Geholpen
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Hey!
Ik zou gewoon eens een gesprek aan gaan met je schoonouders en je man. Vertel duidelijk wat je dwarszit en geef aan dat je het jammer zou vinden als dit er voor zou zorgen dat je ze minder snel opzoekt.
Als er echt niks verandert kun je er toch voor kiezen om je gevoel te volgen en ze minder vaak te zien en het oppervlakkiger te houden.
Je kunt altijd alles tegen iedereen zeggen zolang het op een normale toon is. Tegen sommige mensen moet je gewoon heel eerlijk zijn en het niet mooier inpakken dan het is, anders lopen ze zo over je heen. En eerlijk gezegd zou ik hierin ook wat meer van je man verwachten. Het zijn notabene zijn ouders.
Succes!
Ik zou gewoon eens een gesprek aan gaan met je schoonouders en je man. Vertel duidelijk wat je dwarszit en geef aan dat je het jammer zou vinden als dit er voor zou zorgen dat je ze minder snel opzoekt.
Als er echt niks verandert kun je er toch voor kiezen om je gevoel te volgen en ze minder vaak te zien en het oppervlakkiger te houden.
Je kunt altijd alles tegen iedereen zeggen zolang het op een normale toon is. Tegen sommige mensen moet je gewoon heel eerlijk zijn en het niet mooier inpakken dan het is, anders lopen ze zo over je heen. En eerlijk gezegd zou ik hierin ook wat meer van je man verwachten. Het zijn notabene zijn ouders.
Succes!
De beste les die ik ooit leerde is het aanspreken op gedrag, niet de persoon zelf afbranden. Voorbeeld; als jullie …. zeggen, dan voelt dat voor mij ….. voorbeeld 2: als ik zie dat jullie …. doen, dan maakt dat dat ik ….
Je hebt nu je schoonouders niet aangesproken, maar hun gedrag. Hierdoor heb je een betere kans dat de relatie behouden blijft. Maar dat je met hen moet praten is duidelijk. Want hoe jij je nu voelt door hun opmerkingen en acties, dat is niet leuk.
Heel veel succes en zoals de reactie hierboven al zei; je kunt alles zeggen als je maar respectvol blijft. Hou er ook rekening mee dat ze best even zullen schrikken of boos zullen zijn als ze geconfronteerd worden met hun gedrag. Geef hen even tijd en benoem dat, ik zie dat jullie schrikken/boos zijn, dat is niet mijn bedoeling. Ik wil het graag goed houden tussen ons. En kom desnoods op een later moment terug.
(Je merkt vast dat counseling/coaching mijn beroep is, haha! Heel veel succes!)
Je hebt nu je schoonouders niet aangesproken, maar hun gedrag. Hierdoor heb je een betere kans dat de relatie behouden blijft. Maar dat je met hen moet praten is duidelijk. Want hoe jij je nu voelt door hun opmerkingen en acties, dat is niet leuk.
Heel veel succes en zoals de reactie hierboven al zei; je kunt alles zeggen als je maar respectvol blijft. Hou er ook rekening mee dat ze best even zullen schrikken of boos zullen zijn als ze geconfronteerd worden met hun gedrag. Geef hen even tijd en benoem dat, ik zie dat jullie schrikken/boos zijn, dat is niet mijn bedoeling. Ik wil het graag goed houden tussen ons. En kom desnoods op een later moment terug.
(Je merkt vast dat counseling/coaching mijn beroep is, haha! Heel veel succes!)
wat astrid zegt.
Maar ik snap je wel. Het klinkt heel herkenbaar. Mijn schoonmoeder is ook een heel kritische vrouw die erg betuttelt. ik ben dat van huis uit niet gewend. Op de een of andere manier beland ik altijd in discussies met haar. ik ben verdorie baas over mijn eigen lijf, en kan heus wel ons kind opvoeden, ben niet achterlijk ofzo. Het gaat haar geen reet aan. En vanuit die emotie, als ze echt door blijft drammen, dan val ik wel eens uit.
En het heeft een beetje geholpen op een gegeven moment. ze bleef maar zeuren over hoe ik onze 8 mnd oude dochter toen een jasje aan moest doen om naar de auto te lopen, anders was het koud. Het was 12 graden buiten en in de auto zat ze in de maxicosi met de verwarming aan. na 3 keer vriendelijk reageren beet ik van me af: "Laat de zorgen maar aan ons over, ik ga haar geen jas aan doen. En ik wil nu stoppen met deze discussie" Zij reageerde dat ze zich altijd zorgen maakt. Dus ik zei boos "Dan hou je die maar voor je, want dit is ons kind en je hebt hier gewoon weinig inbreng in"
En niet lang daarna reageerde ze weer eens op haar manier op foto's die ik haar vaak stuur. Ze ziet alleen maar gevaar. Onze dochter kan zich pijn doen, ontwikkelt zich verkeerd, kan stikken, doet iets dat niet mag, of niet goed voor haar is. En is alles goed? Dan ziet ze er lelijk uit met die haren of dat pakje. Ze stuurt ook vaak dingen als dat ze het logisch vindt dat ze niet lacht op de foto want pappa is niet thuis.
