geluk en verdriet tegelijk vanwege de oma's

A

Anoniem

Guest
Hallo allemaal,

Een heel verhaal van mij :)

Ik ben nu ruim 8 weken zwanger van mijn eerstje kindje :) Mijn hubby en ik zijn er  superblij mee.
Afgelopen week hebben we het tegen ouders en schoonouders verteld. Mijn schoonmoeder is heel erg ziek. We hopen dat ze  er nog is  wanneer het kindje wordt geboren, maar erg lang heeft ze niet meer te leven. Het was dus heel bijzonder maar ook verdrietig om het tegen haar te vertellen. Zij vindt het fantastisch en heeft nu iets positiefs om naar uit te kijken.  

Mijn eigen moeder is psychisch nogal..erhm, onstabiel zal ik maar zeggen. Ze zit met zichzelf in de knoop, heeft trauma's en  weigert professionele hulp.
Ikzelf ben een paar jaar geleden  zelf een paar x naar een psycholoog geweest en heb  geleerd dat ik niet verantwoordelijk ben voor het geluk van mijn moeder. Ik kan sindsdien redelijk afstand nemen. Ze reageerde erg lullig op ons bericht van de zwangerschap. Verschrikkelijk blij, dat wel, maar verder gewoon heel naar. Niks aan te doen, zo is ze nu eenmaal.  
Mijn pa en ook mijn schoonvader zijn gewoon heel blij. Ik ben enig kind, mijn man heeft  een zus.

Ik merk dat ik het nu ik zwanger ben ineens enorm moeilijk heb met het feit dat ik niet 'gewoon' een moeder heb die me bijstaat, waar ik dingen mee kan bespreken  en waar ik bij terecht kan. Gisteren werd het me even teveel en ik kreeg er echt lichamelijk  last van. Ik heb nu besloten om niet te wachten tot 12 weken, maar  het al snel te vertellen aan een paar goede vriendinnen, die ook kinderen hebben. Misschien scheelt dat.

Dit hele verhaal is niet bedoeld om te klagen hoor :) Ik ben enorm gelukkig, heb alles wat mijn hartje begeert, alleen het oma gedoe gaat bij ons een beetje moeizaam.
Hoe gaat dat bij jullie? Reageer je nu anders op je eigen moeder dan voordat je zwanger was?






 
Hallo,

Herken je verhaal met het oma gedoe.
Mijn moeder heeft de ziekte van bordeline en ze is gewoon niet in staat om een moeder of laat staan een echte oma te zijn.
Terwijl je dat als je zwanger bent best wel nodig hebt.
Wat is er leuker dan alles delen met je moeder.
Ook ik heb moeten leren dat ik niet verantwoordelijk ben voor mijn moeder geluk en geloof me heb alles gedaan omte proberen haar gelukkig te maken.
Maar op een gegeven moment   moet je accepteren dat het niet anders is.

En dat is makkelijker gezegt dan gedaan ben nu in verwachting van me derde kindje en dat gaat niet over roosje kan ik je zeggen.
En merk dat ondanks dat ik weet dat ze zo is der toch nog nodig heb.


Wil je heel veel sterkte wensen geniet van je zwangerschap.
En ik hoop voor je dat je moeder er een beetje voor je kan zijn.
In een zwangerschap ben je gewoon extra emotioneel en heb je gewoon meer steun nodig. ook voor de leuke dingen natuurlijk.

groetjes
angel


 
ik ben in inmiddels al bevallen op 06-08-06 van een dochter nika..

tijdens mijn zwangerschap waren mijn moeder en ik ook geen favorieten van mekaar.
mijn mama is manisch depressief..
en zei de lulligste dingen over mijn ongeboren kind..

maar toen ze eenmaal was geboren is mijn moeder 100% omgedraaid..
ze vind het te gek en fleurt er echt van op.
das toch wel super om te zien hoor,
want het is en blijft mijn mama,
waar ik zielsveel van hou,
ze heeft zelf ook niet voor de ziekte gekozen.

kus tanja
 
Hoi!

Zit zelf in een iets andere situatie  maar herken wel je gevoel. Heb zelf geen moeder meer, die is overleden toen ik 21 was, en heb niet heel close contact met mijn schoonmoeder. Voel me nu best wel 'alleen' in mijn zwangerschap, heel erg op mezelf aangewezen, ook al heb ik genoeg lieve vrienden en familie en een geweldig lieve husband. Maar als je zwanger bent, heb je gewoon je moeder nodig, punt uit. Ook al heb jij nog wel een moeder, je kunt niet bij haar terecht, en je rekent toch wel ergens op haar steun en enthousiasme liefde in deze belangrijke periode. En terecht, want dat horen moeders namelijk te doen en dat zie je waarschijnlijk ook bij andere moeders en dochters in je omgeving als er een kleinkind komt. (kan jij daar ook zo jaloers op zijn?) Kan  heel pijnlijk zijn als jij dat zelf niet hebt. Zwanger zijn is echt een moeder-dochter gebeuren, en dan heb je haar heel erg nodig. Als je dan niet op haar kunt rekenen, kun je je ineens heel kwetsbaar voelen, tenminste zo ervaar ik het zelf.

