gevangen in je eigen hormonen!!!!!

A

Anoniem

Guest
Misschien erg persoonlijk maar moet het toch even kwijt.... Bij mijn eerste zwangerschap niks aan het handje ik dacht dat ik de hele wereld aan kon,,,, Maar nu .. Ik was de eerste 3 maanden behoorlijk misselijk ik spuugde alles uit en kon niks binnen houden,, na 13 weken ging het al een stuk beter gelukkig maar ik bleef vaak moe en niks was goed... Nu ben ik ruim 21 weken in verwachting maar het lijkt alleen maar erger te worden... Ik kan de hele dag huilen ,mijn mannetje kan bijna niks goed doen ( gelukkig heeft hij er juist alle begrip voor) Ik zit mezelf echt bijna de hele dag in de wegg, tuurlijk zijn er ook leuke dingen en momenten dan liggen we ff met zijn allen in een deuk,,maar van binnen voel ik me soms helemaal niet gelukkig maar alleen maar verdrietig en wil ik alleen zijn..Ik ben ontzettend snel jaloers(normaal heb ik dat bijna helemaal niet) en verschrikkelijk snel op mijn tenen getrapt...
Ik ben echt super blij met ons 2de kindje,,maar de zwangerschap kwelt me momenteel meer door de hormonen....
Zijn er zwangeren die dit herkennen nu of van eerdere zwangerschappen en hoe moet ik deze rust in mezelf weer even terug vinden? Laat het me alsjeblieft even weten, misschien kan ik er wat mee,, niet voor mijn mannetje al is het niet leuk voor mijn mannetje maar hij begrijpt het allemaal wel maar ik zelf helemaal niet meer....

liefs bianca
 
Hai Bianca,
Vervelend zeg, zwanger zijn is echt niet aleen maar een roze wolk.
Ik heb het niet zo hevig als jij maar ik snap helemaal wat je bedoelt.
Ik kan ook huilen om niets, vooral bij tv programma's. Ik probeer het in te houden maar vaak zit ik echt met dikke tranen hard te janken bij een film. Mijn man doet maar net of hij het niet ziet omdat hij weet dat ik ervan baal. Maarals hij vraag:  "gaat het" of "wat is er"? dan kan ik hard huilen zeggen "het is zooo mooihoooooi" of "dat is toch niet eerheerlijk". Ja beetje dom voel ik mij dan wel.
Bij deze zwangerschap heb ik nog niet zo erg gehuild om wat mijn man zei (meningsverschillentjes ed) maar bij mijn eerste zwangerschap had ik dat ook heel erg. Zo kwamen we er zelfs achter dat ik zwanger was haha. Mijn man maakte een grapje en ik storte helemaal in (alsof ik een dierbare verloren had) 1 testje en ja hoor ik bleek zwanger hihi.  Mijn man zei toen achteraf dat hij  heel erg geschrokken was dat ik zo reageerde.  
Succes ermee en blijf die vervelende hormonen de baas he!
Liefs Lillian
 
Hoi Bianca,

Wat balen voor je!!!!!
En voor mij heel herkenbaar. Gelukkig niet met deze zwangerschap maar met de tweede wel. Dit is ook de reden dat we heel lang hebben getwijfeld over een derde kindje of niet.

Ik voelde me heel ellendig en vond mezelf niet meet terug tussen de hormonen die alles bepaalden. Ik heb zelfs een keer geroepen "zo hoeft het niet meer!!!!, ik wil niet meer zwanger zijn". En tegelijkertijd was is blij dat er nog een kleintje kwam.
Dus ja herkenbaar.

Helaas heb ik geen adviesen voor je. Hou wel je HB in de gaten. dat ging bij mij mis en daardoor gingen die hormomen nog meer springen.
Gelukkig was het meteen na (eigenlijk al tijdens) de bevalling over. Heel gek maar ik voelde me meteen super na die tijd. Probeer je daar maar aan vast te houden. En praat er zeker met je verloskundige over!!!!!!!

Heel veel strekte en ga er met een vriendin opuit. Altijd goed voor een oppeppen ook al is met maar voor even.

Mo
 
hoi meis,

Ik voel helemaal met je mee..
Ik ben zwanger van mijn eerste kindje..altijd gedacht dat zwanger zijn een grote roze wolk zou zijn.. welnu NEEEE, ik ben vreselijk misselijk en voel me klote..
Als ik ga staan, recht op zitten gaat het al mis.. ik lig dus echt al bijna 5 weken in bed..
We zijn druk met verbouwen bezig en ik kan werkelijk helemaal NIETS..
voel me schuldig en kan wel de hele tijd huilen...
Ik hoop dat het met 13weken minder gaat worden.. want ik trek dit niet..
ik wilde altijd een groot gezin en misschien zelfs wel voor mijn beste vriendin draagmoeder zijn.. bij haarl ukt het niet.. maar nu.. ik duim dat het nog maar ff duurt want happy ben ik niet..

je bent dus niet alleen.. niet dat dat veel helpt maar misschien gedeelde smart is halve smart?

wens je veel sterkte toe en wees heel blij dat je een zo'n lieve man hebt..

hele dikke kus en knuffels
Annemieke

11weken 4dagen zwanger
 
Hoi Bianca,

Ik heb dat ook wel hoor, maar niet meer zo erg als bij jou, in het begin was ik echt stink sjacherijnig en werd ik boos om helemaal niets, aangezien dit mijn tweede zwangerschap is wist ik niet wat  me overkwam, heb ik bij mijn eerste echt niet gehad.
Nu ben ik aan het eind van de dag echt helemaal kapot en  ben ik blij als mijn zoontje (3.5 jaar) op bed ligt want dan kan ik instorten, verder zijn de pestbuien wel over en voel ik me beter dus er is nog hoop.......

Groetjes, Angel
24 weken  
 
Hoi Bianca,

Ook voor mij is je verhaal heel erg herkenbaar. Ik herken mezelf niet. Ik heb een erg groot gevoel voor drama en zie soms helemaal geen lichtpuntjes. Hierdoor voel ik me zo schuldig omdat ik wel heel erg blij ben met deze zwangerschap en alles eromheen. Gelukkig is mijn man heel erg begripvol (zijn moeder had hem al een beetje ingelicht over zwangerschapshormonen en dat heeft echt geholpen) maar ik voel me schuldig tegenover alles en iedereen die maar tegen me zegt dat ik moet genieten. De enige dag zie ik alles somber in en de volgende dag is het leven een groot feest.  Bij mij heeft het er ook mee  te maken dat ik te druk ben, ik moet meer rust nemen (zowel op werk als prive). Misschien is dat bij jou ook het geval? Gun jezelf een uurtje de tijd per dag om met je handen op je buik van je kindje te genieten (tip van m'n verloskundige).

Ik hoop dat je hier iets aan hebt, maar vergeet vooral niet: het is echt niet gek alleen maar heel vervelend (hmmm...dat scheelt...?)!!!!

Sterkte!

Liefs, Josephine
 
quote: mama26 schreef document.write(friendlyDateTimeFromStr('14-03-2006 14:01:28'));

Misschien erg persoonlijk maar moet het toch even kwijt.... Bij mijn eerste zwangerschap niks aan het handje ik dacht dat ik de hele wereld aan kon,,,, Maar nu .. Ik was de eerste 3 maanden behoorlijk misselijk ik spuugde alles uit en kon niks binnen houden,, na 13 weken ging het al een stuk beter gelukkig maar ik bleef vaak moe en niks was goed... Nu ben ik ruim 21 weken in verwachting maar het lijkt alleen maar erger te worden... Ik kan de hele dag huilen ,mijn mannetje kan bijna niks goed doen ( gelukkig heeft hij er juist alle begrip voor) Ik zit mezelf echt bijna de hele dag in de wegg, tuurlijk zijn er ook leuke dingen en momenten dan liggen we ff met zijn allen in een deuk,,maar van binnen voel ik me soms helemaal niet gelukkig maar alleen maar verdrietig en wil ik alleen zijn..Ik ben ontzettend snel jaloers(normaal heb ik dat bijna helemaal niet) en verschrikkelijk snel op mijn tenen getrapt...
Ik ben echt super blij met ons 2de kindje,,maar de zwangerschap kwelt me momenteel meer door de hormonen....
Zijn er zwangeren die dit herkennen nu of van eerdere zwangerschappen en hoe moet ik deze rust in mezelf weer even terug vinden? Laat het me alsjeblieft even weten, misschien kan ik er wat mee,, niet voor mijn mannetje al is het niet leuk voor mijn mannetje maar hij begrijpt het allemaal wel maar ik zelf helemaal niet meer....

liefs bianca



Ik ben nog niet zo lang zwanger van mijn 2e (ca 15 weken). Bij mijn eerste zwangerschap had ik nergens last van, was nooit moe, was nooit misselijk enz.
Deze zwangerschap valt daardoor best wel tegen, ik ben nog regelmatig misselijk en ik ben en blijf contstant moe en dan heb ik het nog niet eens over die vervelende huilbuien en die wisselende stemmingen. Ik weet niet hoe mijn zwangerschap verder zal verlopen, maar ik ga ervan uit dat ie niet hetzelfde zal zijn als mijn eerste.
Meid heel veel succes met je zwangerschap en kop op he!!!!
Gr
Sas
 
hoi,

ik herken het helemaal, alleen dan van de vorige zwangerschap en het is uitgelopen tot een enorme postnatale depressie, met echt precies de gevoelens die jij beschrijft, alleen zijn, jaloers, huilen en erg onaardig tegen mn man...

ik d8 dat het erbij hoorde maar het is alleen maar erger geworden...ik kanje aanraden met jehuisarts te gaan praten, die kan evt of medicijnen geven of tips maar doe het wel! een depressie is moeilijk te behandelen en mischien te voorkomen....

ik hoop dat je eruit komt en alles goedgaat voro je

gr brenda
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan