dag mede mama's (in spé),
Na heel lang gefrustreerd afvragen of het wel normaal is hoe ik denk en mij voel heb ik besloten dit gewoon eens van mij af te schrijven en hopelijk wat geruststellende meningen/antwoorden erop te krijgen..
Ik ben nu 37 weken zwanger en ik wil als eerst duidelijk maken dat ik niet kan wachten om dat kleine ventje in mij te ontmoeten. Iedere echo werd ik weer meer verliefd en iedere keer als ik in de babykamer sta kijk ik trots in het rond.. Wetende dat over een paar weekjes mijn 'profvoetballer', ja want schoppen kan hij haha, daar in dat ledikantje ligt te slapen.
Dan mijn zwangerschap zelf. Perfect! Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was bleek ik al 16 weekjes heen te zijn dus het eerste gedeelte heb ik gemist. Geen misselijkheid, geen vermoeiheid, niks! Ik ben nu bijna een week met zwangerschapsverlof, ik werk in de horeca dus constant druk, rennen, vliegen enz enz maar ik heb het tot aan het einde prima volgehouden. Niks geen maagzuur, rugklachten, vocht vast houden en noem het maar op. Ben 6 kilo aangekomen en krijg dagelijks te horen dat met mijn bescheiden bolle buikje en verder geen grammetje vet te veel ik mooi zwanger ben.. Ik mag dus zeker niet klagen!
Maar.. Ondanks dat heb ik mij nog nooit zo eenzaam gevoelt als de afgelopen maanden. Ik hoor en lees zoveel roze wolk verhalen dat ik mij begin af te vragen of dit wat ik voel wel normaal is. Ik ben mij nog nooit zo bewust geweest van mijn lichaam, iedere keer als ik weer een broek weg moest leggen omdat ik hem echt niet meer pastte baalde ik. Ik mis mijn figuur en kan er niet bepaald bij als mensen dan tegen mij zeggen; mooi hé?! Dat zwanger zijn. Ik heb ook echt het idee dat als mijn vriend tegen mij zegt dat ik er leuk of mooi uit zie dat het een nodige beleefdheid is.. Ik kijk dan in de spiegel en denk bij mezelf; schat even serieus, ik loop er bij als een kamer olifant, mijn haar zit niet en mijn huid is ook niet wat het geweest is..
Al mijn vriendinnen zijn super lief en begaan, ik had geen betere lieverds om me heen kunnen wensen maar toch als ik hoor wat voor leuke dingen ze in de planning hebben voel ik me toch lichtelijk geïsoleerd.
Kom ik ergens op visite is het eerste en het laatste waar over gepraat word, de baby. Vind het super lief alle interesse maar soms voel ik me net een kermisattractie.
Dan mijn lieve kerel. Het is een schat, echt waar. Maar na een potje tennissen ben ik alles aan het masseren omdat het allemaal pijn doet.. Snap ik maar vervolgens beginnen te zuchten als ik vraag wil je even m'n rug masseren. Hij heeft geloof ik geen idee. De laatste maanden slaap ik slecht omdat mijn profvoetballer de sterkte van mijn ribben uittest.. Ben dus overdag soms wat prikkelbaar. Maar doornroosje, want hij slaapt er geen seconde minder door, snapt er helemaal niks van. Ik reken hem dit allemaal niet aan, hij heeft natuurlijk ook geen flauw idee. Het enige wat ik hier allemaal mee wil zeggen is dat ik het zwanger zijn absoluut niet als fijn ervaar. En ik ondanks dat ik me echt in alle roze wolk verhalen probeer te verplaatsen ik mezelf er op betrap dat ik het alles behalve eens ben met alle mooie dingen die heel veel vrouwen over hun zwangerschap te vertellen hebben. Ik benijd het zelfs wel een beetje, had heel graag gewild dat ik er ook zo tegen aan kon kijken!
Een positief iets aan dit alles is dat ik lang zo erg niet meer tegen de bevalling op zie. Heb er juist zin in! Kan niet wachten tot mijn kleine ventje er is!
Zit echter ook weer een klein beetje achter, dat ik niet kan wachten tot ik na de bevalling weer een beetje mijn oude ik terug kan krijgen. Weer hardlopen en mijn oude figuurtje terugkrijgen, weer lekker op de rug van mijn paard te kunnen klimmen en af en toe weer eens een borrel doen met mijn vriendinnen. Wil ik wel benadrukken dat ik niet naïef ben, natuurlijk weet ik dat me een hoop veranderingen te wachten staan. Maar dan kan ik oprecht genieten van mijn kleine maar ook weer een beetje van mezelf..
Nu de hamvraag..
