grijze haren deel 2

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hellup..... Benthe is de laatste weken zo ontzettend lastig. Ik word gewoon helemaal gek van haar en niets lijkt te werken.

Het lijkt van kwaad tot erger te gaan, maar wat kan ik er tegen doen.

Ik heb voor mijn gevoel alles al geprobeerd, maar ik kan soms gewoon wel huilen, we zitten in zo'n negatieve spiraal. Zelfs de een op een momentjes, die ik zorgvuldig kies en alleen met haar doorbreng, kunnen me niet meer uit de verdrietige gevoel halen.

Ik ben er echt verdrietig van dat het zo gaat. En benthe wordt er ook niet beter van!!


Hellup dus...... iemand tips ?

Groetjes een verdrietige en radeloze Mama
 
Hoi!

Wij hebben heel veel steun aan de wijkverpleegkundige. Die kunnen we altijd bellen als er iets is. Wij hebben onlangs ook zo'n periode met onze Cas gehad dat ik het niet meer zag zitten. Zwanger met alle kwalen van dien en een zoon die daarvan profiteert, daarnaast in zijn peuterpuberteit zit... ik kon niet meer.

Wij hebben een cursus gevolgd via de thuiszorg. Bij ons heette die: Peuter in Zicht. Cursus klinkt er zwaar, maar je krijgt er handvatten aangereikt over hoe je met een peuter en zijn puberteit om kan gaan. Het leukste aan die avonden was, dat je dus eigenlijk met heel veel ouders in het hetzelfde schuitje zit: de een heeft een enorm probleem met het een, de ander met het ander. En zo kan je van elkaar leren. De cursus op zich had wel korter gekund, maar de herkennig met andere ouders vond ik wel erg prettig.

Onlangs hebben we ook een avond gehad bij ons in het dorp over de ontwikkeling van een peuter. En waarom ze soms zo dwars zijn. Ook daar veel herkenning van andere ouders.

Een cursus doen om je kind op te voeden klinkt zo zwaar en alsof je het niet kan, toch hebben wij het als zeer positief ervaren. Misschien ook iets voor jullie?

Gr. Tamara.
 
o ik wilde er net een topic over plaatsen
maar hier is het HELL
zal ook wel met mijn hormonen te maken hebben maar Ryan lijkt wel een draakje .
ik gaat al een flinke tijd zo maar wordt idd alleen maar erger.
dacht eerst dat het kwam door de psz maar pff.
hij heeft heel veel praatjes, slaat mama, schreeuw
werkt niet mee, ruimt niks op, luistert totaal niet en straffen heeft geen zin.
als ik vraag moet je voor straf op de gang zegt die doodleuk jah en gaat zelf er al staan.
ik kan ook niks leuks meer bedenken en kan me moeilijk rustig houden na continu waarschuwen en alles achter hem opruimen.
en vooral die praatjes grrrr
alles maar dan ook alles na praten
overal een weerwoord op
af en toe denk ik wel eens WANNEER houdt het op????
ik vind het ook erg moeilijk en weet het soms ook ff niet meer hoor. maargoed ook mijn fijne hormonen werken mee.dus alle tips zijn idd welkom
en helaas hier geen wijkverpleegkundige of hulp cursus in de buurt

groetjes ook een hele verdrietige moekje
 
Echt vervelend! Alice heeft wel zo haar buien maar over het algemeen valt het mee. Aan de andere kant is zij wel 1 van de jongsten hier en met sommige dingen wat later dus wie weet wat er nog komt.............
Wel doet ze net als hierboven al beschreven is dat als ze iets doet wat niet mag ze dan zelf al zegt Alice op de kamer? en dan gaat ze zelf al lachend op haar kamertje staan. hmmmm...echte strafplek zeg maar. Toch doe ik dan wel de deur dicht zoals ik ook doe als ik haar er neer zet en toch vind ze het dan niet leuk meer.
In ieder geval sterkte ermee en vooral proberen niet te veel aandacht er aan te besteden. Misschien idd zo'n cursus?

Groetjes
 
Hey Meid,

Wat goed dat je het hier van je afschrijft! Meid, ik denk ook dat je hulp "moet" gaan zoeken.
En dan ben je helemaal geen slechte mama hoor! Sterker nog: Het zou harstikke knap zijn als je hulp durft te vragen.
Wij hebben ook hulp.. Een soort pedagoge. En wat zijn wij blij met haar zeg!! Wij hebben de hulp zelf ingeschakeld, omdat wij zagen en merkten dat Dylano hier baas begon te worden, en dat kan tuurlijk niet.
Nu hebben we meer handvaten, en dus loopt het eigenlijk op rolletjes. Tuurlijk hebben we hier nog discussies met Dylano, maar belangrijk is, dat hij uiteindelijk weet, dat papa en mama de "baas" zijn, en dat hij dus geen macht uit kan oefenen.

