<p>Hoi mama's,</p><p>Ik ben vaak zoekende in de grenzen die ik stel en hoe ik deze uitdraag. Ik ben geneigd om dingen over te analyseren en hierdoor de grip op de situatie kwijt te raken. Allereerst ben ik heel benieuwd hoe jullie grenzen aangeven en hoe consequent jullie hierin zijn. </p><p>Bij mezelf ervaar ik dat ik over simpele dingen duidelijk kan zijn. Wat op tafel ligt is geen speelgoed. Zodra Sten (1,5) hier toch naar grijpt maak ik een afkeurend geluid en benoem dat dit niet mag. Wat ik moeilijk vind is dat heel veel grenzen grijs gebied zijn. Voor nu loop ik tegen de volgende twee situaties aan: </p><p>- Sten is eenkennig wanneer ik op bezoek ga/hem afzet bij de gastouder. Hij begint dan vast te klampen en te huilen (zonder traantjes). Hij voelt zich niet prettig en kan zich niet op een bepaald punt hierover heen zetten. Hij blijft jammeren, ook als ik hem vast heb. Hij laat dit gedrag met name aan mij zien. Mijn overweging is dat ik enerzijds deze gevoelens wil erkennen en hem laten ervaren dat mama er is, ook als hij zich niet vastklampt. <br />Anderzijds vind ik het moeilijk om consequent gedrag te laten zien. Ik zet hem bijvoorbeeld op de grond en laat een speeltje zien. Sten grijpt mij meteen weer vast en wil dichtbij zijn. Ik hou hem even vast en probeer het opnieuw. </p><p>- Sten slaat regelmatig in mijn gezicht of dat van anderen. Soms vanuit machteloosheid of het aangeven dat hij iets niet wil, maar ook uit enhousiasme of ondoordacht. Ik wil eigenlijk de regel hanteren dat wanneer hij dit doet ik hem op de grond neerzet en benoem dat dit niet mag. Nu doe ik dat wel maar het is niet echt effectief en Sten wordt er altijd verdrietig van. Ik vind het moelijk om dit vol te houden en vraag me af of mijn manier werkt. </p><p>Zouden jullie eens jullie ongezouten mening willen geven? Pff het is me wat hoor, dat opvoeden 
</p>
</p>