pfff... ik weet eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen...
het is voor het eerst dat ik hier iets post, en eigenlijk ook voor het eerst dat hierover mijn hart een beetje lucht.
ik hoop trouwens dat ik in de juiste rubriek sta nu...
ik, of eigenijk wij, hebben 3 zonen, en ik weet gewoon niet meer hoe ik ze aan moet pakken.
ze zijn brutaal, luisteren niet, maken alles stuk dat ze in handen krijgen, en ik heb het lief proberen op te lossen, boos, beloningssystemen, vanalles...
niets lijkt te werken...
momenteel is het zo erg dat ik, vreselijk emotioneel mens, niets meer voel wanneer het weer mis gaat.
alsof ik er al vanuit ga dat dingen mis gaan.
ik durf ze bijna niet meer mee te nemen ergens naar toe.
boodschappen doen... drama!
naar de kapper...drama
op visite... drama
dagje weg... drama
vandaag was ik op mijn werk en de kids waren even mee omdat het vakantie is en ik dus niet overal oppas voor wil vragen. het zou maar even duren...
ik had spelletjes en voor de oudste de nintendo ds meegenomen, zodat ze zichzelf even konden vermaken, van te voren had ik ze gezegd dat ik even moest luisteren, dus dat ze even lief mochten spelen, en dat we daarna iets leuks gingen doen.
maar na 5 minuten ging t al mis...
de jongste blééf jengelen, en harde geluiden maken enzo...
de oudse was heel lief en heb ik niet gehoord!
de middelste begon zich met de jongste te bemoeien waardoor het: nouhouhouuuuuwwwww weer begon..
ik heb ze een aantal keer gevraagd stil te zijn en dat ging dan steeds enkele minueten goed, waarna het weer opnieuw begon...
ik merk dan aan mezelf dat ik me er voor afsluit. en me concentreer op hetgene waar ik mee bezig ben.
want hoe irritant het voor een ander is merk ik niet eens meer, het is voor mij "normaal" geworden.
ik weet gewoon echt niet meer hoe ik dit kan doorbreken, werkelijk geen idee...
op een gegeven moment zat de jongste de oudste te treiteren en die werd boos, die deed iets wat ik zelf niet zag, maar mijn collega wel..
die vloog uit haar slof!
ze heeft de kinderen een preek gegeven! wow... ze waren zowaar onder de indruk, de kleinste lachte eerst nog, maar begreep later dat het menens was en hield niet meer op met huilen. de oudste werd wit van schrik, en de middelste ( die eigenlijk buitenstaander was in dit) heeft met rode ogen staan kijken. naderhand heeft ze zelf met de jongste goed gemaakt... dat viel niet mee.
maar dit voorval heeft me nog onzekerder gemaakt dan ik al ben en heeft toch weer emoties bij me losgemaakt, elke keer als ik aan vanmorgen terug denk begin ik weer te huilen.. ook nu weer...
ik besef me dat het niet verder kan zo, maar ik weet werkelijk niet meer wat en hoe...
ik ben blij dit even van me af te kunnen tikken...
daadwerkelijk helpen doet t niet,maar mijn hart luchten is al fijn...
het is voor het eerst dat ik hier iets post, en eigenlijk ook voor het eerst dat hierover mijn hart een beetje lucht.
ik hoop trouwens dat ik in de juiste rubriek sta nu...
ik, of eigenijk wij, hebben 3 zonen, en ik weet gewoon niet meer hoe ik ze aan moet pakken.
ze zijn brutaal, luisteren niet, maken alles stuk dat ze in handen krijgen, en ik heb het lief proberen op te lossen, boos, beloningssystemen, vanalles...
niets lijkt te werken...
momenteel is het zo erg dat ik, vreselijk emotioneel mens, niets meer voel wanneer het weer mis gaat.
alsof ik er al vanuit ga dat dingen mis gaan.
ik durf ze bijna niet meer mee te nemen ergens naar toe.
boodschappen doen... drama!
naar de kapper...drama
op visite... drama
dagje weg... drama
vandaag was ik op mijn werk en de kids waren even mee omdat het vakantie is en ik dus niet overal oppas voor wil vragen. het zou maar even duren...
ik had spelletjes en voor de oudste de nintendo ds meegenomen, zodat ze zichzelf even konden vermaken, van te voren had ik ze gezegd dat ik even moest luisteren, dus dat ze even lief mochten spelen, en dat we daarna iets leuks gingen doen.
maar na 5 minuten ging t al mis...
de jongste blééf jengelen, en harde geluiden maken enzo...
de oudse was heel lief en heb ik niet gehoord!
de middelste begon zich met de jongste te bemoeien waardoor het: nouhouhouuuuuwwwww weer begon..
ik heb ze een aantal keer gevraagd stil te zijn en dat ging dan steeds enkele minueten goed, waarna het weer opnieuw begon...
ik merk dan aan mezelf dat ik me er voor afsluit. en me concentreer op hetgene waar ik mee bezig ben.
want hoe irritant het voor een ander is merk ik niet eens meer, het is voor mij "normaal" geworden.
ik weet gewoon echt niet meer hoe ik dit kan doorbreken, werkelijk geen idee...
op een gegeven moment zat de jongste de oudste te treiteren en die werd boos, die deed iets wat ik zelf niet zag, maar mijn collega wel..
die vloog uit haar slof!
ze heeft de kinderen een preek gegeven! wow... ze waren zowaar onder de indruk, de kleinste lachte eerst nog, maar begreep later dat het menens was en hield niet meer op met huilen. de oudste werd wit van schrik, en de middelste ( die eigenlijk buitenstaander was in dit) heeft met rode ogen staan kijken. naderhand heeft ze zelf met de jongste goed gemaakt... dat viel niet mee.
maar dit voorval heeft me nog onzekerder gemaakt dan ik al ben en heeft toch weer emoties bij me losgemaakt, elke keer als ik aan vanmorgen terug denk begin ik weer te huilen.. ook nu weer...
ik besef me dat het niet verder kan zo, maar ik weet werkelijk niet meer wat en hoe...
ik ben blij dit even van me af te kunnen tikken...
daadwerkelijk helpen doet t niet,maar mijn hart luchten is al fijn...