Hallo iedereen,
Ik ben op zoek naar mensen die mijn gevoel herkennen.
25 januari ben ik bevallen van onze zoon Timo. Na een makkelijke goede zwangerschap kwam hij na een bevalling van 12 uur toch met een keizersnee, omdat hij een sterrenkijker bleek te zijn en flinke hartslagdalingen had tijdens het persen.
Tijdens de bevalling ontwikkelde ik koorts en na de bevalling bleek Timo ook koorts te hebben en moest hij nog een paar dagen op de kinderafdeling blijven.
Daarna lekker naar huis, maar eenmaal thuis valt het hele moederschap mij flink zwaar. Lichamelijk voel ik me prima. Ik herstel wonderbaarlijk goed na de keizersnee. Maar psychisch krijg ik het niet op de rit.
Zoals iedereen al aangeeft, het zijn de kraamtranen, waar ik even doorheen moet. Echter merk ik dat het gevoel steeds blijft opvlammen. De momenten dat ik me goed voel zijn de momenten dat ik niks met Timo hoef te doen. Zoals wanneer hij lekker op bed ligt.
Wanneer we bezoek krijgen voel ik me rot als ze weg gaan, want zij gaan weer lekker naar hun eigen leven terug.
Ik merk dat ik terug verlang naar mijn oude leven. Ik ervaar totaal geen roze (blauwe) wolk.
Ik geef borstvoeding, wat na een een moeizame start nu goed op gang is gekomen. Ik vind dat nog best wel een belasting en verantwoordelijkheid, dat Timo op dat gebied volledig afhankelijk is van mij. Ik twijfel ook of ik ermee door moet gaan. Of dat het me rust gaat geven als ik ermee stop....en wanneer ik ermee zou stoppen en het geeft geen rust....dan heb ik er straks weer spijt van...
Ik vind het heel erg dit gevoel te hebben, wil lekker kunnen genieten van deze tijd, lekker kunnen knuffelen met Timo, ipv dat ik hem liever lekker weg leg.
Ik maak me ook zorgen over dit gevoel...wat nou als het niet weg gaat? Ik ben erg bang voor een echte depressie o.i.d.
Wie herkent dit gevoel? En hoe ben je ermee om gegaan?
Hoe lang duurde het voor het gevoel goed was?
Alvast bedankt iedereen.
Ik ben op zoek naar mensen die mijn gevoel herkennen.
25 januari ben ik bevallen van onze zoon Timo. Na een makkelijke goede zwangerschap kwam hij na een bevalling van 12 uur toch met een keizersnee, omdat hij een sterrenkijker bleek te zijn en flinke hartslagdalingen had tijdens het persen.
Tijdens de bevalling ontwikkelde ik koorts en na de bevalling bleek Timo ook koorts te hebben en moest hij nog een paar dagen op de kinderafdeling blijven.
Daarna lekker naar huis, maar eenmaal thuis valt het hele moederschap mij flink zwaar. Lichamelijk voel ik me prima. Ik herstel wonderbaarlijk goed na de keizersnee. Maar psychisch krijg ik het niet op de rit.
Zoals iedereen al aangeeft, het zijn de kraamtranen, waar ik even doorheen moet. Echter merk ik dat het gevoel steeds blijft opvlammen. De momenten dat ik me goed voel zijn de momenten dat ik niks met Timo hoef te doen. Zoals wanneer hij lekker op bed ligt.
Wanneer we bezoek krijgen voel ik me rot als ze weg gaan, want zij gaan weer lekker naar hun eigen leven terug.
Ik merk dat ik terug verlang naar mijn oude leven. Ik ervaar totaal geen roze (blauwe) wolk.
Ik geef borstvoeding, wat na een een moeizame start nu goed op gang is gekomen. Ik vind dat nog best wel een belasting en verantwoordelijkheid, dat Timo op dat gebied volledig afhankelijk is van mij. Ik twijfel ook of ik ermee door moet gaan. Of dat het me rust gaat geven als ik ermee stop....en wanneer ik ermee zou stoppen en het geeft geen rust....dan heb ik er straks weer spijt van...
Ik vind het heel erg dit gevoel te hebben, wil lekker kunnen genieten van deze tijd, lekker kunnen knuffelen met Timo, ipv dat ik hem liever lekker weg leg.
Ik maak me ook zorgen over dit gevoel...wat nou als het niet weg gaat? Ik ben erg bang voor een echte depressie o.i.d.
Wie herkent dit gevoel? En hoe ben je ermee om gegaan?
Hoe lang duurde het voor het gevoel goed was?
Alvast bedankt iedereen.