Al sinds de geboorte van onze tweede (nu bijna 4) wilde ik graag een derde kindje. Man en ik hebben heel lang getwijfeld vanwege allerlei praktische redenen (geen ruimte in huis, financiën, etc.), maar deze zomer toch de knoop doorgehakt en besloten ervoor te gaan.
Inmiddels ben ik 7 weken zwanger en waar ik verwacht had op een roze wolk te zitten, ben ik totaal in paniek. Mijn wens voor een derde lijkt totaal verdwenen. Waar ik een paar maanden geleden nog droomde van weer zo’n klein hummeltje in m’n armen, heb ik nu het gevoel een grote fout gemaakt te hebben. Weer slapeloze nachten, hoge uitgaven, stress, geen tijd voor mezelf, aandacht moeten verdelen over drie kinderen. Alles in mij schreeuwt nu: IK WIL DIT NIET!
Nu moet ik erbij zeggen dat ik me lichamelijk nu ook hondsberoerd voel: kotsmisselijk en knallende koppijn de hele dag. En ondertussen werk ik fulltime en heb ik dus twee kinderen thuis rondlopen. Ik had me wel voorbereid op een zwaar eerste trimester. Maar ik had niet verwacht dat ik zo in paniek zou zijn.
Herkent iemand dit? Zijn dit puur de hormonen? Of is dit toch echt een teken dat deze zwangerschap geen goed idee is?
Inmiddels ben ik 7 weken zwanger en waar ik verwacht had op een roze wolk te zitten, ben ik totaal in paniek. Mijn wens voor een derde lijkt totaal verdwenen. Waar ik een paar maanden geleden nog droomde van weer zo’n klein hummeltje in m’n armen, heb ik nu het gevoel een grote fout gemaakt te hebben. Weer slapeloze nachten, hoge uitgaven, stress, geen tijd voor mezelf, aandacht moeten verdelen over drie kinderen. Alles in mij schreeuwt nu: IK WIL DIT NIET!
Nu moet ik erbij zeggen dat ik me lichamelijk nu ook hondsberoerd voel: kotsmisselijk en knallende koppijn de hele dag. En ondertussen werk ik fulltime en heb ik dus twee kinderen thuis rondlopen. Ik had me wel voorbereid op een zwaar eerste trimester. Maar ik had niet verwacht dat ik zo in paniek zou zijn.
Herkent iemand dit? Zijn dit puur de hormonen? Of is dit toch echt een teken dat deze zwangerschap geen goed idee is?