Heb nu al de kriebels

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik heb net Wieteke opgegeven voor de peuterspeelzaal en krijg nu al helemaal de kriebels. Wieteke is een heerlijke meid, maar met andere kinderen erbij is ze wel heeeeeel afwachtend. Terwijl andere kinderen die hier komen spelen alles ontdekken, kijkt Wieteke van een afstandje toe. Het aard van het beestje!
Maar ik maak me daar best zorgen over als ze straks naar de basisschool gaat (ik weet dat dat nog heel lang duurt, maar als baby wilde ze al niets van anderen weten en toen hadden we de hoop dat dat rond haar tweede jaar wel over zou zijn, nou niets is minder waar). Bijna alle kinderen hebben wel een vorm van opvang gehad en zijn dus gewend om (structureel) met andere kinderen te spelen, terwijl Wieteke natuurlijk altijd bij mij thuis is en alleen met anderen speelt als we visite krijgen of op visite gaan.
Daarnaast is het nog steeds een drama als ze hier op zondag in de kerk naar de oppas gaat. Ze huilt dan een uur lang (en staat tegen de muur bij de deur) totdat ik haar weer kom ophalen. Mijn hart breekt dan!
Dus ik vind het (verstandelijk) nodig om haar naar een peuterspeelzaal te laten gaan zodat ze went aan het omgaan met andere kinderen en het van huis zijn. Maar ik vind het gevoelsmatig zo moeilijk. Ze is nog maar zo'n jong meisje en ik zou haar zo graag 'beschermen' voor dit verdriet (want moeilijk gaat ze het denk ik heel erg krijgen).
Ik krijg nu al een brok in mijn keel als ik bedenk dat ik haar over een paar maanden moet achterlaten bij allemaal vreemde kinderen en leidsters. Maar goed, het is voor haar bestwil moet ik maar bedenken.
Oh, wat is dit tegenstrijdig. Maar goed, ik heb haar opgegeven en we zullen het verder wel afwachten (ze gaan hier vanaf 2,5 jaar naar de psz).

Sorry, dit moest ik even kwijt.
Groetjes,
Geeske.
 
Hoi Geeske, heel begrijpelijk hoor!  Als Kian naar de creche in de kerk gaat huilt ie maar 5 minuten (hoor ik dan achteraf), maar wat voel ik me gebroken als ik wegstap en z'n onderlip begint te trillen met daarachteraan een hartverscheurende huil!

Kian gaat donderdag voor het eerst een hele dag naar het kdv. Ook heel spannend.
Maar mijn moeder zei altijd (en nog steeds):
"Als je zelf al gaat denken dat het niet leuk gaat worden, dan wordt het ook zeker niets. Kinderen voelen dat aan en zullen zich netjes aanpassen aan jouw gevoel!"

Natuurlijk mag je best twijfelen, maar laat het echt niet aan wieteke merken (in de vorm van: sorry schat, maar het is voor je eigen bestwil), want dan voelt zij zich ook niet sterk.

Het zal waarschijnlijk een periode zijn waar zij en jij even doorheen moeten, maar het gaat echt goedkomen! En daar ben je geen slechte moeder door. Je bent juist een goede moeder dat je op deze manier haar zelfverzekerder wil maken voor als ze op de basisschool gaat! Topbeslissing!

Liefs Nelleke
 
ik kan me je gevoel heel goed voorstellen. Tess heeft de eerste maand op de psz heel hard gehuild bij het weggaan en het half uur daarna. terwijl ze normaal wel graag et andere kindjes speelt. Wel merkte ik dat het huilen elke keer iets minder heftig wan en iets korter werd. ook waren de juffen erg lief en had ik het gevoel dat ze heel goed op haar passen.

Ik vindt dat je een juiste beslissing maakt, anders is de stap naar de basisschool (daar willen we natuurlijk nog lang niet aan denken) wel heel erg groot.

Liefs sandra
 
Hoi Geeske

Wat spannend zeg, voor jullie allebei....

Uit ervaring kan ik je vertellen dat het ene kind zó gewend is, en het andere daar veel langer over doet. Gijs is totdat hij naar school ging met een portie tegenzin naar het kdv gegaan. 2 dagen in de week en telkens weer leek het alsof ie daar voor het eerst kwam. Echt sneu om te zien...... Gelukkig ging hij na een kwartier ofzo wel spelen en als we 'm op kwamen halen had hij pret voor 10. Maar toch, je hebt het gevoel dat je  zijn gevoel van veiligheid ondermijnt door weg te gaan.

Sinds hij op school zit, is er van die timide peuter niks meer te zien. Vol bravoure en zelfvertrouwen rent hij de klas in en is er helemaal thuis. En daar word ik dan weer gelukkig van.

Wat ik maar wil zeggen: je doet het voor haar bestwil, het is goed om te wennen aan andere kindjes. Gelukkig is de psz maar halve dagen, toch? Dan kan ze er wat langzamer inkomen. En hoe dan ook: resultaten behaald in het verleden, bieden geen garantie voor de toekomst.... Het ene kind heeft nou eenmaal wat meer tijd nodig dan het andere.

Maar wat Nelleke ook zegt, daar ben ik het helemaal mee eens: jou positieveit kan al heel veel doen voor haar zelfvertrouwen. Al straalt ze dat nog niet meteen uit, het helpt haar wel over een drempel heen.

Succes ermee hoor, en wie weet valt het je allemaal reuze mee!
Liefs
Susan
 
Hoi,

Doen! Die peuterspeelzaal. Is denk ik goed voor Wieteke. Ga ervan uit dat het in het begin een huildrama zal zijn. Maar bedenk daarbij ook dat het 2 maal per week is. Als ze naar de basisschool gaan heb je dat dan anders  dagelijks. (2x daags)  Ik zie dit bij een aantal kinderen bij Thom (5,5) in de klas. Dat is pittig hoor.

En denk niet dat ik niet weet hoe moeilijk het is om een huilend kind achter te laten. Danae is in augustus voor het eerst naar het KDV gegaan. Om te beginnen 2 middagen. Per 1/10 was er pas plek op de ochtenden. Hele drama's heeft ze gemaakt. Huilen, gillen, op de grond liggen.... Mijn hart brak als ik ging. Zelfs Thom (5,5) vond het moeilijk haar daar achter te laten. Hij heeft zelfs een keer gezegd: Mam, zullen we haar weer meenemen? Maar we hebben doorgezet. En sinds ze de ochtenden gaat, gaat het beter. Inmiddels gaat het zo goed dat er amper een kusje af kan. Zo leuk vind ze het. Ze vraagt iedere dag wel: Naar de kindedaggeblijf , mama?

Ik heb ook stage gelopen op een PSZ. Daar zag ik hoe het in zijn werk ging. We hadden daar zelfs een kindje dat ze brachten, zonder dat hij gegeten had. Hij huilde nl zo erg dat hij ervan ging spugen. Hij kreeg van ons in de loop van de ochtend dan een broodje. Maar dat is erg extreem. De meeste kinderen huilen in het begin in meerdere of mindere mate. Vaak is het al over zo gauw moeder uit zicht is. Pure emotionele chantage! En jij als moeder hebt de hele ochtend een rotgevoel.

Toen Danae dus op het KDV zo ging huilen, ben ik heel duidelijk geweest. Ook al vond ik het zelf erg moeilijk! Ik heb haar verteld dat mama echt weg ging, maar dat ik haar ook weer op kwam halen. Daarna ging ik ook echt weg. De leidster nam haar van me over. Wat bij Danae goed werkte was haar een aktiviteit (kleuren, puzzelen,voorlezen)  aanbieden. Dat haalde de nadruk van het afscheid nemen af. Ze kon het helemaal niet aan om te zwaaien.  Toen we daar achter waren ging het vlot beter.

Bespreek je angst/bezordheid ook goed met de leidster(s). Vraag hoe zij ermee om gaan. En vraag of je tussendoor mag bellen hoe het gaat. Ik belde  de eerste weken ook tussendoor om te horen hoe het ging. Gewoon voor mijn eigen gevoel. Daar hebben ze nooit moeilijk over gedaan. En op de PSZ waar ik stage liep was dat ook heel normaal.

Sterkte ermee! Het komt vast goed.
Groetjes, Cathy
 
hier eigenlijk hetzelfde. Enzo is enigst kind en speel zeldzaam met andere kinderen. Ja, wel met oudere kinderen en dat vindt hij leuk maar niet met leeftijdgenootjes.
Enzo is ook erg afwachtend.
Maar als hij eens een dagje weg is of logeren dan pruilt hij wel zijn lip maar huilt niet.
Het is voor mij ook de reden om Enzo naar de psz te brengen. Ik wil dat hij meer omgaat met leeftijdgenootjes en lekker kan gaan spelen met ze.
Alleen met papa en mama spelen kan ook niet.

Mijn schoonzus werkt op een basisschool en ze zegt heel duidelijk te merken welke kinderen op een psz hebben gezeten. Die kinderen kunnen rustig zitten, dingen delen en samen spelen. Die zijn al een heel stuk verder.

Ik vindt het heel belangrijk om Enzo erheen te doen. Hetzij met heel veel pijn in mijn hart want ik zie het ook een beetje als een begin dat hij vaker weg is.... eerst de psz en dan de basisschool....
slik... ik denk dat mama harder gaat huilen als hij....

liefs
di silva
 
Bedankt voor jullie lieve reacties.
Ik ga Wieteke ook zeker vol overtuiging naar de psz brengen, ik heb zelf erg veel moeite moeten doen om mijn man te overtuigen, dus ik sta er helemaal achter. Neemt niet weg dat ik het wel met een dubbel gevoel doe, zoals ik al zei.
Maar aan de andere kant kan ik me ook wel verheugen op twee ochtenden alleen met Freek. Maar voorlopig nog even genieten met twee kinderen de hele week.

Groetjes,
Geeske
 
Kan me voorstellen dat je er een dubbel gevoel bij hebt, loslaten is ook niet makkelijk, maar het is volgens mij wel goed voor die kleintjes van ons.
Nu nog maar lekker genieten van allebei je kleintjes thuis!
Groetjes Laura
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan