Ik had al een vraag gesteld,maar ik had me eigenlijk nog niet voorgesteld en dit ga ik nu even doen(wel zo netjes).Ik ben 31 jaar en gisteren zijn m'n vriend en ik voor een echo geweest.We hadden hier erg naar toegeleefd.Voor ons waren stelle'tjes die ook in de wachtkamer zaten en hier hadden we lekker mee zitten kletsen.Zij waren voor ons en we zagen hun ook weer dolgelukkig na de echo weglopen,dus hier werden wij nog blijer van.Toen mocht ik op de bank gaan liggen.Ik kreeg eerst een uitwendige echo,maar er was niets te zien.Toen voelde we al dat dit slecht zou aflopen.Daarna kreeg ik een uitwendige en toen bleek dat de vrucht al in week 7 gestorven was.Ik zit nu in de 11e week.Tijdens mijn zwangerschap ging alles prima.Geen last van bloedverlies gehad etc.Vandaag toch gewerkt met tranen in m'n ogen en nu afwachten wanneer de miskraam doorzet.Het is niet te bevatten allemaal.We leefde er zo naar toe om eindelijk iedereen op de hoogte te brengen ,dat ik in verwachting zou zijn.Nu kan ik alleen maar huilen.Ik probeer sterk te zijn,maar o wat is dat zwaar.Jullie hebben dit ook allemaal meegemaakt en ik hoop dat we elkaar kunnen steunen en er voor elkaar zullen zijn.Veel sterkte allemaal en tot mails.Liefs Yvon
