Beste allemaal,
Mijn naam is Wendy, ik ben 28 jaar en trotse moeder van een zoontje van 4. Wij wisten dat zwanger worden een hele opgaaf zou zijn. Voor de zwangerschap van mijn zoontje zijn wij ruim 1,5 jaar bezig geweest. Net voordat het 'medische' traject zou beginnen bleek ik zes weken zwanger te zijn.
Gelijk na de geboorte van mijn zoontje zijn wij 'aan de slag gegaan' voor een tweede kindje. Na enkele miskramen (vaak in de eerste vijf weken) zijn wij alsnog het 'medische' traject ingegaan. Ik heb ruim een jaar Clomid geslikt, helaas mocht dit niet baten.
Afgelopen januari zouden wij eigenlijk beginnen met het spuiten van hormonen. Wij hebben toen besloten om ermee te stoppen. Deze beslissing is heel zwaar geweest want de wens voor een tweede kindje was nog altijd heel groot. Ik vond de wens voor een tweede kindje zelfs groter als de wens voor een eerste kindje. Vraag me niet waarom, ik denk zelf omdat de keuze bewuster is en de emoties 'anders' zijn als bij een eerste kindje.
De afgelopen weken voelde ik mij erg raar. Ik had last van misselijkheidsvlagen, opgezette buik en vermoeidheid. Denken aan zwangerschap doe je in de eerste instantie niet. Ook niet omdat ik deze 'kwaaltjes' niet herkende, bij de zwangerschap van Dylan heb ik namelijk helemaal nergens 'last' van gehad. Maar omdat ik naar de sauna zou gaan met een vriendin heb ik uiteindelijk toch maar een testje gedaan. Ondanks dat ik tijdens de periode van de menstruatie wel oud bloedverlies had gehad (erg weinig) vertrouwde ik het niet helemaal. Een extra gevoelige predictor gehaald en ja hoor een extra streepje!!!
Dezelfde dag kon ik nog terecht voor een echo en er 'leek wat in ontwikkeling'. Een week later weer een echo gehad en nu was er zelfs een 'eitje in ontwikkeling' te zien. Ik zou nu tussen de zes en zeven weken zwanger zijn (volgens de vorige echo). Morgenavond heb ik de volgende echo en met een beetje geluk zien we dan misschien wel een hartje kloppen.
Ik weet, ik zit nog aan het begin van de zwangerschap maar het zou toch een keer goed moeten gaan
. We zitten er vol vertrouwen in en voelen ons erg gelukkig dat het ons toch gegunt is ook al hadden wij het na vier jaar opgegeven.
Ik wilde dit graag met jullie delen omdat ik hoop dat het misschien een verhaal is waar velen op zitten te wachten. Ik weet dat in de lange periode waar ik veel bezig was met zwanger worden en de hoop, onmacht en verdriet graag eens een succesverhaal wilde lezen. Ik hoop hiermee jullie een hart onder de riem te steken en wens jullie allemaal een zelfde succesverhaal toe!
Mijn naam is Wendy, ik ben 28 jaar en trotse moeder van een zoontje van 4. Wij wisten dat zwanger worden een hele opgaaf zou zijn. Voor de zwangerschap van mijn zoontje zijn wij ruim 1,5 jaar bezig geweest. Net voordat het 'medische' traject zou beginnen bleek ik zes weken zwanger te zijn.
Gelijk na de geboorte van mijn zoontje zijn wij 'aan de slag gegaan' voor een tweede kindje. Na enkele miskramen (vaak in de eerste vijf weken) zijn wij alsnog het 'medische' traject ingegaan. Ik heb ruim een jaar Clomid geslikt, helaas mocht dit niet baten.
Afgelopen januari zouden wij eigenlijk beginnen met het spuiten van hormonen. Wij hebben toen besloten om ermee te stoppen. Deze beslissing is heel zwaar geweest want de wens voor een tweede kindje was nog altijd heel groot. Ik vond de wens voor een tweede kindje zelfs groter als de wens voor een eerste kindje. Vraag me niet waarom, ik denk zelf omdat de keuze bewuster is en de emoties 'anders' zijn als bij een eerste kindje.
De afgelopen weken voelde ik mij erg raar. Ik had last van misselijkheidsvlagen, opgezette buik en vermoeidheid. Denken aan zwangerschap doe je in de eerste instantie niet. Ook niet omdat ik deze 'kwaaltjes' niet herkende, bij de zwangerschap van Dylan heb ik namelijk helemaal nergens 'last' van gehad. Maar omdat ik naar de sauna zou gaan met een vriendin heb ik uiteindelijk toch maar een testje gedaan. Ondanks dat ik tijdens de periode van de menstruatie wel oud bloedverlies had gehad (erg weinig) vertrouwde ik het niet helemaal. Een extra gevoelige predictor gehaald en ja hoor een extra streepje!!!
Dezelfde dag kon ik nog terecht voor een echo en er 'leek wat in ontwikkeling'. Een week later weer een echo gehad en nu was er zelfs een 'eitje in ontwikkeling' te zien. Ik zou nu tussen de zes en zeven weken zwanger zijn (volgens de vorige echo). Morgenavond heb ik de volgende echo en met een beetje geluk zien we dan misschien wel een hartje kloppen.
Ik weet, ik zit nog aan het begin van de zwangerschap maar het zou toch een keer goed moeten gaan
. We zitten er vol vertrouwen in en voelen ons erg gelukkig dat het ons toch gegunt is ook al hadden wij het na vier jaar opgegeven.Ik wilde dit graag met jullie delen omdat ik hoop dat het misschien een verhaal is waar velen op zitten te wachten. Ik weet dat in de lange periode waar ik veel bezig was met zwanger worden en de hoop, onmacht en verdriet graag eens een succesverhaal wilde lezen. Ik hoop hiermee jullie een hart onder de riem te steken en wens jullie allemaal een zelfde succesverhaal toe!