Is mijn gedachtegang vreemd? Raar? Abnormaal? Of valt het toch nog wel een beetje mee haha
Na heel lang gefrustreerd afvragen of het wel normaal is hoe ik denk en mij voel heb ik besloten dit gewoon eens van mij af te schrijven en hopelijk wat geruststellende meningen/antwoorden erop te krijgen..
Ik ben nu 37 weken zwanger en ik wil als eerst duidelijk maken dat ik niet kan wachten om dat kleine ventje in mij te ontmoeten. Iedere echo werd ik weer meer verliefd en iedere keer als ik in de babykamer sta kijk ik trots in het rond.. Wetende dat over een paar weekjes mijn 'profvoetballer', ja want schoppen kan hij haha, daar in dat ledikantje ligt te slapen.
Dan mijn zwangerschap zelf. Perfect! Toen ik er achter kwam dat ik zwanger was bleek ik al 16 weekjes heen te zijn dus het eerste gedeelte heb ik gemist. Geen misselijkheid, geen vermoeiheid, niks! Ik ben nu bijna een week met zwangerschapsverlof, ik werk in de horeca dus constant druk, rennen, vliegen enz enz maar ik heb het tot aan het einde prima volgehouden. Niks geen maagzuur, rugklachten, vocht vast houden en noem het maar op. Ben 6 kilo aangekomen en krijg dagelijks te horen dat met mijn bescheiden bolle buikje en verder geen grammetje vet te veel ik mooi zwanger ben.. Ik mag dus zeker niet klagen!
Maar.. Ondanks dat heb ik mij nog nooit zo eenzaam gevoelt als de afgelopen maanden. Ik hoor en lees zoveel roze wolk verhalen dat ik mij begin af te vragen of dit wat ik voel wel normaal is. Ik ben mij nog nooit zo bewust geweest van mijn lichaam, iedere keer als ik weer een broek weg moest leggen omdat ik hem echt niet meer pastte baalde ik. Ik mis mijn figuur en kan er niet bepaald bij als mensen dan tegen mij zeggen; mooi hé?! Dat zwanger zijn. Ik heb ook echt het idee dat als mijn vriend tegen mij zegt dat ik er leuk of mooi uit zie dat het een nodige beleefdheid is.. Ik kijk dan in de spiegel en denk bij mezelf; schat even serieus, ik loop er bij als een kamer olifant, mijn haar zit niet en mijn huid is ook niet wat het geweest is..
Al mijn vriendinnen zijn super lief en begaan, ik had geen betere lieverds om me heen kunnen wensen maar toch als ik hoor wat voor leuke dingen ze in de planning hebben voel ik me toch lichtelijk geïsoleerd.
Kom ik ergens op visite is het eerste en het laatste waar over gepraat word, de baby. Vind het super lief alle interesse maar soms voel ik me net een kermisattractie.
Dan mijn lieve kerel. Het is een schat, echt waar. Maar na een potje tennissen ben ik alles aan het masseren omdat het allemaal pijn doet.. Snap ik maar vervolgens beginnen te zuchten als ik vraag wil je even m'n rug masseren. Hij heeft geloof ik geen idee. De laatste maanden slaap ik slecht omdat mijn profvoetballer de sterkte van mijn ribben uittest.. Ben dus overdag soms wat prikkelbaar. Maar doornroosje, want hij slaapt er geen seconde minder door, snapt er helemaal niks van. Ik reken hem dit allemaal niet aan, hij heeft natuurlijk ook geen flauw idee. Het enige wat ik hier allemaal mee wil zeggen is dat ik het zwanger zijn absoluut niet als fijn ervaar. En ik ondanks dat ik me echt in alle roze wolk verhalen probeer te verplaatsen ik mezelf er op betrap dat ik het alles behalve eens ben met alle mooie dingen die heel veel vrouwen over hun zwangerschap te vertellen hebben. Ik benijd het zelfs wel een beetje, had heel graag gewild dat ik er ook zo tegen aan kon kijken!
Een positief iets aan dit alles is dat ik lang zo erg niet meer tegen de bevalling op zie. Heb er juist zin in! Kan niet wachten tot mijn kleine ventje er is!
Zit echter ook weer een klein beetje achter, dat ik niet kan wachten tot ik na de bevalling weer een beetje mijn oude ik terug kan krijgen. Weer hardlopen en mijn oude figuurtje terugkrijgen, weer lekker op de rug van mijn paard te kunnen klimmen en af en toe weer eens een borrel doen met mijn vriendinnen. Wil ik wel benadrukken dat ik niet naïef ben, natuurlijk weet ik dat me een hoop veranderingen te wachten staan. Maar dan kan ik oprecht genieten van mijn kleine maar ook weer een beetje van mezelf..
Nu de hamvraag..
Is mijn gedachtegang vreemd? Raar? Abnormaal? Of valt het toch nog wel een beetje mee haha