<p>Hallo allemaal,</p><p>Ik ben benieuwd of iemand hier dit misschien herkent.. in mijn omgeving is dit namelijk voor niemand herkenbaar. En dit is lekker anoniem.</p><p>Even wat achtergrond: ik ben eind juli bevallen van een prachtig jongetje. We zijn gezegend met hem, hij is ontzettend lief en makkelijk, slaapt goed (nog niet door ‘s nachts maar dat is prima) en ik heb ook nog eens een zwangerschap gehad zonder problemen. Ik merk alleen één ding en dat is dat ik heel heeeel veel moeite heb mijn nieuwe lichaam te accepteren. Dit heeft zijn weerslag vervolgens op alles, op mijn geluksgevoel, relatie en op de manier waarop ik naar mezelf kijk. Ik voelde dit tijdens de zwangerschap al een beetje aankomen. Waar iedereen zei ‘geniet van deze tijd’ kon ik dat helemaal niet. Het ‘uit handen geven’ van je lichaam voor iets groters en belangrijkers dan jijzelf (jouw kindje) en daarvoor bepaalde dingen ook moeten laten vond ik moeilijk (zoals bepaalde sporten). En ook mijn veranderende lichaam vond ik toen al lastig. Iedereen zei ‘wacht maar tot je hem straks in je armen hebt, het is het allemaal waard’ en ik was zo blij toen hij er eindelijk was 
Maar heel eerlijk, de moeite met mijn lichaam nam niet af - nam eerder toe (er zat immers geen baby meer in, maar zag er totaal anders uit dan voorheen). Volstrekt niet realistisch natuurlijk om vlak na een bevalling al zo naar jezelf te kijken! Maar ik kon het niet helpen. Nu is mijn zoon 13 weken en mag ik al een tijdje weer sporten. Ik doe dit ook zo’n 3 a 4 keer in de week, maar blijf het echt vreselijk vinden naar mezelf te kijken in de spiegel of ‘oude’ kleding van mezelf aan te doen. <br />Is er iemand die dit herkent?!</p><p>Het gekke is dus.. ik heb nooit een eetstoornis of iets gehad. Ik woog me zelfs nooit! Kon altijd eten wat ik wilde (en deed dat ook). Sport ook al sinds ik me kan herinneren veel en kan daar ook lekker m’n energie of stress kwijt. Maar er lijkt iets in mij veranderd te zijn, doordat ik m’n lichaam niet meer herken. Vroeger wist ik heel goed wanneer ik bijvoorbeeld even de drop moest laten staan (als m’n broek strakker zat) en dat deed ik dan, om de week erna gewoon weer prima in m’n vel te zitten. <br /><br />Goed, is een heel verhaal geworden.. ben benieuwd of iemand dit herkent en misschien tips heeft.</p>
Maar heel eerlijk, de moeite met mijn lichaam nam niet af - nam eerder toe (er zat immers geen baby meer in, maar zag er totaal anders uit dan voorheen). Volstrekt niet realistisch natuurlijk om vlak na een bevalling al zo naar jezelf te kijken! Maar ik kon het niet helpen. Nu is mijn zoon 13 weken en mag ik al een tijdje weer sporten. Ik doe dit ook zo’n 3 a 4 keer in de week, maar blijf het echt vreselijk vinden naar mezelf te kijken in de spiegel of ‘oude’ kleding van mezelf aan te doen. <br />Is er iemand die dit herkent?!</p><p>Het gekke is dus.. ik heb nooit een eetstoornis of iets gehad. Ik woog me zelfs nooit! Kon altijd eten wat ik wilde (en deed dat ook). Sport ook al sinds ik me kan herinneren veel en kan daar ook lekker m’n energie of stress kwijt. Maar er lijkt iets in mij veranderd te zijn, doordat ik m’n lichaam niet meer herken. Vroeger wist ik heel goed wanneer ik bijvoorbeeld even de drop moest laten staan (als m’n broek strakker zat) en dat deed ik dan, om de week erna gewoon weer prima in m’n vel te zitten. <br /><br />Goed, is een heel verhaal geworden.. ben benieuwd of iemand dit herkent en misschien tips heeft.</p>