Hoi,
Wij vonden de stap van 0 naar 1 enorm groot. Onze hele wereld op zijn kop. Ik vond het zelf enorm wennen.
Moederschap, enorme verantwoordelijkheid, lichaam enorm veranderd, gewichtstoename, gewichtsafname. Borsten waar ineens melk uit komt, sex moet je opnieuw gaan ontdekken. enz enz...Ik vond het echt een heeeeeeeeeeele grote stap achteraf. Man man man...qua verdeling van werk tussen mij en mijn man, ook best wat ruzie gehad, wie doet wat....relatie onder druk door moeheid...
Wij hebben nu een zoontje van 2 jaar en 2 maanden, en een dochtertje van vijf maand.
Ik vind de tweede erbij een makkie.
Op dit moment heb ik bijna evenveel werk aan 2 kinderen als toen aan 1. Ben nu voornamelijk met mijn zoontje in de weer, hij is aan het peuterpuberen, en neemt veel tijd en energie in beslag. Mijn meisje doe ik tussen alles door...ze is makkelijk, lacht alleen maar, drinkt en slaapt. Ze slapen allebei rustig de nacht door, en worden rond zeven uur wakker.
Ik zou het zonde om nu maar 1 kind te hebben, echtwaar, want ik heb er nu twee en heb nog net zoveel werk ongeveer als toen met 1. Naar buiten gaan is even wennen, maar het valt goed mee. Je vind altijd wel oplossing, je probeert iets, lukt niet, nou dan doe je het anders. Je komt er gewoon wel uit.
Ik denk ook dat een mens alleen een last krijgt die hij dragen kan. Dus dat je op het moment dat je het zwaar hebt, wel de kracht zult krijgen om een oplossing te vinden en om door te gaan. En dat doe je gewoon, want het moet, voor je kinderen.
Ik zou zeggen, gewoon doen als je die kriebels hebt, je weet nooit hoe lang het nog kan duren. En niet alles van tevoren proberen voor te bereiden...datkomt allemaal vanzelf wel.
Groet
jo