Vaak negeer ik die dingen. Maar ik heb wel een keer teruggestuurd dat als ze niks aardigs kan zeggen, ik stop met foto's sturen. Gewoon bam direct. Niet zo netjes. Maar dan houdt ze zich wel een tijdje in.
Nu focust het erg op onze dochter. Maar ze is altijd zo, niet alleen tegen mij. Laatst was mijn man naar de kapper geweest en ze stuurt terug: deze foto is niet goed hoor, met die korte haren, deze gaat niet in mijn boekje.
Elke keer als ik iets ongezonds in mijn mond stop krijg ik een hele verhandeling over wat dat met je lijf doet. En ik denk dan, kijk in de spiegel. Ik ben slanker dan jij. Heb ik ook een keer gezegd. En dan zegt zij, ja dat was ik toen ook.
Hoe dan ook.... heel herkenbaar, ook de emoties. De enige tip die ik kan toevoegen is schouders ophalen. mijn man is daar heel goed in want die kent zn moeder. Ik wat minder. Vaak lukt het een hele tijd, maar als ik maar lang genoeg ernaar luister en mn schouders ophaal, raak ik van slag. Dan voel ik me gekwetst en denk ik, ik ben niet dik, ongezond, dom, slechte moeder, whatever. Wie denk je wel niet dat je bent om me zo te behandelen?? Maar ik bedenk me ook altijd maar dat het wel van een goede plek komt. Ze houdt van haar zoon (die ik afgepakt heb) en ze is gek op onze dochter, ze wil het beste voor hen. En dat is vaak iets vanuit haar eigen wereld. Ze is gewoon heel slecht in empathie en nuances en verschillende situaties/verschillende methoden. ze is erg vastgeroest in haar manier. Het is dus niet persoonlijk, iedereen heeft er last van met haar. Dat helpt me om me er niet teveel door te laten raken.
Maar ik snap je wel. Het klinkt heel herkenbaar. Mijn schoonmoeder is ook een heel kritische vrouw die erg betuttelt. ik ben dat van huis uit niet gewend. Op de een of andere manier beland ik altijd in discussies met haar. ik ben verdorie baas over mijn eigen lijf, en kan heus wel ons kind opvoeden, ben niet achterlijk ofzo. Het gaat haar geen reet aan. En vanuit die emotie, als ze echt door blijft drammen, dan val ik wel eens uit.
En het heeft een beetje geholpen op een gegeven moment. ze bleef maar zeuren over hoe ik onze 8 mnd oude dochter toen een jasje aan moest doen om naar de auto te lopen, anders was het koud. Het was 12 graden buiten en in de auto zat ze in de maxicosi met de verwarming aan. na 3 keer vriendelijk reageren beet ik van me af: "Laat de zorgen maar aan ons over, ik ga haar geen jas aan doen. En ik wil nu stoppen met deze discussie" Zij reageerde dat ze zich altijd zorgen maakt. Dus ik zei boos "Dan hou je die maar voor je, want dit is ons kind en je hebt hier gewoon weinig inbreng in"
En niet lang daarna reageerde ze weer eens op haar manier op foto's die ik haar vaak stuur. Ze ziet alleen maar gevaar. Onze dochter kan zich pijn doen, ontwikkelt zich verkeerd, kan stikken, doet iets dat niet mag, of niet goed voor haar is. En is alles goed? Dan ziet ze er lelijk uit met die haren of dat pakje. Ze stuurt ook vaak dingen als dat ze het logisch vindt dat ze niet lacht op de foto want pappa is niet thuis.
Vaak negeer ik die dingen. Maar ik heb wel een keer teruggestuurd dat als ze niks aardigs kan zeggen, ik stop met foto's sturen. Gewoon bam direct. Niet zo netjes. Maar dan houdt ze zich wel een tijdje in.
Nu focust het erg op onze dochter. Maar ze is altijd zo, niet alleen tegen mij. Laatst was mijn man naar de kapper geweest en ze stuurt terug: deze foto is niet goed hoor, met die korte haren, deze gaat niet in mijn boekje.
Elke keer als ik iets ongezonds in mijn mond stop krijg ik een hele verhandeling over wat dat met je lijf doet. En ik denk dan, kijk in de spiegel. Ik ben slanker dan jij. Heb ik ook een keer gezegd. En dan zegt zij, ja dat was ik toen ook.
Hoe dan ook.... heel herkenbaar, ook de emoties. De enige tip die ik kan toevoegen is schouders ophalen. mijn man is daar heel goed in want die kent zn moeder. Ik wat minder. Vaak lukt het een hele tijd, maar als ik maar lang genoeg ernaar luister en mn schouders ophaal, raak ik van slag. Dan voel ik me gekwetst en denk ik, ik ben niet dik, ongezond, dom, slechte moeder, whatever. Wie denk je wel niet dat je bent om me zo te behandelen?? Maar ik bedenk me ook altijd maar dat het wel van een goede plek komt. Ze houdt van haar zoon (die ik afgepakt heb) en ze is gek op onze dochter, ze wil het beste voor hen. En dat is vaak iets vanuit haar eigen wereld. Ze is gewoon heel slecht in empathie en nuances en verschillende situaties/verschillende methoden. ze is erg vastgeroest in haar manier. Het is dus niet persoonlijk, iedereen heeft er last van met haar. Dat helpt me om me er niet teveel door te laten raken.
Hoi Sumi, goed dat je van je afschrijft! ik snap je frustratie. Mijn kindje is nog niet geboren maar de band met m’n schoonouders is ook echt niet fijn en ze kunnen ook nooit zeggen dat iets leuk is altijd alleen maar negatief commentaar. dus ik snap je gevoel! echt heel lastig!
Gelukkig is je man heel steunend en begrijpt hij je! misschien toch het gesprek met ze aan gaan? al vind ik dit zelf ontzettend moeilijk ook!
Gelukkig is je man heel steunend en begrijpt hij je! misschien toch het gesprek met ze aan gaan? al vind ik dit zelf ontzettend moeilijk ook!
Hey Sumi, goed dat je even wat stoom afblaast hier! Die bemoeienis kan verdomde vervelend zijn hè, zeker als ze in jouw ogen ook nog eens nooit leuk reageren op iets anders. Deels herkenbaar hier!
Ik zou misschien toch je man er eerst wat van laten zeggen. Het is natuurlijk heel fijn dat hij het erkent, maar in mijn ogen is 'het van je af laten glijden' niet perse de oplossing. Toch juist fijn als hij ook even voor jou / jullie opkomt en iets zegt als: we weten heus wel waar we mee bezig zijn, ik snap dat je veel van dr houdt en je zorgen maakt maar wij zijn de opvoeders en maken bewuste keuzes voor haar.
Dat heeft mijn partner in ieder geval gedaan bij ons en dat lucht heel erg op. We moeten haar er af en toe nog wel aan herinneren
maar ze is zó blij met haar (eerste en voorlopig enige kleinkind) dat we dat wel door de vingers willen zien.
Ze bleef bijvoorbeeld maar stressen en opmerkingen maken dat onze dochter 'wel vaak verkouden was' en ze vindt haar 'te mager'. Hielp toen ook niet mee dat ze opving dat ze op de -1 lijn groeit (gewoon netjes volgens dat lijntje, ze is klein van stuk maar dat zijn wij zelf ook. M'n schoonmoeder is notabene 1.50!) en dat was dikke paniek. Dus er kwamen allemaal adviezen op haar eten, de manier van eten geven (rapley). Want ik deelde af en toe een foto van wat ze at (een beetje spaghetti ofzo) en dan dacht mijn schoonmoeder dat ze die week alleen maar dat kreeg als avondeten van mij. Hoe dan?!
Naja, anyways. Ik ben blij dat mijn partner dan even belt en zegt "joh, doe even normaal. we weten echt wel wat we aan het doen zijn" en niet tegen mij zegt: laat het maar van je afglijden
Ik zou misschien toch je man er eerst wat van laten zeggen. Het is natuurlijk heel fijn dat hij het erkent, maar in mijn ogen is 'het van je af laten glijden' niet perse de oplossing. Toch juist fijn als hij ook even voor jou / jullie opkomt en iets zegt als: we weten heus wel waar we mee bezig zijn, ik snap dat je veel van dr houdt en je zorgen maakt maar wij zijn de opvoeders en maken bewuste keuzes voor haar.
Dat heeft mijn partner in ieder geval gedaan bij ons en dat lucht heel erg op. We moeten haar er af en toe nog wel aan herinneren
maar ze is zó blij met haar (eerste en voorlopig enige kleinkind) dat we dat wel door de vingers willen zien. Ze bleef bijvoorbeeld maar stressen en opmerkingen maken dat onze dochter 'wel vaak verkouden was' en ze vindt haar 'te mager'. Hielp toen ook niet mee dat ze opving dat ze op de -1 lijn groeit (gewoon netjes volgens dat lijntje, ze is klein van stuk maar dat zijn wij zelf ook. M'n schoonmoeder is notabene 1.50!) en dat was dikke paniek. Dus er kwamen allemaal adviezen op haar eten, de manier van eten geven (rapley). Want ik deelde af en toe een foto van wat ze at (een beetje spaghetti ofzo) en dan dacht mijn schoonmoeder dat ze die week alleen maar dat kreeg als avondeten van mij. Hoe dan?!
Naja, anyways. Ik ben blij dat mijn partner dan even belt en zegt "joh, doe even normaal. we weten echt wel wat we aan het doen zijn" en niet tegen mij zegt: laat het maar van je afglijden