A
Anoniem
Guest
Lieve meiden,
Ik ben ziek thuis vandaag, dus alle tijd om even een berichtje te tikken. Maandagavond zag ik het helemaal niet meer zitten. Ik was zo verdrietig dat het maar niet lukt, en bang dat ons kleine manneke alleen moet opgroeien, bang voor wat er straks uit die testen komt, bang dat ze misschien iets over het hoofd zien...
Mijn vriend kwam laat thuis, was naar de film geweest, en die begon heel rationeel te reageren. Daar kan ik dus helemaal niet tegen. Normaal gesproken zit hij juist heel goed in zijn gevoel, maar als hij het even niet weet met mij, schiet hij in zijn 'mannenmechanisme': oplossingen verzinnen, terwijl ik alleen maar tegen hem aan wil huilen en wil horen dat het goed komt.
We kregen dus vette ruzie. Toen we uiteindelijk gingen slapen, ging het wel weer, maar ik stond nou niet echt vrolijk naast mijn bed, de volgende morgen.
Kom ik de kamer in, heeft hij een gedicht voor me geschreven op het schoolbord... Zo lief! Ik moest gelijk weer janken. Ik wil het jullie niet onthouden, hier komt het:
geen verdriet zo groot
geen troost zo klein
geen angst zo aanwezig
om aanwezig te zijn
geen liefde zo sterk
om samen te zijn
geen woorden genoeg
om bij je te zijn
En dat hij van me hield, en zo...
Dag lieve meiden, ik duik mijn bed weer in. 't Is toch ook geen weer om eruit te komen...
xxx Inge
Ik ben ziek thuis vandaag, dus alle tijd om even een berichtje te tikken. Maandagavond zag ik het helemaal niet meer zitten. Ik was zo verdrietig dat het maar niet lukt, en bang dat ons kleine manneke alleen moet opgroeien, bang voor wat er straks uit die testen komt, bang dat ze misschien iets over het hoofd zien...
Mijn vriend kwam laat thuis, was naar de film geweest, en die begon heel rationeel te reageren. Daar kan ik dus helemaal niet tegen. Normaal gesproken zit hij juist heel goed in zijn gevoel, maar als hij het even niet weet met mij, schiet hij in zijn 'mannenmechanisme': oplossingen verzinnen, terwijl ik alleen maar tegen hem aan wil huilen en wil horen dat het goed komt.
We kregen dus vette ruzie. Toen we uiteindelijk gingen slapen, ging het wel weer, maar ik stond nou niet echt vrolijk naast mijn bed, de volgende morgen.
Kom ik de kamer in, heeft hij een gedicht voor me geschreven op het schoolbord... Zo lief! Ik moest gelijk weer janken. Ik wil het jullie niet onthouden, hier komt het:
geen verdriet zo groot
geen troost zo klein
geen angst zo aanwezig
om aanwezig te zijn
geen liefde zo sterk
om samen te zijn
geen woorden genoeg
om bij je te zijn
En dat hij van me hield, en zo...
Dag lieve meiden, ik duik mijn bed weer in. 't Is toch ook geen weer om eruit te komen...
xxx Inge