Heb het lef weer,......of niet.....?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Lieve meiden,

Wat vliegt de tijd...Ik ben een tijdje weg geweest, maar heb het gemist..Het kletsen etc.. Ik zal me nog ff  voorstellen;

Ben Linda 28 jaar en zit in ronde 13.
In februari van dit jaar een verwachte miskraam gehad (geen test gedaan). Op 16 april van dit jaar positief getest. En 15 mei een 1e echo..Daar was niets op te zien in ieder geval niet de zwangerschap die wij zouden verwachten...Verder geen complicaties..2 weken later ben ik begonnen met vloeien..op zaterdag 26 mei om precies te zijn. Op dinsdag 12 juni een echo en idd niets te zien..Dus miskraam gehad...Ik was nog steeds aan het vloeien...Van de vk mocht ik blijven wachten, maar als ik 3 weken later nog niets kwijt was moest ik echt gecur. worden. de opvolgende week 19 juni ben ik het vruchtje verloren..Na 3,5 week vloeien was ik alles kwijt..En kunnen we dus opnieuw.

Mijn man en ik dachten altijd 'joh gebeurd en we gaan weer verder, dan was het niet goed'.....alle vooroordelen van iemand die dit nog nooit heeft gehad. In mijn achterhoofd heb ik altijd gehad dat het mij zou kunnen gebeuren aangezien mijn ma er 4 heeft gehad en na 5 jaar proberen de 1e pas werd geboren...Ik dacht het wel aan te kunnen, maar niet dus..We hebben nog nooit zoveel samen gehuild, gescholden, ruzie gemaakt en elkaar gesteund..Het is een moeilijke tijd geweest vooral omdat de VK echt in de veronderstelling was dat het nog leefde aangezien ik bleef groeien etc...

Ik vond het moeilijk om zwangere vrouwen te zien en heb het nog af en toe..Mijn zusje zei zaterdag nog dat ik al 5 maanden zou zijn geweest..Ik heb er een flinke buik aan over gehouden helaas...dat wordt trainen..

Ik heb lang gewacht met weer schrijven..De angst en het verlangen zijn groot..Ik ben iemand die zichzelf echt gek kan maken...Het zwanger worden is een verschrikkelijke grote wens...We zijn dus weer hard aan het oefenen...Volgende week gaan we eindelijk op vakantie..Lekker 2 weken niets moet en alles mag...De ontspanning zal echt goed voor ons zijn...

Zo ik ben het ff kwijt..Ik zou heel graag weer in contact komen met meiden om gewoon lekker te kletsen!

Ik hoor het graag!

groetjes Lin
 
dag Linda,

Wat een ellende in korte tijd! Maar een troost, hier ben je op het goede adres om je ellende lekker te spuien, maar ook om hoop te vinden!


Ik zal wat over mijzelf vertellen.
Ik ben mama van MD, 32 jaar en ben nu voor de 6e keer zwanger. Ik heb eerst 3 MK's gehad (2000, 2001 2x)  waarbij er bij 6 weken geen leven bleek te zijn. Daarna ben ik in 2002 gezond zwanger geraakt en bevallen in 2003 van een gezonde zoon.
Toen hij 1,5 was wilden wij graag voor een tweede gaan. Vooral mijn man wilde graag weer beginnen, uit angst dat het misschien weer langer zou kunnen duren.

Vanwege en onregelmatige cyclus en ook wat gerommel tussendoor waarbij ik wel eens vermoedde dat ik zwanger kon zijn geweest (de clycli waren soms echt heel lang) had ik na 16 maanden dan weer voor het eerst een positieve test in mijn hand.
Wij helemaal blij. De eerste echo's waren goed, maar bij de 16 weken echo bleek de baby net na de 14 weken echo te zijn overleden.
Drama dus.

Ik bevallen in nov van een klein kindje meisje van 14 weken met alles er op en er aan.
De eerste daarop volgende maanden waren wij er teveel mee bezig om weer zwanger te raken. Ik vond het gewoon niet meer leuk.

Dus wij afgesproken om even een adempauze in te lassen, gewoon om weer leuk te genieten van elkaar en niet alleen op de klok. Natuurlijk hield ik mijn vermoedelijke vruchtbare dagen wel in de gaten, maar als wij niet wilden zouden we niets doen.
Wij hoopten stiekem natuurlijk wel dat het misschien toch gebeurde, dat blijft, maar de spanning was er af.
Zo bleek ik dus in de 4e ronde na de bevalling vorig jaar weer zwanger te zijn!

