<p>Hoi allemaal! </p><p>Ik zit op dit moment in een nogal vervelende situatie. Mijn vriend en ik hebben 2 prachtige dochters van 2 en 4. Ik ben ontzettend dankbaar voor ze. Ik heb altijd al een 3e kindje gewild. Vorig jaar zijn we voor een 3e gegaan maar dat werd helaas een miskraam. Daarna hebben we nog een keer geprobeerd zwanger te worden maar dat is niet gelukt. Een paar weken geleden zei mijn vriend ineens dat hij geen 3e kindje wil en dat hij het al die tijd voor mij deed. Ook is hij erg bang dat als we wel doorgaan het weer een miskraam wordt terwijl de kans op een goede zwangerschap veel groter is. Ik voel me nu erg uit het veld geslagen. Het voelt zo oneerlijk. Als ik geen miskraam had gehad was ik in juni uitgerekend. En nu moet ik met de gedachte omgaan dat mijn diepe wens voor een 3e kindje niet uit gaat komen. Terwijl mijn vriend eerst steeds zei dat we er voor zouden gaan en dat hij niet op die beslissing terug zou komen. Dat heeft hij nu dus wel gedaan. Hij ziet alleen de negatieve kanten van een 3e en wil mijn kant niet horen. Hij vindt dat ik te positief ben. Ik ben hier doordoor erg verdrietig. Ik besef dat ik dankbaar moet zijn voor mijn gezin en dat ben ik ook zeker. Maar het doet maar zo'n pijn. Laatst kwam mijn vriend huilend naar me toe en zei dat we misschien toch maar voor een 3e moeten gaan omdat ik dan weer mijn oude vrolijke ik word. Maar daarna wilde hij er niet meer over praten. Ik word hier zo moedeloos van. En het feit dat 2 van mijn schoonzusjes zwanger zijn en rond dezelfde tijd uitgerekend zijn maakt het er niet makkelijker op. Sorry voor mijn lange verhaal maar ik hoop dat ik hier tips kan krijgen hoe hier doorheen te komen. Alvast bedankt voor het lezen.</p><p>Liefs Bianca</p>