Hoi,
Ik heb wel de wens gehad om een groot gezin te krijgen, maar dat was voor ik mijn eerste kind had. Met de zwangerschap, de bevalling, en de best heftige tijd die erachter aan kwam, ging ik daar toch anders over denken, plots besefte ik dat je NEGEN maanden zwanger bent, en dat een kind je leven toch helemaal op je kop zet. Ik vond het erg wennen als moeder zijnde.
Toch wilde ik niet veel later een tweede die ik over vier weekjes verwacht. Die is heel erg welkom. Maar ik denk wel dat ik het hier bij houdt. Mijn man wilde ook een groot gezin, maar ook hij zag het niet allemaal zo makkelijk ging, ben namelijk postnataal depressief geweest wat veel spanningen teweeg bracht in huis. Dus voor hem hoefde het allemaal niet meer, een tweede vond hij leuk en die is welkom, maar eigenlijk zou hij ook tevreden zijn met maar 1 kind. Maar ik wilde zelf heel graag alles nog eens meemaken, ondanks de moeilijke tijd, raar he?
Maar ondanks dat ik een groot gezin toch wel erg leuk vindt, denk ik niet dat het wat voor mij is. Ik vind het zo ook wel goed. We zitten er wel aan te denken om een derde kind te adopteren. Binnenkort gaan we de eerste contacten maken, want we hebben geen idee hoe dat in zijn werk gaat. Het is wel een grote wens van mij om een kindje te adopteren, al heel erg lang, en het gevoel is sterker geworden sinds ik moeder geworden ben.
Trouwens, krijg jij rare commentaren op het feit dat je zwanger bent van de vijfde. Vroeger was dat normaal, in bepaalde streken hier ook nog, maar het gros van de mensen gaat voor twee kinderen, carriere, kinderopvang, enz, enz.
In elk geval heb ik er niets op tegen, dat moet ieder voor zichzelf beslissen, het is of het een of het ander en je kunt niet alles willen hebben.
Jo