Nu ben ik intussen bijna 20 weken onderweg en gaat het eigenlijk volgens het boekje. De baby beweegt lekker en ik voel mij goed.

De onzekerheid blijft en onbevangen zwanger ben ik niet. Ik besef dat wat ik in mijn buik heb, het grootste wonder is dat ik heb mogen ontvangen en hoop dan ook met hart en ziel dat het goed blijft gaan.


Wat ik jou dus wil meegeven is: blijf hoop houden dat het ook goed kan gaan. Wat mij sterkte was: ik raak tenminste zwanger en ja dat duurde soms langer dan wij wilden, maar de natuur maakt zijn selectie. Wat niet goed is moet er uit.
Dat gevoelens dat niet altijd onderschrijven dat is zo, je hebt een droom op moeten geven, althans voorlopig. Maar hoop doet leven en als je geen hoop meer hebt dan heb je niets meer.
Na al mijn eigen pechgevallen is het ook goed gekomen, ik heb er alle vertrouwen in dat dat bij jullie ook zo zal zijn.
Voor het krijgen van kinderen hebben sommige mensen geluk en anderen hebben wat meer pech, ik ben zo'n pechvogel.

Gelukkig kun je goed praten met jouw man zoals ik het lees. Dat kunnen mijn man en ik ook. Dat is echt het allerbeste dat je kan overkomen en het meest belangrijke dat je hebt.
Jullie kunnen samen alles delen en daarmee ook de ontspannen sfeer en intimiteit creeren en behouden die er voor zorgt dat je vast weer zwanger zult raken!

Ik wens je dus heel veel sterkte met het verwerken van het verlies, maar vooral ook heel veel geluk en succes om samen met je man de draad weer op te pakken!

Ik hoop je in ieder geval snel te zien op het zwanger zijn forum!!

dikke knuffel mama van MD
 
Hai Linda,

Jeetje joh!
Ten eerste fijn dat je ook hier komt schrijven. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf niet zo heel veel schrijf, maar merk wel dat ik steun heb aan de meiden hier.
Ik zal ook een beetje over mezelf vertellen.
Ik ben 27, 11 februari van dit jaar een bbz gehad, met 10 weken ging dit mis.
Daarna vrij snel weer zwanger, maar helaas op 20 mei begon ik vreselijk te vloeien en op 21 mei moest ik  gecurreteerd worden  met ongeveer 9 1/2 week, dit was een missed abortion.

Ik herken heel duidelijk wat je zegt, dat je eerst heel nuchter dacht "kan gebeuren". Ik dacht ook altijd van mezelf dat ik zo zou denken, maar het greep me toch meer aan dan ik dacht.

Wel heb ik hierdoor geleerd wat een super kerel mijn vriend is. Hij heeft me constant gesteund en bleef bij me tijdens de curretage (dit mocht, omdat ik plaatselijk verdoofd werd).
We zijn sterker geworden hierdoor. We praten heel veel erover en hebben nu 2 zwangerschapsdagboeken geschreven voor onze kindjes.
We weten nu echt wat we aan elkaar hebben en daar ben ik erg dankbaar voor.

We hebben nog geen kinderen, dus de vraag speelt wel door mijn hoofd of het ooit voor ons is weggelegd.

Ik hoop voor jou net als voor alle andere meiden hier dat we snel en gezond zwanger mogen zijn.

Liefs,
J_J
 
Weet je wat mij ook altijd erg geholpen heeft, dat ik door de jaren heen twee fantastische gyneacologen heb gehad.
Zij hebben beiden ons gesterkt in het feit dat wij domme pech hadden en dat het vast goed zou komen.

Ik heb zelfs na mijn miskraam van vorig jaar gedacht dat mijn gezonde kind een lucky shot was zeg maar.
Maar mijn dr zei gelijk dat zij dat niet geloofde. Wij zijn gezond en zouden nog een kind moeten kunnen krijgen.

Volgens mij is het percentage mensen dat echt ongewenst kinderloos blijft gewoon niet zo groot, als het aantal mensen dat na een of meerdere mk's alsnog een kind krijgt.

Succes allebei!

gr mama van MD


PS zo zie je maar dat het hebben van een stabiele relatie in situaties als deze erg belangrijk is.......

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan