<p>Bij de eerste heb ik best een heftige bevalling gehad en daarna ontzettend veel bekken-klachten gehouden. </p><p>Nu een dik jaar later is de wens voor een 2e zó groot maar de angst nog groter. Ben zo bang dat ik helemaal niks meer kan na een tweede zwangerschap en alles erger wordt.</p><p>Zijn er mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt? En wat hebben jullie besloten en hoe heeft dit uitgepakt?</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Heftige 1e bevalling toch wens 2e
- Onderwerp starter Gebruiker10359780
- Startdatum
Ken je Kyra Elgersma? Zij heeft een Instagram pagina.. is net zwanger van baby #2 en heeft te maken met zware bekkenklachten. Misschien is het goed/leuk als je haar gaat volgen.
Niet helemaal hetzelfde en toch ook wel weer een beetje....
Ik heb een zoon van 1,5 jaar oud die na een zorgeloze zwangerschap geboren is met een heftige bevalling. Na 2 dagen inleiden ging het met hem niet goed en werd het een spoedkeizersnede. Hij bleek dysmatuur en had een slechte start met opname op neonatologie. Ik kreeg tussen dit alles even snel te horen dat ik nooit natuurlijk zal kunnen bevallen. Daarna bleek hij een huilbaby met onder andere Kiss syndroom, hevige reflux, koemelkallergie en veel problemen met de darmrijping. 20 uur per dag huilen was geen uitzondering. Inmiddels is alles onder controle, al lopen er nog steeds diverse onderzoeken bij hem.
Bij zowelmijn man als bij mij heeft dit mentaal veel gedaan. Het eerste jaar van ons kind was alles behalve een roze wolk en hopen we nooit meer mee te hoeven maken.
Maar de wens voor een tweede was groter dan de angst dat dit allemaal weer gebeurt met als gevolg dat ik nu bijna 20 weken zwanger ben. Deze zwangerschap is niet zo zorgeloos als de eerste, niks voelt meer als vanzelfsprekend. Maar dit wondertje is zó welkom! Ik zie echt wel op tegen weer een keizersnede en de periode daarna dat ik nauwelijks voor mijn peuterzoon zal kunnen zorgen. En de angst dat we weer een huilbaby krijgen is groot, maar hé, de eerste hebben we ook doorstaan en we weten nu veel beter waar we hulp kunnen krijgen en zullen dat veel sneller doen.
Ik heb een zoon van 1,5 jaar oud die na een zorgeloze zwangerschap geboren is met een heftige bevalling. Na 2 dagen inleiden ging het met hem niet goed en werd het een spoedkeizersnede. Hij bleek dysmatuur en had een slechte start met opname op neonatologie. Ik kreeg tussen dit alles even snel te horen dat ik nooit natuurlijk zal kunnen bevallen. Daarna bleek hij een huilbaby met onder andere Kiss syndroom, hevige reflux, koemelkallergie en veel problemen met de darmrijping. 20 uur per dag huilen was geen uitzondering. Inmiddels is alles onder controle, al lopen er nog steeds diverse onderzoeken bij hem.
Bij zowelmijn man als bij mij heeft dit mentaal veel gedaan. Het eerste jaar van ons kind was alles behalve een roze wolk en hopen we nooit meer mee te hoeven maken.
Maar de wens voor een tweede was groter dan de angst dat dit allemaal weer gebeurt met als gevolg dat ik nu bijna 20 weken zwanger ben. Deze zwangerschap is niet zo zorgeloos als de eerste, niks voelt meer als vanzelfsprekend. Maar dit wondertje is zó welkom! Ik zie echt wel op tegen weer een keizersnede en de periode daarna dat ik nauwelijks voor mijn peuterzoon zal kunnen zorgen. En de angst dat we weer een huilbaby krijgen is groot, maar hé, de eerste hebben we ook doorstaan en we weten nu veel beter waar we hulp kunnen krijgen en zullen dat veel sneller doen.
Ook hier een, voor mijn gevoel, horrorervaring met de eerste gehad.
Sowieso komt zij uit een lang fertiliteitstraject van 3,5 jaar. Tijdens de zwangerschap was er een complicatie met risico op vroeggeboorte. Zij is uiteindelijk met 35 weken gekomen. Ik kreeg een zwangerschapsvergiftiging en was erg beroerd met de bevalling. Ik werd op bed gelegd, aan allerlei infusen en kabels gelegd, medicatie erin. En ik was in paniek van de weeenstorm. Dus remifentanyl erbij, oxitocine. Ik heb 3 uur geperst, en kreeg een totaalruptuur.
De kraamperiode bestond uit huilbaby, KMA, borstontstekingen, depressieve mamma die maanden lang heel levendige nachtmerries had, en een zwaar herstel. 7 maanden na de bevalling ben ik nog geopereerd aan verklevingen nav de ruptuur. Veel fysio.
Dus ja... voor mijn gevoel is alles anders/verkeerd gelopen.
En toch..... toen mijn dochter 6 maanden was, hadden we het zo leuk! En ik werd oprecht verdrietig van het idee dat we dat allemaal maar 1 keer mee gingen maken. Achteraf waren die zware maanden ook maar maanden. Die ik doorstaan heb. En na veel praten met mensen en een coach, heb ik er ook meer vertrouwen in dat een tweede bevalling/kraamperiode sowieso anders gaat zijn. Beter weet ik dan niet. Ik vond het evengoed wel moeilijk om er weer voor te gaan. Want wat nou als deze echt niet lukte? Ik wilde het vrolijke gevoel over uberhaupt een kind hebben niet kwijt. En als ik tijdens de zwangerschap weer strikte rust moest houden? Lukt dat wel met dreumes? Wat als de schade deze keer echt teveel wordt? Mag ik wel een keizersnede? En een depressie in de kraamperiode, dat verdient mijn dochter niet. Zoveel angst.