Ik wens je veel sterkte en ook al kan niemand echt de rol op zich nemen die jouw moeder zou moeten hebben, probeer zoveel mogelijk te "leunen" op  andere mensen om je heen die er wél voor je zijn en maak daar ook gebruik van.  Heb zelf inmiddels (na lang twijfelen) verteld aan een paar mensen hoe ik me voel en krijg nu ineens telkens allerlei lieve telefoontjes, mailtjes en kaartjes, dat doet me heel erg goed, ook al is het niet hetzelfde als van je moeder.

groetjes,
Anna  
 
Ik snap wel een beetje hoe jullie je voelen, al is mijn moeder niet ziek ofzo... Mijn zus is zwanger van de tweede, en bij haar was m'n moeder wel erg betrokken.

Toen ik 7 weken zwanger was, heb ik 't aan mijn moeder verteld - ik was volledig in paniek, omdat ik een bloeding had (bleek uiteindelijk een innestelingsbloeding te zijn). Ze was niet erg verrast, ze zei "och, nu ben ik er wel aan gewend dat ik oma ben."  Maar voor mij is het de eerste  zwangerschap, dus ik had  wel een wat enthousiastere reactie verwacht!

Sindsdien (2 1/2 week geleden was dat), heeft mijn moeder me niet een keer gebeld! De zwangerschap is heel zwaar tot nu toe, en ik vind het moeilijk dat ze niet vanzelf snapt dat ik haar steun nodig heb... Daar word ik erg verdrietig van.

Ik wens jullie allemaal veel sterkte! Ik heb ook mijn beste vriendinnen verteld dat ik zwanger ben, en dat hielp - van hen krijg ik wel de steun die ik nodig heb; misschien helpt dat ook bij jullie?

~Hilde
 
Goh, er zijn dus veel meer mensen met "problematische" ouders.
Mijn man's moeder levert voor ons ook de nodige problemen op. Ze is nooit gediagnisticeerd voor een of andere ziekte, maar ze heeft iets autistisch: ze kan zich totaal niet verplaatsen in een ander. Dat levert veel problemen, maar soms ook hilarische taferelen op. maar goed.
toen wij onze tweede aankondigde heeft ze ons niet eens gefeliciteerd, omdat ze zo overvallen was en het te druk had gehad met kadootjes inpakken en al om 8 uur in de auto zat en..... kortom: bullshit!
Wij waren beide razend maar ook alweer teleurgesteld. Toen onze eerste geboren was, kwam ze pas na een week op bezoek, terwijl het maar 1 uur rijden is. Daarna heeft ze ons zoontje in een half jaar tijd 3 maal gezien en dat was ook nog omdat wij naar hun toegingen.
Ook al weten we dat ze niet veranderen kan, toch doet elke teleurstelling elke keer opnieuw pijn. Juist omdat wij wel zo blij zijn met onze gelukjes en wel kunnen genieten van wat er op ons pad komt.tja

groejts
greet
 
Ik woon in het buitenland en derest van m ´n familie in Nederland.

M ´n schoonmoeder toont ook heel weinig interesse,2 weken geleden belde ze op en zei dat ze nu al gereed moest staan als het bij mij zou beginnen om m ´n zoontje van 6 op te vangen!!!!!!! Halloo...........ik ben pas eind oktober uitgerekend!!!
Ze heeft geen flauw idee,omdat ze gewoon niet luistert en ook niks vraagt,ze weet niet eens wanneer ik zover ben.als we niet hadden verteld dat ik zwanger ben,zou ze waarschijnlijk stiekum denken dat ik zo dik ben geworden.
Jammer hoor,klo... dus gewoon,gelukkig heb ik een heel goed kontakt met m ´n eigen familie en vooral m ´n moeder,we bellen soms meermaals per dag.
Als de kleine er is komen m ´n ouders ook drie weken naar ons om me te helpen met alles,echt fijn.
Maar de verhouding met m ´n schoonmoeder doet wel pijn.
Belangrijkste is nu m ´n kleine en derest van de zwangerschap,zonder stress!!!!

Heel veel succes
Tam.
 
Ik heb m'n moeder gisteren zelf maar gebeld... Ik voelde me zo beroerd, en ik had echt even haar steun nodig. Ze zei dat ik 'op haar lijstje stond'   om te bellen. Tja. Ik probeer er maar het beste van te maken. Mijn moeder is niet zo goed in emotionele steun - toen mijn zus een miskraam kreeg, zei ze "ik kom naar je toe, dan gaan we schoenen kopen."

Hmmm... wat moet je daar nou mee? Gelukkig heb ik lieve vriendinnen met wie ik goed kan praten.

Veel sterkte allemaal!
~Hilde
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan