A
Anoniem
Guest
Dag iedereen,
Het is alweer even gelden dat ik nog iets van me liet horen. Ondertussen zijn we getrouwd en het feest was geweldig.
Voor diegenen die het niet weten even uitleggen.
We hebben een miskraam gehad in februari en besloten de normale uitgerekende datum te gebruiken om te trouwen. Dat was 5 augustus ll. Een dag met dubbele gevoelens dus. De beste vrienden waren op de hoogte van de reden waarom we persé dà n wilden trouwen. We konden op heel erg veel vriendschap, liefde en medeleven rekenen die dag.
En het werd een fantastisch feest, maar toch heb ik op een gegeven moment de tranen niet kunnen tegenhouden. Ik heb me in de armen van mijn beste vriendin geworpen en ben onzettend beginnen huilen. Gelukkig begreep ze me volkomen en troostte ze me snel. Na een beetje peptalk en make up bijwerken begaven we ons snel terug tussen de gasten. 'S avonds (lees 's nachts) in bed met mijn kersverse echtgenoot kwamen de tranen terug.
En nu zit ik er emotioneel even helemaal door. Ik ween elke dag stiekem, bekijk elke dag het geboorte/sterfte kaartje en weet niet of ik dit allemaal wel aankan. De stress van de trouw (die me waarschijnlijk rechthield) is achter de rug en ik val precies in een zwart gat.
Sinds we ons zoontje verloren hebben we nog geen anticonceptie gebruikt en zwanger worden lijkt voorlopig niet te lukken. En ik weet niet o ik dat nu erg vind of niet. Langs de ene kant verlang ik er ontzettend naar, maar langs de andere kant schrikt het me heel erg af. Ik weet zelf niet wat ik wil. Ik word gek van mijn eigen tegenstrijdigheid.
De collega die samen met mij moest bevallen heeft ondertussen een pracht van een dochter. Ik wil er dolgraag naartoe, maar wat als ik daar weer in tranen uitbarst? Gaat die pijn dan nooit eens over?? Ik gun haar echt haar baby en haar geluk, maar ben stikjaloers op haar.
Ach ik weet het allemaal weer even niet meer.
Bedankt voor het luisteren.
Eva
Het is alweer even gelden dat ik nog iets van me liet horen. Ondertussen zijn we getrouwd en het feest was geweldig.
Voor diegenen die het niet weten even uitleggen.
We hebben een miskraam gehad in februari en besloten de normale uitgerekende datum te gebruiken om te trouwen. Dat was 5 augustus ll. Een dag met dubbele gevoelens dus. De beste vrienden waren op de hoogte van de reden waarom we persé dà n wilden trouwen. We konden op heel erg veel vriendschap, liefde en medeleven rekenen die dag.
En het werd een fantastisch feest, maar toch heb ik op een gegeven moment de tranen niet kunnen tegenhouden. Ik heb me in de armen van mijn beste vriendin geworpen en ben onzettend beginnen huilen. Gelukkig begreep ze me volkomen en troostte ze me snel. Na een beetje peptalk en make up bijwerken begaven we ons snel terug tussen de gasten. 'S avonds (lees 's nachts) in bed met mijn kersverse echtgenoot kwamen de tranen terug.
En nu zit ik er emotioneel even helemaal door. Ik ween elke dag stiekem, bekijk elke dag het geboorte/sterfte kaartje en weet niet of ik dit allemaal wel aankan. De stress van de trouw (die me waarschijnlijk rechthield) is achter de rug en ik val precies in een zwart gat.
Sinds we ons zoontje verloren hebben we nog geen anticonceptie gebruikt en zwanger worden lijkt voorlopig niet te lukken. En ik weet niet o ik dat nu erg vind of niet. Langs de ene kant verlang ik er ontzettend naar, maar langs de andere kant schrikt het me heel erg af. Ik weet zelf niet wat ik wil. Ik word gek van mijn eigen tegenstrijdigheid.
De collega die samen met mij moest bevallen heeft ondertussen een pracht van een dochter. Ik wil er dolgraag naartoe, maar wat als ik daar weer in tranen uitbarst? Gaat die pijn dan nooit eens over?? Ik gun haar echt haar baby en haar geluk, maar ben stikjaloers op haar.
Ach ik weet het allemaal weer even niet meer.
Bedankt voor het luisteren.
Eva