Héééél aanhankelijk

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo!
Mijn zoontje van 11,5 maanden is sedert enkele weken heel aanhankelijk. Hij hangt de ganse tijd wanneer ik er ben aan mijn broek. Letterlijk en figuurlijk. Hij zet het dan op een krijsen dat ik hem niet oppak. Wanneer mijn man met hem bezig is, is alles goed totdat hij mij ziet. Dan is zijn gedacht weeral voor de volle 100% op mij geconcentreerd. Kruipt hij naar mij, trekt zich recht aan mijn broek en kijkt mij vol overgave aan om opgepakt te zijn.
Wanneer ik hem oppak (met een héél grote glimlach) en hem overal op de arm meedraag is het goed. Bij de dagmoeder is dit ook zo.
Ik voel wel dat dit alle energie uit mijn lichaam slurpt. Ik vind het heel leuk dat mijn manneke dicht bij mij wil zijn, maar dit is ook zo vermoeiend.
Nu vraag ik mij af, Is dit de periode? Ben ik verkeerd bezig? Leer ik hem dit gedrag  onbewust zelf aan? Of is dit juist normaal?
Groetjes
 
Hoi,

Bas (13mnd2wkn) is ook behoorlijk aanhankelijk. Volgens mij nog niet zo erg als bij jou, maar ik herken wel dingen. Tijdens het eten koken bijvoorbeeld:  aan de broek blijven trekken, terwijl papa wil spelen met hem. Nee hoor, kruipt gelijk weer naar de keuken naar mij. Papa pakt hem dan op en gaat spelen en ik probeer er even geen aandacht aan te geven (wat natuurlijk heel moeilijk is).
Bij het brengen op het kdv waar Bas 2 x halve dag heen gaat (woensdagmorgen en vrijdagmorgen) is het afscheid nemen ook zo lastig momenteel. BRULLEN!!! Daarna houdt hij de leidster de hele ochtend in het oog, ze mag niet weglopen, want dan is het weer mis. Ik begin zo langzamerhand te denken dat er iets niet goed gaat, maar nu ik jouw verhaal las, was het herkenning!!
Ik geef het voorlopig nog allemaal maar de tijd en de aandacht die hij nodig heeft, al is het soms toch echt even nodig dat ik wat anders ga doen. Dan maar even brullen.

Sterkte!
Groetjes
mama van Bas
 
Hallo allemaal,



Wat heerlijk!!! HERKENNING....



Mijn zoontje is bijna 1 jaar en is precies zo...Hij trekt vanaf zijn
geboorte al naar mij ttoe, maar nu wordt het gewoon echt te gek....Op
het moment dat hij mij weg ziet lopen wordt hij gek!! Hij gaat krijsen
en brullen en papa of geen papa...hij blijft schreeuwen en gewoon echt
panisch huilen totdat ik terug ben en hem oppak....



Wat te doen...??? ik blijf al oefenen door kiekeboe te spelen, maar niets lijkt te werken...



Weet iemand of dit weer voorbij gaat???



Liefs Claudia

 
Hallo mama's,

Gelukkig ben ik niet de enige moeder met een "zwaan kleef aan". We zijn pas verhuist en sinds de verhuizing is Finn (13 mnd) enorm aanhankelijk en onzelfstandig. Als ik maar richting keuken loop, begint hij te huilen en soms met zijn hoofd op de grond te bonken. Hij wil echt alles met mama (in de buurt) doen. Het vraagt zoveel aandachte dat ik soms blij ben als hij is bed ligt.
Finn wil niets meer doen zonder ons. Zelf spelen en op onderzoek uitgaan doet hij nog maar zelden.  Hij wil veilig in de buurt blijven  
We zijn nu begonnen om hem niet meer op te pakken als hij hierom huilt en hem min of meer te negeren als hij op deze manier (ook met zijn hoofd bonken) om aandacht vraagt. Het gaat een beetje tegen mijn gevoel in, maar ik ben  bang dat hij anders leert dat hij op een negatieve manier aandacht kan vragen. Uiteraard laat ik wel altijd weten waar ik ben, zodat hij niet het gevoel krijgt dat hij verlaten wordt. Zelf spelen en "positief" gedrag wordt  toegejuichd en alom geprezen  
Hopelijk werkt dit. Hebben jullie misschien nog tips of goede ideeen?

gr Tirza
 
Hoi,

Mijn dochter van 12 maanden heeft een paar weken geleden die fase gehad en ja, het gaat over. Ik vond het alleen lullig dat ze papa wilde en niet de mama. Meestal willen ze alleen mama of allebei, maar nee onze dame wilde de papa. Als mijn man maar niet in de buurt was kon ze heerlijk tutten en spelen, met en zonder mij. Zodra mijn man zijn hoofd om de hoek stak, brullen alsof  ik haar iets aangedaan had. Ook duwde ze me gewoon weg om bij de papa te zijn. Het gevolg is wel dat ik degene ben die haar naar bed brengt want anders gaat ze ernstig huilen en bij mij legt ze zich zo neer.
We hebben het wel als een realistische angst voor haar gezien en het geaccepteerd maar soms heb ik mijn man ook verzocht om even naar boven te gaan zodat ik ook even met haar kon knuffen. Ik merk wel dat ik duidelijker en strenger naar haar ben dan mijn man, misschien dat dat meespeelt. We hebben ook veel kiekeboe gespeeld.
Het is echt een fase maar ik hoop voor jullie dat hij snel voorbij is. Ze hebben deze fase wel echt nodig om zichzelf te vormen en zich als een eigen persoontje aan papa en mama te hechten.  Succes.
 
Ellen is daar ook sterk in (11 maanden bijna)



Wat het beste werkt is aandacht verleggen. Dus niet ingaan op het
janken of keihard negeren (denk ook eens aan je trommelvliezen) maar
wijs op een knuffel of een huisdier of een papa of wat er net op TV is
ofzo, "Hee kijk kabouter plop!")



Gelukkig kan ze zelf lekker spelen in de woonkamer maar ze heeft
momenten dat ik echt niet weg mag gaan. Goed voorbeeld was afgelopen 4
dagen, toen had ze koorts en was ze ziek, moet echt niemand anders dan
mama mama mama. (Dan zit ik er ook niet mee)



Maar ja, geef eerlijk toe, als je die armpjes om je nek krijg en het
kind kruipt vol overgave tegen je aan, word je dan niet stiekem heel
gelukkig?

 
Hallo!

Wat ben ik blij met jullie reacties. Ik ben eigenlijk heel blij dat dit bij anderen ook zo is.
We moeten waarschijnlijk nog wat geduld hebben en weldra zullen we dan een 'alleen zelfstandig spelend klein deugnietje' hebben

Bedankt voor jullie reacties en veel sterkte!
Groeten,
Els
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan