he

A

ANONYMOUS_USERNAME

tja. dit vind ik wel een beetje raar om hier op te schrijven, maar......soms lijkt t net alsof ik nooit op die roze wolk heb gezeten of zit.
als ik hoor dat je ziels gelukkig moet zijn en het allemaal zo mooi vind dat er leven in je groeit dan denk k ja das misschien wel zo, maar jeetje eigenlijk is t ook heel vreemd. het beweegt nu in me en ik vind het maar raar. vond t wel leuk toen ik t voelde, maar eigenlijk vind ik t maar eng allemaal. ik weet dat je dit even kan hebben ivm hormonen en dat er meer meiden zijn die dit hebben, maar ik heb toch het idee dat het bij mij anders loopt ofzo. ik vind t zo moeilijk uitleggen.
soms vind ik   t wel ineens erg leuk en denk aan hoe het zal zijn strax met zn 3en, maar soms vind ik t ook heel eng, want moet ik misschien wel alles opgeven voor het kindje en zijn mn lover en ik nooit meer samen en loopt misschien wel fout tussen ons omdat we geen tijd meer hebben voor elkaar
ik  vind t gewoon ook raar om het kindje zo te voelen. bijna onecht ofzo.
zijn er meer meiden die ook niet die wolk hebben en wat heb ik toch. vind t heel moeilijk om tegen mn partner te vertellen, want die is zo happy. verder durf ik t ook niet te zeggen, want ik ben bang dat ze het stom vinden. ik hoop echt dat er meiden zijn die dit ook kennen.  want ik vind dit helemaalniet leuk. strax krijg ik nog een postnaltale depressie oid.
 
Hoi!

He, kop op joh! Ik weet zeker dat je niet de enige bent..Ik heb er bij vlagen ook last van.

Ik ben nu zwanger van ons tweede kindje, maar af en toe ben ik heel bang dat het allemaal wel heel erg zwaar gaat worden. Bij onze eerste had ik dat ook in de zwangerschap. Natuurlijk was ik heel blij dat ik zwanger was, maar het schoppen kon af en toe heel erg pijn doen..en de hik vond ik ook verschrikkelijk..nu weer trouwens..Mijn hele lichaam staat in dienst van het kindje. Soms wil ik ook weer hele einden kunnen lopen zonder pijn en moeheid.
 
Toen ons eerste  kindje geboren werd, werd ik snachts ook wel in paniek wakker. Dan begon onze dochter te huilen en was ik bang dat ik mijn leven lang niet meer zou kunnen genieten van een nacht zonder wakker worden.
Ons dochtertje is nu anderhalf en ik moet zeggen dat het nog maar zelden gebeurt dat ze snachts wakker wordt. Ook geniet ik enorm van haar en kan ik echt niet meer zonder haar.
Daarom maak ik mij nu geen zorgen over mijn gevoelens. Het is niet allemaal leuk..

Eigenlijk is het net als na de bruiloft. Toen mijn man en ik trouwden rekende ik op een roze wolk..Samen ontbijten iedere dag leek mij geweldig. Niemand vertelde mij dat je juist in die eerste weken op elkaar moet inspelen en dat het ontbijt dus regelmatig vergezeld ging met ruzie...

Dus.....mijn conclusie...geloof niet in roze wolken! Geniet waar het mogelijk is en als je zorgen hebt moet je ze ook uitspreken..Dan doe je jezelf recht en is het leven een heel stuk makkelijker!
Toch wil ik je veel sterkte wensen met je zwangerschap en daarna!

Veel groetjes van Maartje
 
dank je wel. doet me wel ff goed. je zal ook zeker wel gelijk hebben, maar ik voel me zo slecht tegenover het kindje als ik zo denk.
ik wil gewoon ook lekker kunnen genieten. ik ben nog maar 18 weken en ik moet dus nog wel even. maar al die veranderingen. ik kijk naar mn buik en zie m haast groeien, terwijl ik altijd een normaal figuur had wordt ik nu dikker.
heb soms t idee idd het idee dat het niet meer mijn lichaam is maar een soort omhulsel oid.

t zal ook wel allemaal goed komen, maar tja t is even die onzekerheid op dit moment,
iniedergeval bedankt voor je woorden.
 
Joh, ik herken deze gedachten en gevoelens helemaal!
Ik heb inmiddels een zoontje van 11 maanden. Maar ik had precies hetzelfde als jij. Ik vond het best eng allemaal!
Maar één advies: de gedachte dat je alles moet opgeven voor je kindje, die moet je vergeten. Want als je dat denkt of doet, gaat het verkeerd!
Je hoeft helemaal je oude leven niet op te geven hoor! Je zult af en toe wat moeten aanpassen en je moet wat meer organiseren. Maar daar wordt je binnen de korste keren heel handig in. De eerste weken denk je: oh god, hoe moet dit allemaal... maar daar moet je doorheen, effe lekker klagen en zeuren en dan de moed bij elkaar schrapen en verder gaan!
Wij doen nog steeds de dingen die we voor de komst van ons zoontje deden. Alleen met hier en daar een aanpassing en wat anders georganiseerd. En heel belangrijk: zo af en toe moet je even samen er op uit, zonder vrienden. De kleine ergens 'droppen', en helemaal met z;n tweeen!

Ik wens je veel succes en sterkte, enne je kunt altijd hier nog vragen stellen en even 'klagen'!
 
Hoi Jarnos,

Maak je maar geen zorgen hoor! Ik ben nu zwanger van onze tweede, en zowel tijdens mijn vorige zwangerschap als nu heb ik nooit een roze wolk zien passeren. Om het nog een beetje meer cru te stellen: ik vind zwanger zijn op zich helemaal niet leuk, en als kindjes per post kwamen, was ik de eerste die daarop zou ingaan! Niet dat ik niet blij was toen ik zwanger bleek te zijn, maar het is gewoon meer dan dagdromen over hoe het idealiter zou kunnen worden. Misschien ben ik veel te nuchter, maar ook ik vind het idee dat er een kindje in me groeit soms best wel beangstigend. Bij deze zwangerschap gaat het al iets beter, maar de eerste keer vond ik het net een science fiction-verhaal: er groeit iets in je, dat van jou leeft en na verloop van tijd er gewoon 'uitbreekt'. Brrr, als ik er zo over praat lijkt het wel of het over een alien gaat! Maar dat zijn de normale angsten van iedere zwangere denk ik (of misschien ben ik gewoon heel raar, dat kan ook!). Afgezien van al die angsten en rare gedachten, vond ik zwanger zijn gewoon erg tegenvallen. Ik had ook verwacht dat ik dolgelukkig zou zijn, en de hele dag blij zou zitten dagdromen over de nieuwe baby. Nou, dat was dus niet zo! Ik was inderdaad wel dolgelukkig dat ik zwanger was, maar met alle kwaaltjes en ongemakken was ik iets minder blij. En ja, tuurlijk heb ik een schat van een zoontje eraan overgehouden, en was het allemaal achteraf gezien wel de moeite waard, maar een roze wolk... Nee, daar kan ik niet over meepraten. Jammer maar helaas! En je hoeft je niet schuldig te voelen tegenover je kindje, want ook al is een zwangerschap niet altijd rozengeur en manenschijn, later zal het dubbel en dik merken hoe gewenst en geliefd het altijd al is geweest. Het is tenslotte maar een beeld dat opgehangen wordt over de zwangerschap, en dat heeft niks te maken met het al dan niet graag zien van je kindje.

Groetjes,
Marian
 
Hoi,

Zwanger zijn valt mij eigenlijk ook wel een beetje tegen. Een paar jaar geleden was iedereen in mijn omgeving zwanger, het leek me geweldig!! Je hoort van iedereen ook alleen maar de leuke dingen.
Maar goed, nu ben ik zwanger, de eerste 20 weken voelde voor mij aan als of ik voor spek en bonen mee deed. Je merkt er nauwelijks wat van, ondanks dat ik de baby met bijna 15 weken al voelde bewegen. Ik was ongelovelijk onzeker, misschien ook wel omdat ik hiervoor een miskraam heb gehad. Iedereen om me heen riep:'geniet er nou maar van dit is de mooiste periode'. Nou ik zal wel een rare zijn want ik vind de laatste maanden de mooiste periode, nou heb ik ook een makkelijke zwangerschap, heb wel last van de normale kwaaltjes enzo, maar mag niet klagen, kan alles nog gewoon doen.
Maar tot week 20 vond ik er niks aan, en dan ben je al op de helft, sinds week 20 vliegen de weken voorbij en ik ga het steeds leuker vinden. De baby draait de hele dag door, en dat vind ik echt geweldig!! Tuurlijk heb ik nu ook wel dagen dat ik er flink van baal dat het allemaal wat minder makkelijk gaat.
Al met al zal ik ook zeggen, die roze wolk, die herken ik er ook niet echt in. Ik vind zwanger zijn een noodzakelijk iets om een kind te krijgen, maar ik ben me er ook wel van bewust dat ik in mijn handjes mag knijpen dat het allemaal zo makkelijk gaat bij mij, dat is tegenwoordig niet zo vanzelf sprekend meer.
Maar goed waarschijnlijk wordt ik ook zo iemand die tegen anderen zegt dat het best leuk is, ik ben het gevoel van de eerste weken namelijk al wel weer zo'n beetje vergeten, omdat ik het nu toch wel leuk vind worden.
Het zullen de hormonen wel zijn, dat heen weer geslinger tussen emoties.

succes allemaal met de zwangerschap
groetjes kirsten
34w5d
 
Ik vind het wel herkenbaar, hoor. Ik heb genoten van mijn zwangerschap, maar ben er wel heel nuchter onder gebleven. En toen de test positief was, keken mijn man en ik elkaar zelfs aan met een blik van; en nu? Werl blij, maar vooral onwerkelijk. En zelfs nu ons mannetje geboren is, heb ik die roze wolk nog niet gezien, hoewel ik ontzettend geniet van het kereltje.
groejtes
greet
 
Hoi jarnos,

Ik vind dit zo herkenbaar.!!!!! Ik wilde niets liever dan zwanger worden en dan ben je het en dan dit gevoel..... Ik wil gewoon blij zijn, maar dat lukt me nog niet echt. Af en toe met vlagen even, maar het is zo weer weg. wil er nog niet teveel over nadenken terwijl toen ik nog niet eens zwanger was wilde ik al namen en alles gaan verzinnen.
Ik voel me er ook erg schuldig over, maar mijn vriend blijft volhouden dat het komt omdat ik me op het moment ook niet lekker voel. De hele tijd een drukkend gevoel op mijn buik en maag, net niet misselijk maar dat gevoel dat je wel zo moet overgeven. Ook heb ik vaak een brok in mijn keel, alsof er iets zit wat maar niet weg wil gaan.
En het allerergste, waar ik denk dat het allemaal vandaan komt...de STANK!!!
We hebben net een nieuw huis en ons laminaat en de kapstok of wat het ook is allemaal, ik kan er niet tegen. Houdt me adem in als ik door de gang heen moet om naar de toilet te gaan, heb al van alles geprobeerd, maar het gaat niet weg. Als ik die geur al eens niet meer zou ruiken zou ik me volgens mij veel beter voelen. Maart goed...we houden de moed erin, en het komt wel goed!!

Maar wat ik zeggen wil: ik begrijp wat je bedoelt!!

Groetjes Mellow
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan