Gevoelens die na de bevalling achterblijven.

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi,

Sja ik ben misschien een zeikerd maar toch moet ik even spuien hoor want het zit me nogal erg hoog en ik snap er geen snars van.

Op 3 sept. ben ik op 36 weken bevallen d.m.v. een spoedsectio omdat mijn vruchtvliezen uitpuilde via mijn vagina,mijn kind wederom dwars was gaan liggen en als mijn vliezen die onder hoge spanning lagen zouden breken zou mijn kindje gewurgt zijn door de navelstreng en bij mij zouden ze te laat geweest zijn en zou ik dood zijn gebloed.

Deze gedachte maakt je achteraf niet echt vrolijk zeg maar.

Nou hadden mijn man en ik op 36 weken niet echt verwacht dat onze tweede zoon zou komen dus ik dacht dat het loos alarm was en ging naar het ziekenhuis met het idee als het niet zo is nou dan houden ze dat wel tegen zodat ik nog even door kan lopen.

Nou mooi niet dus ik werd meteen klaargemaakt voor de sectio.

Om 08:05 uur parkeerde we de auto,we hebben 30 min. op een gynaecoloog moeten wachten die van huis moest komen dus was het 08:35 uur zeg maar en om 09:17 uur had ik mijn zoon in mijn armen.

Je begrijpt dat als je dit niet verwacht je er nogal mee overvallen word en zeker als er met 4 man tegelijk paniekerig aan je getrokken wordt.

Van mijn kant heb ik helaas geen familie meer en van mijn man z'n kant krijg ik totaal geen steun.

Mijn man die een eigen bedrijf heeft MOEST een klus afmaken daar kon hij niet onderuit.
Mijn ouders hebben 3 weken lang ons zoontje van 2 jaar opgevangen omdat ik een maand lang elke dag 3x daags op en neer ging naar het ziekenhuis hier 25 min. vandaan om mijn baby zo veel mogelijk zelf te kunnen verzorgen en te voeden aan de borst of ik bleef de hele dag.

Zelf moest ik na 4 dagen naar huis en had geen hulp thuis en geen kraamzorg,mijn man was werken dus daar stond ik dan.

Ondertussen ben ik al 2 keer sinds deze gebeurtenis op een kinderverjaardag geweest van mijn nichtjes en werkelijk NIEMAND die vraagt hoe het met me gaat of wat er gebeurd is  of in die tijd hulp aan bood.

Ik voel me echt alleen.

Als ik erover begin word er op een ander onderwerp overgegaan dus ze willen het niet eens horen ook .

Ik heb mijn verhaal nog nooit verteld behalve toen ons zoontje nog in het ziekenhuis lag op deze site en jullie zijn de enige die me in die tijd steun hebben geboden en ik vond alle reacties die ik kreeg echt heel erg leuk dus dat maakt het dan wel weer een beetje goed maar moest echt even mijn frustratie kwijt

Sorry voor het gezeur hahaha.

Groetjes,

Mirella
 
Hoi Mirella,

Je mag wat mij betreft lekker klagen hoor! Jeetje wat een verhaal.
Iedereen gaat ervan uit dat een zw.schap 40 weken duurt en als daar dan plotseling een spoedsectio tussen door komt is dat een grote schok. Als je dan ook nog eens geen steun hebt aan familie en vrienden dan is dat heel zwaar.

Ook ik heb een man met een eigen bedrijf en ik kan je dus helaas ook  uit eigen ervaring zeggen dat het niet altijd even makkelijk is... maar dat hoeft nog geen reden voor je man te zijn dat hij er niet voor jou kan zijn. Voor een man is het krijgen van een kind heel anders als voor een vrouw. Toen ik ruim 2 jaar geleden bevallen was van mijn dochter  Isabelle vroeg mijn man hoe het voelde. Ik kon  het hem alleen maar uitleggen door te zeggen dat hij zich maar moest voorstellen een watermeloen door zijn neus naar buiten te persen!! En zelfs toen kon hij zich er niet veel bij voorstellen.

Ik ben nu 20 weken zwanger van nummer 2 en het begint me nu behoorlijk zwaar te worden, mijn man werkt minstens 50 uur in de week en wil dan in zijn vrije tijd ook wel eens rust.. erg veel tijd voor ons is er niet bij maar ik neem het nog even voor lief. Hij is de kostwinner en doet er alles aan om een goede boterham te verdienen en een bedrijf groot te maken, ik hoop alleen niet dat hij laters pijt krijgt dat hij zo hard heeft gewerkt en Isabelle zo weinig heeft gezien. Dan kan je het niet meer terug draaien.

