Hallo allemaal,
Ik heb al jaren dit forum gevolgd en nooit iets geschreven, maar vandaag ga ik daar iets aan veranderen. Wil jullie allemaal een hart onder de riem steken, het gaat jullie ook lukken!!!!
Ik ben in februari 2004 gestopt met de pil en na proberen, proberen en proberen zwanger te worden uiteindelijk in oktober 2005 naar de ha gegaan. doorverwezen naar het zh, zaadkwaliteit man bleek een drama... niks aan te doen, ga maar nadenken over adoptie werd er door de androloog gezegd. Hoef jullie niet te vertellen hoe je wereld dan instort. Maar na 3 maanden hormonen voor m'n man bleek z'n zaadkwaliteit goed genoeg voor ICSI. Dat geprobeerd en in mei 2007 was ik zwanger, meteen na de eerste poging. Onze zoon is in februari 2008 geboren, kerngezond en we genieten volop van hem! Nu, anderhalf jaar later en opnieuw na hormonen een tweede ICSI-poging, ben ik zes weken zwanger van ons tweede kindje. Ik besef heel goed dat het niet iedereen zo vergaat en voel me bijna schuldig dat het ons toch nog zo vergaan is! Maar ik wil alle meiden die nog hoop hebben en/of de hoop soms (bijna) opgeven moed inspreken met mijn verhaal. Het kan dus echt, ook voor mensen die in het zh te horen gekregen hebben dat ze kinderen maar op hun buik moeten schrijven!
Hoop en gebed doen wonderen!
Liefs,
Anne
Ik heb al jaren dit forum gevolgd en nooit iets geschreven, maar vandaag ga ik daar iets aan veranderen. Wil jullie allemaal een hart onder de riem steken, het gaat jullie ook lukken!!!!
Ik ben in februari 2004 gestopt met de pil en na proberen, proberen en proberen zwanger te worden uiteindelijk in oktober 2005 naar de ha gegaan. doorverwezen naar het zh, zaadkwaliteit man bleek een drama... niks aan te doen, ga maar nadenken over adoptie werd er door de androloog gezegd. Hoef jullie niet te vertellen hoe je wereld dan instort. Maar na 3 maanden hormonen voor m'n man bleek z'n zaadkwaliteit goed genoeg voor ICSI. Dat geprobeerd en in mei 2007 was ik zwanger, meteen na de eerste poging. Onze zoon is in februari 2008 geboren, kerngezond en we genieten volop van hem! Nu, anderhalf jaar later en opnieuw na hormonen een tweede ICSI-poging, ben ik zes weken zwanger van ons tweede kindje. Ik besef heel goed dat het niet iedereen zo vergaat en voel me bijna schuldig dat het ons toch nog zo vergaan is! Maar ik wil alle meiden die nog hoop hebben en/of de hoop soms (bijna) opgeven moed inspreken met mijn verhaal. Het kan dus echt, ook voor mensen die in het zh te horen gekregen hebben dat ze kinderen maar op hun buik moeten schrijven!
Hoop en gebed doen wonderen!
Liefs,
Anne