoren zorgden ervoor dat ik een postnatale depressie ontwikkelde. Tijdens deze zware periode besloot ik om mijzelf om te scholen om zo later mijn eigen ervaring te kunnen gebruiken om andere vrouwen en jonge moeders te kunnen helpen. Wat inmiddels gelukt is.
Nu 4 jaar later en ondanks dat mijn bekkenklachten nooit helemaal zijn verdwenen, hebben we toch de keuze heb gemaakt om weer zwanger te worden. Een gezin met 2 kinderen bleef toch iets wat we graag wilden. Ik ben op dit moment 22 weken zwanger en ik merk dat mijn bekkenklachten en pijn jammer genoeg weer meer worden.
De reden dat ik je dit op deze manier vertel is omdat ik merk dat ik daar nu heel anders mee heb leren omgaan.
Pijn en vooral constant pijn ervaren is niet iets waar je makkelijk om heen kan. Ik heb echter wel ervaren dat pijn niet een reden hoeft te zijn om je mentaal minder goed te voelen. Voor mij heeft het erg geholpen om te onderzoeken wat pijn en mij zo belemmerd te voelen in het doen en laten met mij doet. Ik ben er bijvoorbeeld achter gekomen dat niet de pijn maar het gevoel dat ik niets meer kon en dat ik in zekere zin meer afhankelijk was van andere mij erg depri lieten voelen. Ik ben van nature iemand die graag alles zelf doet en op mijn manier, hulp accepteren is niet mijn sterkste kant. Dus niet de pijn en het steeds minder kunnen maakte dat ik mij slecht voelde maar hoe ik erover dacht.
Wat zit er bij jou achter de pijn? Wat zijn bij jou gedachten die ervoor zorgen dat je je minder goed voelt? Hoe goed mag je van jezelf je even minder goed voelen? Wat voor gevoel of gedachten krijg je over jezelf als je pijn hebt of andere kwaaltjes? Hoe goed zorg je voor jezelf? Of accepteer je de hulp van andere?
Daarnaast is het erg lastig, ook dit weet ik uit eigen ervaring, om bepaalde verwachtingen te hebben die dan niet uitkomen. Ben je misschien net als ik stiekem een controle freak die het liefst alles in de hand heeft? Hoe goed kan je er tegen als dingen anders lopen dan verwacht? Wat doet het met je als je teleurgesteld wordt als de dingen anders verlopen? Hoe goed durf je met de "flow" mee te gaan en afwachten waar het je brengt?
Het zijn soms confronterende vragen en vooral de antwoorden op dit soort vragen is iets waar we misschien het liefst niet eerlijk tegen onszelf over willen zijn. Maar wellicht helpt het je om jezelf op deze manier te onderzoeken. Wees nieuwsgierig naar wat je vind. Het zal de pijn en de kwalen niet verminderen maar je kan misschien wel een manier vinden om er anders mee om te gaan.
Heel veel sterkte! En wees vooral heel lief voor jezelf!
Liefs
Dat is wel echt anders dan je had verwacht en gewild! Ik ben nu in mn twintigste week, maar heb niet zoveel kwaaltjes. Voel je het babytje al? En ga je naar zwangerschapsgym of fysio?? Ik heb alleen veel pijn in mijn onderrug, maar daarvoor ga ik naar de fysio..