Maar ik ben nu ze 1,5 is, 18 weken zwanger van de tweede. Nu we wisten wat het probleem was, was ik binnen 3 behandelingen zwanger. En alles gaat goed. Geen risico op vroeggeboorte vooralsnog. Ik ben wel langer misselijk geweest en heb veel last van mijn bekken en bekkenbodem, waarvoor ik fysio heb. Maar dat zit me nog niet heel erg in de weg met werk of dochter. Ik moet wel echt wat rustiger bewegen, niet sporten of flink poetsen ofzo, en ik ben mijn dochter nu aan het leren om zoveel mogelijk zelf te lopen en klimmen, zodat ik niet teveel hoef te tillen.
Met de verloskundige ben ik erg bezig met wat nodig is om de volgende bevalling rustig in te gaan. Want als ik teveel daarover nadenk, dan staat er kippenvel op mijn hoofd en tranen in mijn ogen. Maar er is veel hulp mogelijk, en ik kan dingen anders aanpakken. Het zal sowieso anders gaan. Het helpt om ermee bezig te zijn, en de angst aan te pakken. De gyn heeft ook een heel plan van aanpak om ernstige schade te beperken, en ik word door iemand met kennis gehecht straks (uitscheuren staat al vast). Ik heb de optie van keizersnede goed kunnen bespreken, en voor mijn gevoel heb ik zelf gekozen voor een natuurlijke bevalling. Dat sterkt ook.
Nou ja, lang verhaal, maar mijn advies is dus om je niet door angst te laten leiden. Maar juist met gyn, fysio, verloskundige, psycholoog etc, te gaan praten over je angsten. Kijken wat terecht is en welke je kunt accepteren als puur angst. Hoe haalbaar het is om voor een tweede te gaan in jouw situatie.
Sowieso komt zij uit een lang fertiliteitstraject van 3,5 jaar. Tijdens de zwangerschap was er een complicatie met risico op vroeggeboorte. Zij is uiteindelijk met 35 weken gekomen. Ik kreeg een zwangerschapsvergiftiging en was erg beroerd met de bevalling. Ik werd op bed gelegd, aan allerlei infusen en kabels gelegd, medicatie erin. En ik was in paniek van de weeenstorm. Dus remifentanyl erbij, oxitocine. Ik heb 3 uur geperst, en kreeg een totaalruptuur.
De kraamperiode bestond uit huilbaby, KMA, borstontstekingen, depressieve mamma die maanden lang heel levendige nachtmerries had, en een zwaar herstel. 7 maanden na de bevalling ben ik nog geopereerd aan verklevingen nav de ruptuur. Veel fysio.
Dus ja... voor mijn gevoel is alles anders/verkeerd gelopen.
En toch..... toen mijn dochter 6 maanden was, hadden we het zo leuk! En ik werd oprecht verdrietig van het idee dat we dat allemaal maar 1 keer mee gingen maken. Achteraf waren die zware maanden ook maar maanden. Die ik doorstaan heb. En na veel praten met mensen en een coach, heb ik er ook meer vertrouwen in dat een tweede bevalling/kraamperiode sowieso anders gaat zijn. Beter weet ik dan niet. Ik vond het evengoed wel moeilijk om er weer voor te gaan. Want wat nou als deze echt niet lukte? Ik wilde het vrolijke gevoel over uberhaupt een kind hebben niet kwijt. En als ik tijdens de zwangerschap weer strikte rust moest houden? Lukt dat wel met dreumes? Wat als de schade deze keer echt teveel wordt? Mag ik wel een keizersnede? En een depressie in de kraamperiode, dat verdient mijn dochter niet. Zoveel angst.
Maar ik ben nu ze 1,5 is, 18 weken zwanger van de tweede. Nu we wisten wat het probleem was, was ik binnen 3 behandelingen zwanger. En alles gaat goed. Geen risico op vroeggeboorte vooralsnog. Ik ben wel langer misselijk geweest en heb veel last van mijn bekken en bekkenbodem, waarvoor ik fysio heb. Maar dat zit me nog niet heel erg in de weg met werk of dochter. Ik moet wel echt wat rustiger bewegen, niet sporten of flink poetsen ofzo, en ik ben mijn dochter nu aan het leren om zoveel mogelijk zelf te lopen en klimmen, zodat ik niet teveel hoef te tillen.
Met de verloskundige ben ik erg bezig met wat nodig is om de volgende bevalling rustig in te gaan. Want als ik teveel daarover nadenk, dan staat er kippenvel op mijn hoofd en tranen in mijn ogen. Maar er is veel hulp mogelijk, en ik kan dingen anders aanpakken. Het zal sowieso anders gaan. Het helpt om ermee bezig te zijn, en de angst aan te pakken. De gyn heeft ook een heel plan van aanpak om ernstige schade te beperken, en ik word door iemand met kennis gehecht straks (uitscheuren staat al vast). Ik heb de optie van keizersnede goed kunnen bespreken, en voor mijn gevoel heb ik zelf gekozen voor een natuurlijke bevalling. Dat sterkt ook.
Nou ja, lang verhaal, maar mijn advies is dus om je niet door angst te laten leiden. Maar juist met gyn, fysio, verloskundige, psycholoog etc, te gaan praten over je angsten. Kijken wat terecht is en welke je kunt accepteren als puur angst. Hoe haalbaar het is om voor een tweede te gaan in jouw situatie.
Herkenbaar. Ik heb gesprekken gevoerd met praktijk ondersteuner en dat heeft veel geholpen . Tip zoek iemand voor gesprek er blijven altijd triggers en heb nu geleerd hoe ermee om te gaab