Lieve allemaal, ik wil iedereen via deze weg een hart onder de riem steken.Ik ben hier in het verleden heel vaak te vinden geweest.Toen wij aan kinderen 'wilden beginnen' zoals ze dat dan heel leuk kunnen noemen, wisten we ook iet wat ons te wachten zou staan .Als je de eerste keer zo'n test doet en hij valt positief uit dan denk je niet dat het ook fout kan gaan, dan ben je alleen maar in de wolken! Na vier weken kreeg ik echter een hevige bloeding. Snel de vk gebeld en m'n ergste vermoeden werd bevestigd, ik kreeg een miskraam. Wat waren we verdrietig.Alleen lieten we ons er niet door uit het veld slaan. Meteen de volgende ronde telde ik weer aan,joehoe! Tot ik naar de vk ging, het hartje was niet te zien! We werden doorgestuurd en ook daar was dezelfde uitslag. Er was echter nog niets te zien van een beginnende miskraam,we werden naar huis gestuurd met het bericht dat het beter was om te wachten op een spontane miskraam. Twee weken hebben we gewacht zonder dat er ook maar iets gebeurde.Uiteindelijk hebben ze een curretage moeten uitvoeren.Zo gaat het nog bijna zes jaar door en heb ik ondertussen acht miskramen en twee curretages ondergaan. Ik was op, murw, lamgeslagen,zou het dan écht zo zijn dat er bij ons geen lief klein babietje komt? Ik werd weer zwanger...dit zou echt de allerlaatste keer zijn,als het nu niet lukte dan hielden we er mee op.Alle soorten onderzoeken had ik in de loop der jaren gehad en er was niets uitgekomen dat er op wees waarom het telkens mis ging.Weer gingen we een slopend spannende tijd tegemoed,elk w.c papiertje hield ik onder de microscoop, telkens aan m'n borsten voelen of ze nog wel pijn deden, ik had er een heel ritueel voor ontwikkeld.Gelukkig had ik een SCHAT van een gynocoloog die mij in het begin twee keer per week wilde zien en een echo deed om me weer even gerust te stellen.De weken kropen voorbij! Het punt waarop het telkens weer mis ging, tussen de vier en acht weken ging tergend langzaam voorbij. Het werd negen weken en ons meisje groeide stug door,de week ging voorbij en eidelijk werd ik voorzichtig gefeliciteerd door m'n gyn.Terwijl ik dit opschrijf stromen de tranen weer over mijn wangen en ben ik weer net zo geemotioneerd als toen! Eindelijk leek het erop dat het nu zou gaan lukken.Ik heb een zenuwslopende zwangerschap gehad waar ik geen moment van heb kunnen genieten. Eindelijk op 15 juli 2007 wordt onze perfecte dochter geboren na een hele zware bevalling van bijna vierentwintig uur,maar het was het dubbel en dwars waard! Het was de bedoeling dat we het hierbij zouden laten,die hel wilden we niet nog een keer doormaken.Maar drieeneenhalf jaar nadat de eerste werd geboren, komt de tweede met orkaankracht tien op de wereld, weer een perfekte meid! Deze zwangerschap verliep van het begin tot het eind probleemloos, maar alle angst en stress van de voorgaande jaren hebben er weer voor gezorgd dat ik ook hier niet voor de volle honderd procent van kon genieten. Nu heb ik de afgelopen zaterdag een positieve test gedaan en voor mijn gevoel begint het weer opnieuw. Ik kan pas 23 mei voor het eerst terecht,ik weet nu al dat dit een paar hele lange weken gaan worden. Ben alweer hysterisch ieder w.c papiertje aan het bekijken, je zou zeggen je hebt er twee,waar maak je je druk om, wees blij met wat je hebt...maar zo werkt het dus niet. Achteraf denk ik graag dat het zo moest zijn,en dat we speciaal op haar hebben gewacht. Zij was ons WONDER, de tweede is ons grote KADOOTJE ,en laten we hopen dat dit onze grote VERRASSING wordt!!
