Geen zin in baby, misschien wel in derde kind.

[fJhxOrMVO6fOWXWz]

Dag iedereen

Mijn man was nooit voor drie kinderen. We hebben er twee (een van 5, ene van 3 met wel non-verbaal ass wat het moeilijk maakt en moeilijk in te schatten). Nu -kort door de bocht- kwam hij thuis met ‘als je wil, kunnen we voor 3 gaan.’

Nu ben ik zelf ‘al’ 38. Maar vooral: we zijn net uit de babytijd. En ik heb eigenlijk niets met baby’s. Ik voelde me ontzettend eenzaam tijdens mijn tijd thuis en voelde de muren op me afkomen. Ik vind het wel belangrijk voor de baby om lang thuis te zijn en ook voor het gezin om terug stabiliteit te vinden als we voor drie gaan.

Een andere belangrijke zorg is dat zowel mijn man, als ik nood hebben aan sporten ‘s avonds. En We willen de kinderen ook hobby’s laten doen (muziek en sport). Maar hoe doe je dat als je geen vangnet hebt? (Mijn ouders zijn te oud en zijn ouders wonen in het buitenland)

Ik ben zelf totaal niet goed in plannen, net als manlief

Bon, dus veel twijfels… Ik twijfel ook nog tussen eigen kind of een pleegkind. Want als we een plaatsje over hebben, moet dit dan per de voor een eigen kind zijn?

Ik vind het ook moeilijk omdat ik zelf een achterkomer ben, en dat helemaal niet leuk vind. Er zit dus nu extra tijdsdruk op en de vraag of leeftijdsverschil überhaupt niet al te groot is.

Alle raad of wijsheid is heel welkom dus!

 

[Yima]

Een nakomertje zou het niet zijn toch? Het leeftijdsverschil is niet enorm groot.

Ik kreeg 3 kids kort op elkaar. De laatste toen ik 40 was. Voor ons was het een verrassing die we omarmd hebben, dus geen bewuste keuze. Ons huwelijk heeft het niet gered. Lag niet daaraan. We houden samen nog steeds van onze drukke club.
Want laat ik eerlijk zijn: het is bootcamp met kinderen van 5, 3 en bijna 2.
Mijn derde is gelukkig een makkelijk ventje en in veel opzichten deed ik hem er gewoon bij. Het ritme veranderde niet enorm veel. Maar in veel opzichten is het ook gewoon het werk en het aandacht geven X 3. Driedubbel werk. Het vliegt me wel eens aan, nu als alleenstaande moeder, grotendeels zorgdragend.

Ik herken het enorm dat je geen babymens bent. Ik ook niet. Die eerste maanden met dat geplak en thuis zitten, voor mijn gevoel minder met mijn andere kinderen kunnen doen... ik heb bij de laatste een pnd gehad, ook door de scheiding.
Maar hij was makkelijk genoeg dat hij gewoon erbij was. In de draagzak, kinderwagen, box. Hij wilde heel graag op mij, dus veel de draagzak. Maar hij ging gewoon mee naar school, peutergym, op uitjes, naar relatietherapie etc. Hij moest echt leren onderweg te dutten. Pas toen hij op 2 slaapjes over ging was het wat vaker in bed en dat hij gewoon wakker mee ging. Maar ook niet altijd. 2 keer in de auto slapen is ook 2 keer slapen.
Ik zie dus niet echt een probleem met je wens om de oudsten naar clubjes te doen. Je derde gaat gewoon mee.

De eerste is anders dan de derde. Onze oudste was sowieso absoluut niet gemakkelijk, dagen draaiden veel meer om haar toen om die reden. Maar een derde moet mee in het bestaande gezinsritme. Of dat nou goed gaat of niet. Zeker als je geen vangnet hebt.

Een pleegkind lijkt me trouwens ook heel pittig. Mijn tante deed dit toen haar eigen kinderen groot waren. Die komen echt met een rugtasje en het kan heel heftig zijn om voor zo'n kindje te zorgen.

 

[Essil]

Dacht je al weleens over een derde kind, voor je man die opmerking maakte?

Ik ben ook geen baby mens, mijn man gelukkig wel. Maar onze kleuter is zo lief en leuk dat ik soms toch wel denk dat ik het voor nog zo'n schatje best nog een keer zou willen doorstaan. Maar de zwangerschap en eerste maanden waren geen doorkomen aan. Daar zijn we na 4 jaar eindelijk van hersteld. En we zijn inmiddels boven de 40.
Uiteindelijk is het de vraag, hoe graag wil je het?