Hallo meiden,
Ik wil jullie allemaal even een hart onder de riem steken.
Het is nu precies 4 jaar geleden dat ik stopte met de pil. Wat was onze kinderwens toen al groot, en het leek ons een prachtige uitdaging zo'n kleintje op te mogen voeden.
Helaas was ik na 1 jaar nog niet zwanger en ben ik naar de ha gegaan. Die heeft ons doorverwezen naar de gyn waar we diverse onderzoeken hebben gehad. Gelukkig was alles goed. Mijn man zijn zaad was goed en ik had een keurige cyclus en inwendig zag het er bij mij ook goed uit. We hebben het toen weer een half jaar de kans gegeven.
Na deze periode was ik nog niet zwanger en zijn we gestart met iui. Dit hebben we 10 keer gedaan waarvan 2 keer met extra stimulatie (meerdere eicellen), en helaas zonder enig resultaat.
We hebben aan het einde van die periode een prachtige reis gemaakt, ons behoorlijk opgeladen en alles in Nederland een beetje naar achter kunnen plaatsen.
In oktober 2008 zijn we weer naar de gyn gegaan voor de ivf procedure. Na 3 maanden mochten we beginnen met de hormonen.
16 maart 2009 was de afspraak voor een punctie in het AMC. Wat waren die twee dagen spannend, er was een samensmelting!
19 maart zijn er twee 'bloempjes' bij me teruggeplaatst en begon het grote wachten.
Twee weken later verloor ik bloed. Nog nooit heb ik god zo gesmeekt (ik ben niet eens gelovig) om de kindjes in m'n buik te mogen houden. Je weet nu immers dat er twee vruchtjes zijn.
Toen ik de volgende dag een test deed werd het onwerkelijke toch waar, ik was zwanger!
Bij de eerste echo bleek dat er een vruchtje was blijven zitten en er was zelfs al een kleine hartfunctie te horen. Daarna was het heel spannend, ik ben nog een paar keer wat bloed verloren.
Maar ons meisje is in november supergezond ter wereld gekomen en ligt nu heerlijk in haar wiegje te slapen.
Wat ik hiermee wil zeggen, blijf zoveel mogelijk positief denken meiden! Natuurlijk bescherm je jezelf door een dammetje in te bouwen ('het zal toch wel weer niet goed gegaan zijn'). Maar uiteindelijk is de pijn elke maand weer hetzelfde.
En natuurlijk zijn hier heel veel mensen die het nog moeilijker hebben dan ons. En zijn er ook mensen bij wie het uiteindelijk toch niet lukt... Maar tot die tijd, praat vooral met elkaar, zoek steun bij andere mensen om je heen en blijf je hoofd omhoog houden.
Ik hoop echt heel erg dat jullie ooit ook zo'n mooi wondertje vast mogen houden, want hoop is erg sterk!
Heel veel sterkte!
Ik wil jullie allemaal even een hart onder de riem steken.
Het is nu precies 4 jaar geleden dat ik stopte met de pil. Wat was onze kinderwens toen al groot, en het leek ons een prachtige uitdaging zo'n kleintje op te mogen voeden.
Helaas was ik na 1 jaar nog niet zwanger en ben ik naar de ha gegaan. Die heeft ons doorverwezen naar de gyn waar we diverse onderzoeken hebben gehad. Gelukkig was alles goed. Mijn man zijn zaad was goed en ik had een keurige cyclus en inwendig zag het er bij mij ook goed uit. We hebben het toen weer een half jaar de kans gegeven.
Na deze periode was ik nog niet zwanger en zijn we gestart met iui. Dit hebben we 10 keer gedaan waarvan 2 keer met extra stimulatie (meerdere eicellen), en helaas zonder enig resultaat.
We hebben aan het einde van die periode een prachtige reis gemaakt, ons behoorlijk opgeladen en alles in Nederland een beetje naar achter kunnen plaatsen.
In oktober 2008 zijn we weer naar de gyn gegaan voor de ivf procedure. Na 3 maanden mochten we beginnen met de hormonen.
16 maart 2009 was de afspraak voor een punctie in het AMC. Wat waren die twee dagen spannend, er was een samensmelting!
19 maart zijn er twee 'bloempjes' bij me teruggeplaatst en begon het grote wachten.
Twee weken later verloor ik bloed. Nog nooit heb ik god zo gesmeekt (ik ben niet eens gelovig) om de kindjes in m'n buik te mogen houden. Je weet nu immers dat er twee vruchtjes zijn.
Toen ik de volgende dag een test deed werd het onwerkelijke toch waar, ik was zwanger!
Bij de eerste echo bleek dat er een vruchtje was blijven zitten en er was zelfs al een kleine hartfunctie te horen. Daarna was het heel spannend, ik ben nog een paar keer wat bloed verloren.
Maar ons meisje is in november supergezond ter wereld gekomen en ligt nu heerlijk in haar wiegje te slapen.
Wat ik hiermee wil zeggen, blijf zoveel mogelijk positief denken meiden! Natuurlijk bescherm je jezelf door een dammetje in te bouwen ('het zal toch wel weer niet goed gegaan zijn'). Maar uiteindelijk is de pijn elke maand weer hetzelfde.
En natuurlijk zijn hier heel veel mensen die het nog moeilijker hebben dan ons. En zijn er ook mensen bij wie het uiteindelijk toch niet lukt... Maar tot die tijd, praat vooral met elkaar, zoek steun bij andere mensen om je heen en blijf je hoofd omhoog houden.
Ik hoop echt heel erg dat jullie ooit ook zo'n mooi wondertje vast mogen houden, want hoop is erg sterk!
Heel veel sterkte!