Ik kan je wat tips geven die wij van haar hebben gehad: Idd, het bekende strafstoeltje/hoekje.
En als ze straf heeft gehad, gelijk met iets leuks afleiden, zodat zij en jij niet weer in die negatieve spiraal terecht komen.
Duidelijke afspraken met haar maken, wat jij nu gaat doen, en wat zij gaat doen. Desnoods de tijd aanwijzen op de klok (dat helpt bij Dylano heel erg goed), zodat Benthe weet waar ze aan toe is.
En ja.. Ik weet verder niet hoe Benthe haar gedrag is, kwa stampvoeten als ze dr zin niet krijgt ofzo. dus daar kan ik dan weer ff nix over zeggen ;-)
En er met anderen mensen over praten kan heel erg opluchten, die hebben vaak hetzelfde meegemaakt, en dan hoef je je niet zo verdrietig te voelen.
Ik begrijp helemaal dat je je zo machteloos voelt, want dat hadden wij ook, maar dankzij extra handvaten, hebben wij weer volledige controle over wat hier gebeurd, en niet onze eigenwijze peuter van 2j8m ;-)

Als je nog meer wilt weten.. vraag het maar hoor!

Enne, over die cursus, Peuter in zicht, heb ik ook goede verhalen gehoord.

Succes meid!

Liefs Deb.
 
Hoi hoi,

Komt me allemaal heel erg bekend voor. Wij hebben hier ook zo'n draak. Een paar weken geleden was ik ook radeloos, zag het echt niet meer zitten. Voor mijn gevoel had ik alles al geprobeerd, ook de tips van het CB hielpen niet. Had heel het internet al afgestruind, alle tips die ik van die 'nanny programma's' op de tv nog wist, niets hielp.
Sven begon ook heel slecht te slapen, uren waren we aan het strijden om hem in bed te krijgen en als hij dan eenmaal sliep konden we nog meerdere malen per nacht eruit.
Op mijn werk heb ik toen mijn hart gelucht (werk als management assistente dus allemaal dames om me heen van mijn leeftijd). Een man van 1 van mijn collega's is paranormaal begaafd en hij zei dat ik maar eens foto's van zijn kamertje moest mailen en een foto van Sven. Hij kwam met verrassende uitspraken. Zo voelde Sven zich niet geborgen in zijn kamer, was die te groot. Hij miste ons want hij slaapt boven en wij beneden op de begane grond. Hij voelde zich afgewezen door mij sinds Tim er was en hij voelde de spanningen tussen mij en Richard (tja, door de vermoeidheid waren wij ook niet mee zo lief tegen elkaar).Ik moest maar eens iets met mijn geur in zijn bed leggen en meer tijd met hem doorbrengen en hem dan echt knuffelen en zeggen dat ik van hem hield. Ook hebben Richard en ik met elkaar afgesproken geen ruzie meer te maken waar de kinderen bij zijn en elkaar meer te knuffelen in het bijzijn van Sven zodat hij weet dat we elkaar nog lief vinden. We hebben zijn kamertje anders ingedeeld en ik blijf nu op de verdieping totdat hij slaapt.
Ik geef hem nu ook meer het gevoel dat hij echt mijn kanjer is en dat de komst van Tim daar niets aan veranderd heeft. Ik laat hem nu ook meer 'grote jongens' dingen doen zoals mama helpen met poetsen, zelf een karretje duwen in de supermarkt, op het knopje van de magnetron duwen als Tim zijn fles klaar is, mee de was doen. Ik prijs hem dan de hemel in en dan gaat hij toch glunderen.
Ook heb ik nu een vast ritme van de dag gemaakt (zover als dat mogelijk is met een baby in huis) en ik kondig van tevoren aan wat we over een paar minuten gaan doen.
Sven heeft ook echt rustmomenten op een dag nodig want vaak draait hij door als hij moe is of veel drukke dingen achter elkaar heeft gedaan. Dan mag hij op de bank even televisie kijken met wat te drinken en een soepstengel. Dan nestelt hij zich ook echt in het hoekje van de bank en dat is dan zijn moment.
Het gaat nu al een stuk beter. Tuurlijk heeft hij nog zo zijn kuren maar vaak kan ik dat gedrag dan wel verklaren (vermoeidheid of als Tim zijn dag niet heeft en ik dus veel met die kleine man bezig ben geweest). Ik begrijp Sven nu beter, kijk op een andere manier naar hem.

Weet je, vaak zoek je de oorzaak bij je kind maar meestal ligt het dus aan jezelf of aan de omgeving. Helaas komt dat hard aan maar is het wel zo.

Nou, het is een heel verhaal geworden, misschien heb je er wat aan. Heel veel succes en weet: je bent echt niet de enige en je bent zeker geen slechte mama!

Groetjes,
Maike
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan