Ik ben zelf 24 jaar met mijn uitreken datum zal ik 25 zijn als ik ga bevallen. Ik heb altijd wel een kind gewild als ik er klaar voor was. Heb 1 kindje verloren wat later alleen maar beter was geweest, maar heb daar veel last en pijn van gehad. Ik was helemaal van de kaart toen ik de uitslag van de test zag heb ook echt gedacht van:"wat moet ik hiermee" of "is dit wel van mij". 2 spoedecho's heb ik gehad en kon niet realiseren, dat het echt van mij was en in mij zat. Op heftige krampen na heb ik tot 3 maanden nergens last van gehad. Ineens ook kotsmisselijk, duizelig geen trek meer in eten en zo ongelofelijk moe. Ik werk in een winkel van half 10 tot half 7 en liep er soms echt bij als een spook hoe ik me ook voelde. Stukje bij beetje heb ik me er wel bij neer gelegd, dat ik moeder word. Niemand weet ook dat ik mij zo voelde alleen thuis. Iedereen was blij om me heen, alleen ik niet wat ik wel ben geworden stukje bij beetje... begrijp me niet verkeerd. Ik heb het vroeger heel moeilijk gehad en altijd gedacht:"dalijk ga ik net zoals mijn moeder word of als ik ook een alleenstaande ouder word of als ik mijn kind ook ga slaan of alles belangrijker vind dan mijn kind". Ik wilde graag een meisje en was ook teleurgesteld, dat ik een jongetje kreeg .Ik had ook alleen een meisjesnaam, maar goed dat is ook wel goed gekomen. Ik heb een collega, die geen kinderen kan krijgen, die het niet kan begrijpen waarom ik bang ben dat mijn kindje dalijk allergisch is voor mijn hondjes, dat ik ze dalijk weg moet doen. Ze zei, dat ik niet wist wat ik zei, daarbuiten kwam ook nog, dat ze vond dat ik dan maar een keuze moest maken in het begin van mijn zwangerschap als ik voor mijn honden koos en dat ik niet enthousiast genoeg was over mijn zwangerschap, terwijl ik zoveel pijn heb in mijn buik elke dag letterlijk 24 uur per dag door het geschop van mijn kleine knul. Ze kon niet begrijpen van mijn teleurstelling van het geslacht. Ik moest van mijn kind houden en niet zo min over mijn kind denken, want mijn kind heeft niet om het leven gevraagd. Ik zei daarop, dat ik ook niet ervoor gekozen had voor mijn zwangerschap. Ik schrok zo van mijn reactie en meende het ook helemaal niet, maar zei het om haar pijn te doen, omdat ik vond, dat ik totaal ergens op aangevallen werd waar ik niks om kan doen. Ik vind dat je niet iemand moet aanvallen om gevoelens als je niet weet wat iemand heeft meegemaakt en daar ben ik ook nog steeds boos om. 14 november ben ik met heftige bloedingen en weeen opgenomen in het ziekenhuis(met 24 weken) heb een week opgenomen gelegen. Ik heb veel pijn gehad, veel slapeloze nachten, echo's, weeenremmers, longrijpprikken en ontsluiting ben ook echt sinds die tijd van de op mijn manier roze wolk getrapt en wil ook echt niet meer zwanger zijn ik vind het nu een totale last. Sta onder controle in het ziekenhuis, mag niet werken, moet alleen bedrust en een beetje naar het toilet lopen. Zelf nu zijn mensen alleen nog maar bezig met mijn zwangerschap met mijn kind maar ze zien volgens mij niet, dat ik een beetje depressief zit te zijn hier. Nou niks enthousiasme!!!!!!! Ik weet niet wat jullie er van vinden. Ik ben alleen maar even opgelucht dat ik mijn verhaal kwijt kon.
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
heb het moeilijk tijdens mijn zwangerschap
- Onderwerp starter ANONYMOUS_USERNAME
- Startdatum
Jeetje wat een verhaal.
Ben je wel samen met de vader van je kindje?
Probeer er toch van gaan te genieten want je MOET straks hoe dan ook voor je kindje gaan zorgen. En een jongen is echt leuk hoor. Het is ook mijn eerste kindje en ik krijg ook een jongen, dacht eerst ook een meisje en moest ook echt ff aan het idee wennen maar tis nu zo normaal. En kan mezelf niet eens meer indenken dat ik eerst een meisje dacht.
Je moet echt proberen om te gaan genieten en praat hier over met je verloskundige want dit is ook absoluut niet goed voor jou!! Doe rustig aan, ga proberen wat leuks te doen voor jezelf en praten met een goeie vriendin, je vriend??? of een dokter.
Hopelijk heb je wat aan mijn woorden. Ik wens je iig sterkte en succes.
Gr tamjo
Ben je wel samen met de vader van je kindje?
Probeer er toch van gaan te genieten want je MOET straks hoe dan ook voor je kindje gaan zorgen. En een jongen is echt leuk hoor. Het is ook mijn eerste kindje en ik krijg ook een jongen, dacht eerst ook een meisje en moest ook echt ff aan het idee wennen maar tis nu zo normaal. En kan mezelf niet eens meer indenken dat ik eerst een meisje dacht.
Je moet echt proberen om te gaan genieten en praat hier over met je verloskundige want dit is ook absoluut niet goed voor jou!! Doe rustig aan, ga proberen wat leuks te doen voor jezelf en praten met een goeie vriendin, je vriend??? of een dokter.
Hopelijk heb je wat aan mijn woorden. Ik wens je iig sterkte en succes.
Gr tamjo
Tip, print dit stukje tekst en ga er mee langs je huisarts, praat met je vk hierover.... want het is zo belangrijk dat je als je kindje straks geboren word. je goed voelt.
Ik lees nergens iets over een vriend, de vader van het kind. moet je het alleen opvoeden??
Snap dat je bang bent dat je geen goede moeder word, omdat je geen goed voorbeeld hebt gehad. Maar dat kun je ook juist gebruiken! Je hebt een slecht voorbeeld meegekregen, dat wil je toch zelf je kind niet aandoen!
Wat betreft de collega die geen kinderen kan krijgen! die moet je niet veroordelen! shit man! een kind neem je niet, die krijg je! waarschijnlijk wil ze heel graag kinderen! jij hebt geen idee hoe zij haar voelt.... zij wil het heel graag, kan blij voor jou zijn en jij wil het eigenlijk helemaal niet!!!!!!!!!!
Ik wou eerst niet reageren op dit topic, omdat dit verhaal me pijn doet. en ik zeker wist dat ik jou pijn ging doen met mijn antwoord...
Een kind krijgen is een enorm wonder! het is niet gewoon! een kind krijgen is bijzonder!
Begrijp dat dit niet gepland is, maar dan had je maar beter op je voorbehoedsmiddelen moeten denken.... een kind neem je niet alleen er zijn altijd 2 mensen verandwoordelijk voor!
Nogmaals GA NAAR DE DOKTER!!!! misschien dat je wat tegen die depressie kunt krijgen, ga in therapie, lijkt me heel handig voor je....
maar bovenal bekijk je kleine knul als een wonder!
Ik lees nergens iets over een vriend, de vader van het kind. moet je het alleen opvoeden??
Snap dat je bang bent dat je geen goede moeder word, omdat je geen goed voorbeeld hebt gehad. Maar dat kun je ook juist gebruiken! Je hebt een slecht voorbeeld meegekregen, dat wil je toch zelf je kind niet aandoen!
Wat betreft de collega die geen kinderen kan krijgen! die moet je niet veroordelen! shit man! een kind neem je niet, die krijg je! waarschijnlijk wil ze heel graag kinderen! jij hebt geen idee hoe zij haar voelt.... zij wil het heel graag, kan blij voor jou zijn en jij wil het eigenlijk helemaal niet!!!!!!!!!!
Ik wou eerst niet reageren op dit topic, omdat dit verhaal me pijn doet. en ik zeker wist dat ik jou pijn ging doen met mijn antwoord...
Een kind krijgen is een enorm wonder! het is niet gewoon! een kind krijgen is bijzonder!
Begrijp dat dit niet gepland is, maar dan had je maar beter op je voorbehoedsmiddelen moeten denken.... een kind neem je niet alleen er zijn altijd 2 mensen verandwoordelijk voor!
Nogmaals GA NAAR DE DOKTER!!!! misschien dat je wat tegen die depressie kunt krijgen, ga in therapie, lijkt me heel handig voor je....
maar bovenal bekijk je kleine knul als een wonder!
Het is idd makkelijk om snel te oordelen over iemand en over iemands gevoelens.
Je schrijft dat je heel veel meegemaakt heb, en dat je daarom hierdoor overal en met name tegen de baby opziet.
Is het voor je niet verstandig om hulp te zoeken?
Ik heb bij mijn oudste een post nat depressie gehad en zag hierdoor en voelde hierdoor alles zwart en somber, met medicijnen en therapie ging het stukken beter.
Hierdoor kan je dingen uit je verleden verwerken waaardoor je beter de toekomst aan kan.
Je hebt er zelf moeite mee dat er door je collega zo snel en negatief over je geoordeeld word, maar misschien heeft zij net als jij ook fel gereageerd omdat het haar pijn doet dit te zien.
Iemand die het kindje niet wil is zwanger en zij wil het dolgraag maar het lukt niet.
Zij zou de hele wereld er voor over gehad hebben om een kindje te krijgen en vind het pijnlijk om te zien dat een ander dat minder dan zij heeft.
Begrijp me goed hor, ik oordeel niet over jouw en je gevoelens, want je kan en mag dingen heel moeilijk vinden!!
Maar probeer het beetje te nuanceren dat iets vaak meerdere kanten heeft,
Meis heel veel sterkte met alles, en alles is al zo heftig op het moment bij je,
maar probeer echt hulp te zoeken!
Liefs Marina
Je schrijft dat je heel veel meegemaakt heb, en dat je daarom hierdoor overal en met name tegen de baby opziet.
Is het voor je niet verstandig om hulp te zoeken?
Ik heb bij mijn oudste een post nat depressie gehad en zag hierdoor en voelde hierdoor alles zwart en somber, met medicijnen en therapie ging het stukken beter.
Hierdoor kan je dingen uit je verleden verwerken waaardoor je beter de toekomst aan kan.
Je hebt er zelf moeite mee dat er door je collega zo snel en negatief over je geoordeeld word, maar misschien heeft zij net als jij ook fel gereageerd omdat het haar pijn doet dit te zien.
Iemand die het kindje niet wil is zwanger en zij wil het dolgraag maar het lukt niet.
Zij zou de hele wereld er voor over gehad hebben om een kindje te krijgen en vind het pijnlijk om te zien dat een ander dat minder dan zij heeft.
Begrijp me goed hor, ik oordeel niet over jouw en je gevoelens, want je kan en mag dingen heel moeilijk vinden!!
Maar probeer het beetje te nuanceren dat iets vaak meerdere kanten heeft,
Meis heel veel sterkte met alles, en alles is al zo heftig op het moment bij je,
maar probeer echt hulp te zoeken!
Liefs Marina
Hey meid,
Ik kan aalleen maar zeggen, ga met iemand praten, dat heb je echt nodig, zet alles een beetje op een rijtje, daarnaast is het niet gek dat juist je hormonen dit gevoel versterken!
Probeer je collega te begrijpen, de angst die jij hebt heeft zij ook maar dan van andere kant, zou ik ooit een kindje krijgen, ze bedoelt dit vast niet persoonlijk, dit zijn haar angsten-frustraties en pijnen!
Zoek hulp, je hoeft niet alles alleen te verwerken!
Liefs MJ
ps;je kan natuurlijk altijd hier je verhaal kwijt!
Ik kan aalleen maar zeggen, ga met iemand praten, dat heb je echt nodig, zet alles een beetje op een rijtje, daarnaast is het niet gek dat juist je hormonen dit gevoel versterken!
Probeer je collega te begrijpen, de angst die jij hebt heeft zij ook maar dan van andere kant, zou ik ooit een kindje krijgen, ze bedoelt dit vast niet persoonlijk, dit zijn haar angsten-frustraties en pijnen!
Zoek hulp, je hoeft niet alles alleen te verwerken!
