'Had ik maar niet zo lang gewacht met kinderen krijgen'

JetskeOvN

Forumleiding
✨ Nieuws van de Week bij Ouders van Nu ✨

Vanaf deze week delen we hier op het forum wekelijks het meest gelezen artikel van Oudersvannu.nl. Deze week is het een artikel dat veel gesprekken en reacties heeft losgemaakt. Het artikel komt uit onze "Had ik maar"-rubriek.

In onze "Had ik maar"-rubriek staan ervaringen van andere (wens)ouders centraal. Hier delen wij voor alle aanstaande en nieuwe ouders de levenslessen van ouders die net iets verder zijn. Ouders vertellen hier wat ze met de wetenschap van nu anders hadden gedaan.

Deze week deelt Judith haar verhaal:
Judith kreeg op haar 40e haar zoontje Bob. Op haar 43e wilde ze gaan voor een broertje of zusje. Dit is echter niet gelukt. Ze is verdrietig omdat haar 5-jarige zoon Bob enig kind is én blijft. Ook is ze ongeneeslijk ziek. Judith: ''Had ik maar niet zo lang gewacht met kinderen krijgen''.

Lees hier het artikel:

Herken je jezelf in dit verhaal? Doet dit verhaal iets met jou? of heb jij nog advies? We zijn benieuwd naar jullie inzichten en ervaren en kijken uit naar een boeiend gesprek! ️
 
Ik ben kind van de jaren 60 uit een gezin van 15 kinderen waarvan ik nummer 14 was . Had behoorlijk oude ouders.
door het grote gezin moest mijn oudste zus veelal de verantwoording nemen. Mijn moeder was druk met het gezin en inpandige café en cafetaria.
Heb sinds dat ik heel jong was de levensgrote wens gehad om een dochter te hebben.
Alleen maar om de moeder/dochter band te mogen beleven.
Affijn ik kreeg in 1986 mijn zoon en was zielsgelukkig.
Na 3 jaar was ik weer zwanger en in die tijd was het nog niet zo normaal dat je een gender echo kreeg . Ik voelde me heel anders en droeg ook anders dus ging er vanuit dat ik een meisje zou krijgen.
Groot was de verbazing dat ik een zoon baarde. Was ik nú teleurgesteld… nee.
De wens bleef en ik vond echt dat ik me moest schamen om zo te denken .
Heb dit dus zeker 4 jaar weggestopt. Maar de wens bleef torenhoog staan . Wat nu . We hadden afgesproken het er bij twee te laten. Uiteindelijk heb ik toch met mijn partner overlegd. Hij reageerde in eerste instantie toch verbaasd. Later begreep hij het wel . Uiteindelijk zei hij om dan toch nog aan een derde te willen gaan beginnen.
Ik durfde niet want wat als er weer een zoon zou komen. Was ik dan wel blij. Daar was ik zo bang voor .

Begrijp me goed. Ik ben dolblij met mijn twee mannen en ik zou ze niet meer willen missen.
Maar ik voel de wens nog vaak voorbij komen . Er over praten heb ik weleens gedaan maar veel mensen begrijpen dit echt niet.
Ik ben nu 68 jaar en denk daar nog steeds regelmatig aan
 
✨ Nieuws van de Week bij Ouders van Nu ✨

Vanaf deze week delen we hier op het forum wekelijks het meest gelezen artikel van Oudersvannu.nl. Deze week is het een artikel dat veel gesprekken en reacties heeft losgemaakt. Het artikel komt uit onze "Had ik maar"-rubriek.

In onze "Had ik maar"-rubriek staan ervaringen van andere (wens)ouders centraal. Hier delen wij voor alle aanstaande en nieuwe ouders de levenslessen van ouders die net iets verder zijn. Ouders vertellen hier wat ze met de wetenschap van nu anders hadden gedaan.

Deze week deelt Judith haar verhaal:
Judith kreeg op haar 40e haar zoontje Bob. Op haar 43e wilde ze gaan voor een broertje of zusje. Dit is echter niet gelukt. Ze is verdrietig omdat haar 5-jarige zoon Bob enig kind is én blijft. Ook is ze ongeneeslijk ziek. Judith: ''Had ik maar niet zo lang gewacht met kinderen krijgen''.

Lees hier het artikel:

Herken je jezelf in dit verhaal? Doet dit verhaal iets met jou? of heb jij nog advies? We zijn benieuwd naar jullie inzichten en ervaren en kijken uit naar een boeiend gesprek! ️
Dit verhaal doet zeker iets met mij.
Voorop gesteld, bij ons was de situatie anders. En duurde het lang voordat we kinderen mochten krijgen.
Onze jongste is net 1. 18 dagen nadat zij 1 werd, werd ik 45.
Het hele gebeuren “had ik maar niet zo lang gewacht” voelt als (zoals het in de huidige maatschappij is) dat men tegenwoordig kinderen neemt in plaats van krijgt…
(Ik wil niemand beledigen, maar vertel alleen hoe het voelt)
Juist misschien omdat het bij ons niet “vanzelf” ging.
 
Terug
Bovenaan