Dag iedereen,
Het is zover, we zijn getrouwd!!!
Een prachtige, maar zeer emotionele dag.
Voor diegenen die een tijdje terug mijn verhaal gemist hebben, of voor diegenen die het vergeten zijn.
We hebben ons zoontje op 24 februari verloren an 18 weken zwangerschap. We hebben een beetje later beloten te trouwen op de normale uitgerekende datum, 5 augustus.
Het werd een dag met dubbele gevoelens. Onze beste vrienden waren op de hoogte van de reden waarom we persè op 5 augustus wilden trouwen. We konden van hen op veel liefde, vriendschap en medeleven rekenen.
Het werd een fantastisch feest, maar toch heb ik op een gegeven moment de tranen niet kunnen tegenhouden. Ik heb me in de armen van mijn beste vriendin geworpen en ben onzettend beginnen huilen. Gelukkig begreep ze me volkomen en troosste ze me snel. Na een beetje peptalk en het bijwerken van de make up begaven we ons snel terug onder de gasten. 's Nachts (lees: 's ochtends) in bed bij mijn kersverse echtgenoot hetzelfde senario, maar dan kon het me niet schelen en lieten we samen onze tranen de vrije loop.
En nu zit ik er emotioneel even helemaal door. Ik ween elke dag stiekem. Ik kijk elke dag naar het geboorte/sterfte kaartje en weet niet of ik dit allemaal aankan. De stress van het trouwfeest die me rechthield, valt nu helemaal wag en ik lijk mee weg te vallen in een zwart gat.
Sinds we ons zoontje verloren hebben, gebruikten we geen anticonceptie en zwanger worden lijkt dus niet onmiddellijk te lukken. En ik weet niet of ik dat erg vind of niet. Langs de ene kant verlang ik er ontzettend naar, maar langs de andere kant schrikt het me ontzettend af. Ik weet niet wat ik wil. Ik wors gek van mijn eigen tegenstrijdigheid.
De collega die samen met mij moest bevallen heeft ondertussen een pracht van een dochter en ik wil haar dolgraag bezoeken, maar wat als ik daar in tranen uitbarst? Gaat die pijn ooit wel over? Ik gun haar haar baby en haar geluk echt wel, maar ben diep vanbinnen stikjaloeers op haar.
Ach ik weet het allemaal even niet meer.
Bedankt voor het luisteren,
Eva
Het is zover, we zijn getrouwd!!!
Een prachtige, maar zeer emotionele dag.
Voor diegenen die een tijdje terug mijn verhaal gemist hebben, of voor diegenen die het vergeten zijn.
We hebben ons zoontje op 24 februari verloren an 18 weken zwangerschap. We hebben een beetje later beloten te trouwen op de normale uitgerekende datum, 5 augustus.
Het werd een dag met dubbele gevoelens. Onze beste vrienden waren op de hoogte van de reden waarom we persè op 5 augustus wilden trouwen. We konden van hen op veel liefde, vriendschap en medeleven rekenen.
Het werd een fantastisch feest, maar toch heb ik op een gegeven moment de tranen niet kunnen tegenhouden. Ik heb me in de armen van mijn beste vriendin geworpen en ben onzettend beginnen huilen. Gelukkig begreep ze me volkomen en troosste ze me snel. Na een beetje peptalk en het bijwerken van de make up begaven we ons snel terug onder de gasten. 's Nachts (lees: 's ochtends) in bed bij mijn kersverse echtgenoot hetzelfde senario, maar dan kon het me niet schelen en lieten we samen onze tranen de vrije loop.
En nu zit ik er emotioneel even helemaal door. Ik ween elke dag stiekem. Ik kijk elke dag naar het geboorte/sterfte kaartje en weet niet of ik dit allemaal aankan. De stress van het trouwfeest die me rechthield, valt nu helemaal wag en ik lijk mee weg te vallen in een zwart gat.
Sinds we ons zoontje verloren hebben, gebruikten we geen anticonceptie en zwanger worden lijkt dus niet onmiddellijk te lukken. En ik weet niet of ik dat erg vind of niet. Langs de ene kant verlang ik er ontzettend naar, maar langs de andere kant schrikt het me ontzettend af. Ik weet niet wat ik wil. Ik wors gek van mijn eigen tegenstrijdigheid.
De collega die samen met mij moest bevallen heeft ondertussen een pracht van een dochter en ik wil haar dolgraag bezoeken, maar wat als ik daar in tranen uitbarst? Gaat die pijn ooit wel over? Ik gun haar haar baby en haar geluk echt wel, maar ben diep vanbinnen stikjaloeers op haar.
Ach ik weet het allemaal even niet meer.
Bedankt voor het luisteren,
Eva