Liefs MJ
ps;je kan natuurlijk altijd hier je verhaal kwijt!
ik zal zeker naar de dokter gaan en met hem/haar over je gevoel te praten!!
Anna heeft inderdaad een hele goed tip, print het stukje dat je geschreven hebt uit! Soms is het lastig om met een "vreemde"over je gevoelens te praten dan kan je huisart het lezen hoe je je voelt, en hopelijk kan hij/zij je er ook bij helpen.
Groetjes Anne
Anna heeft inderdaad een hele goed tip, print het stukje dat je geschreven hebt uit! Soms is het lastig om met een "vreemde"over je gevoelens te praten dan kan je huisart het lezen hoe je je voelt, en hopelijk kan hij/zij je er ook bij helpen.
Groetjes Anne
Jeetje meid. Heftig hoor. Natuurlijk reageert je collega zo. Het is heel moeilijk als je zelf geen kinderen kan krijgen of het moeilijk gaat dat je niet kunt begrijpen dat iemand niet blij kan zijn met haar zwangerschap. Ik kan daar ook slecht tegen. Maar waarschijnlijk heb je ook wel je redenen hiervoor. Toch lijkt het me heeeeel verstandig om hulp te zoeken en wel zo snel mogelijk. Als je eenmaal in die neerwaartse spiraal zit, kom je er zelf niet uit. Ook in jou zit heus wel die goede moeder. Je ziet het alleen zelf niet meer. De stap is heel groot om naar de huisarts te gaan met je probleem maar wel heel noodzakelijk. Moet eerlijk zeggen dat ik het heel moedig van je vind dat je het hier neer durft te zetten. Dat is in ieder geval al een eerste stap. Hoop dat je snel ook de volgende kunt zetten.
Even nog over je hondjes. Ik zou me daar niet te druk over maken hoor. De meeste kindjes zijn niet allergisch. Ik heb zelf 5 katten en ik heb er niet eens over nagedacht om ze weg te doen. En dan moet het wel een ernstige allergie zijn wil ik ze weg doen hoor. Geniet in ieder geval van de beestjes en ga zo snel mogelijk hulp zoeken.
Heel veel sterkte en probeer hier uit te komen.
Liefs Supertje
Even nog over je hondjes. Ik zou me daar niet te druk over maken hoor. De meeste kindjes zijn niet allergisch. Ik heb zelf 5 katten en ik heb er niet eens over nagedacht om ze weg te doen. En dan moet het wel een ernstige allergie zijn wil ik ze weg doen hoor. Geniet in ieder geval van de beestjes en ga zo snel mogelijk hulp zoeken.
Heel veel sterkte en probeer hier uit te komen.
Liefs Supertje
ach meid!
Uit je stukje haal ik een beetje dat je flink in de war bent en inderdaad wat depressief.
Zoals de meiden hier boven al zeggen.. praat er met de gynaecoloog over.
Ik vind dat je je totaal niet schuldig moet voelen over al je gedachten richting je baby en andere mensen. Ik denk dat je door hormonen of ander soort zaken hier niet veel aan kunt doen momenteel.
Knap dat je zelf herkent dat je een probleem hebt en dan hoe je je voelt en hoe je denkt niet normaal is. Nu moet je alleen nog een stapje verder gaan door met iemand te praten (niet alleen hier) zodat er iemand op de hoogte is van je probleem en je kan helpen. De huisarts kan je vast doorverwijzen.
Sterkte meissie!
Liefs Annemiek
Uit je stukje haal ik een beetje dat je flink in de war bent en inderdaad wat depressief.
Zoals de meiden hier boven al zeggen.. praat er met de gynaecoloog over.
Ik vind dat je je totaal niet schuldig moet voelen over al je gedachten richting je baby en andere mensen. Ik denk dat je door hormonen of ander soort zaken hier niet veel aan kunt doen momenteel.
Knap dat je zelf herkent dat je een probleem hebt en dan hoe je je voelt en hoe je denkt niet normaal is. Nu moet je alleen nog een stapje verder gaan door met iemand te praten (niet alleen hier) zodat er iemand op de hoogte is van je probleem en je kan helpen. De huisarts kan je vast doorverwijzen.
Sterkte meissie!
Liefs Annemiek