Het is een beetje lang verhaal geworden maar wat ik je vooral wil zeggen...het krijgen van een kind is niet makkelijk en zeker als je het nog niet verwacht, een beetje steun van je directe omgeving zou fijn zijn, aan de andere kant...zij voelen niet wat jij hebt mee gemaakt en iedereen verwerkt het op zijn eigen manier.

Gelukkig dat er dan zoiets bestaat als dit forum van vrouwen die weten waar je over praat en ik hoop dan ook dat je bij ons de steun vind die je zoekt, wij kunnen niet alles maar wel luisteren!!

Meis, ik wens je sterkte met het verwerken van de schok die je hebt gehad en hoop dat je geniet van je kindje en de vreugde die het nieuwe leven je schenkt(want dat moet je niet vergeten!)

Groetjes Odette
 
Hoi Mirella,

Je mag wat mij betreft lekker klagen hoor! Jeetje wat een verhaal.
Iedereen gaat ervan uit dat een zw.schap 40 weken duurt en als daar dan plotseling een spoedsectio tussen door komt is dat een grote schok. Als je dan ook nog eens geen steun hebt aan familie en vrienden dan is dat heel zwaar.

Ook ik heb een man met een eigen bedrijf en ik kan je dus helaas ook  uit eigen ervaring zeggen dat het niet altijd even makkelijk is... maar dat hoeft nog geen reden voor je man te zijn dat hij er niet voor jou kan zijn. Voor een man is het krijgen van een kind heel anders als voor een vrouw. Toen ik ruim 2 jaar geleden bevallen was van mijn dochter  Isabelle vroeg mijn man hoe het voelde. Ik kon  het hem alleen maar uitleggen door te zeggen dat hij zich maar moest voorstellen een watermeloen door zijn neus naar buiten te persen!! En zelfs toen kon hij zich er niet veel bij voorstellen.

Ik ben nu 20 weken zwanger van nummer 2 en het begint me nu behoorlijk zwaar te worden, mijn man werkt minstens 50 uur in de week en wil dan in zijn vrije tijd ook wel eens rust.. erg veel tijd voor ons is er niet bij maar ik neem het nog even voor lief. Hij is de kostwinner en doet er alles aan om een goede boterham te verdienen en een bedrijf groot te maken, ik hoop alleen niet dat hij laters pijt krijgt dat hij zo hard heeft gewerkt en Isabelle zo weinig heeft gezien. Dan kan je het niet meer terug draaien.

Het is een beetje lang verhaal geworden maar wat ik je vooral wil zeggen...het krijgen van een kind is niet makkelijk en zeker als je het nog niet verwacht, een beetje steun van je directe omgeving zou fijn zijn, aan de andere kant...zij voelen niet wat jij hebt mee gemaakt en iedereen verwerkt het op zijn eigen manier.

Gelukkig dat er dan zoiets bestaat als dit forum van vrouwen die weten waar je over praat en ik hoop dan ook dat je bij ons de steun vind die je zoekt, wij kunnen niet alles maar wel luisteren!!

Meis, ik wens je sterkte met het verwerken van de schok die je hebt gehad en hoop dat je geniet van je kindje en de vreugde die het nieuwe leven je schenkt(want dat moet je niet vergeten!)

Groetjes Odette
 
Hoi Odette,

Bedankt voor je reactie.

Mijn man kan ik het echt niet kwalijk nemen want hij had vakantie ingepland in de 39ste en 40ste week en dat kon hij eventueel nog 1 of 2 weken opschuiven als de baby op zich liet wachten maar verschuiven naar eerder was gewoon echt onmogelijk en hij had er net als ik niet op gerekend.

Dat neemt niet weg dat ik een maand lang er compleet alleen heb voor gestaan terwijl ik thuis sliep en in het ziekenhuis woonde zeg maar.

Ik kookte niet voor mezelf maar was daar only lonely en dan zou het inderdaad prettig geweest zijn als ik wat steun van mijn omgeving had gekregen.

Afijn na die maand hebben mijn man en ik wel steun aan elkaar maar tot op de dag van vandaag nog steeds niet van de rest van de omgeving.

De enige die echt altijd voor ons klaar staan zijn mijn eigen ouders maar de ouders van mijn man niet en dat doet best wel pijn.

Ze behandelen mij als aangetrouwd aangedauwd en dat is erg vervelend.

Afijn ik heb nu 2 prachtkinderen waar we samen erg gelukkig mee zijn en jullie meedeleven maakt het dan wel weer een beetje goed.

Dank je odette.

Groetjes,

Mirella
 
Hoi Mirella,

Het is juist goed om te klagen; dus gooi het er allemaal maar uit. Niet iedereen moet zoiets meemaken als jij en als er dan ook nog eens niemand voor je klaar staat; ONBEGRIJPELIJK.

Heb je ook geen vriendinnen die iets voor je konden doen?

En het is juist goed om dit van je af te praten hoor; dus vertel het tegen iedereen die wil luisteren. Kan je ook een beetje met je man hierover praten? Mocht je er mee blijven zitten dan zou ik zeker professionele hulp gaan zoeken. Dat helpt echt (uit eiegen ervaring!). Ik weet dat je je dan net "gek" voelt, maar he, het helpt echt.

Ik kan je alleen het allerbeste wensen met je man en de 2 kinderen. Succes en sterkte!

Annemarie
 
Hoi sunshine,

Mijn man is niet zo heel erg spraakzaam want die heeft bij de opvoeding niet echt mee gekregen om gevoelens te uiten en te luisteren dus dat is wel een moeilijk punt.

Ik heb een hele goeie vriendin maar die is net na mij bevallen ook via een spoedsectio en die heeft tijdens die sectio op het randje van de dood gelegen en heeft een kindje met een downsyndroom gekregen dus die heeft het zelf al heel erg moeilijk dus ik durf daar niet bij aan te kloppen.

Als ze belt en haar verhaal met mij bespreekt krijg ik door bepaalde dingen die ze zegt het gevoel dat mijn gebeurtenis echt geen klap voor stelt en vergeleken bij haar is dat ook zo natuurlijk maar dat neemt niet weg dat ik me daar niet ellendig bij voel.

ook bij mij was het fout gegaan als mijn vliezen gebroken waren die onder uitermate hoge druk al stonden en dat hadden 2 levens gekost dus als je dat achteraf hoort is dat wel heel eng vooral omdat ik eerste instantie nog wou afwachten en toch maar gebeld heb.

Je zit in je hoofd met wat als.... terwijl ik weet dat dat niks op lost want dat is niet gebeurd klaar maar toch denk je dat.

Afijn ik red me wel mkaar moest even spuien
 
Lieve Mirella

Ik kan me voorstellen dat je na zo'n bevalling pas achteraf beseft wat er had kunnen gebeuren. Dat lijkt me echt schrikken.!!!
Dat moet een plaatsje krijgen en er veel over praten kan daarbij helpen. Balen dat je omgeving daar niet voor open staat.
Mensen zijn tegenwoordig veel meer met zichzelf bezig!!!

Hier kan je je verhaal altijd kwijt!!!!
En ook al lijkt het dat je vriendin het zwaarder heeft, dat wat jij meegemaakt hebt, is ook niet niks.

Gaat het nu trouwens allemaal goed met de kleine? En hoe reageert de andere spruit op baby?

Groetjes Ria
 
Hoi Ria,

Met onze oudste klikt het fantastisch met de kleine.

Hij is nog niet oud genoeg om te begrijpen dat de baby nu uit mijn buik is dus zowel zijn als mijn buik is een babykuik zoals hij dat dan zegt.

Hij deed toen ik zwanger was en ik met hem in bad zat met zijn gietertje water over mijn buik want anders kreeg de baby het koud dat was zo lief.

Nu wil hij helpen met alles,de fles geven,luier verschonen,in bad doen en als hij boert en er komt wat melk terug dan zegt hij oh oh Dinne (het is Dylan maar dat kan hij niet uitspreken) koeie(=knoeien) hahahaha.

Als hij ligt te huilen en ik laat dat even gaan kan hij me erg verontwaardigd aankijken dat ik er niet meteen naast sta terwijl hij al over de rand heen kijkt en trekt dan het kleed naar zich toe en dan krijgt Dylan zijn duimpje.

Uiteraard kijken we goed uit dat zijn handjes schoon zijn en hij die duim er niet te ver in steekt hahaha wel lief bedoeld.

Bedankt voor de reactie dat doet goed
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan