hallo allemaal,
Ik plaats hier mijn verhaal omdat ik merk dat ik het nog steeds af en toe even kwijt wil en dit me goed doet.
Bijna 7 maanden geleden ben ik middels een keizersnede bevallen van een prachtige zoon.
Mijn bevalling begon met een inleiding omdat ik al 42 weken en 2 dagen ver was.
Het inleiden verliep al niet soepel en na de eerste dag 2 keer gel ingebracht te hebben gebeurde er dus ook nog niets dan een klein beetje buikpijn.
Na een nacht op de afdeling begonnen ze in de ochtend met het breken van mijn vliezen omdat ik inmiddels een kleine cm ontsluiting had.
daarna werd ik aan de weeopwekkers gelegd.
Dit liep voor geen meter! zetten ze het apparaat hoog dan verging ik van de pijn (rugweeen) en zetten ze hem wat lager dan voelde ik ook echt niets meer.
na ongeveer 10 uur en pas 4 cm verder werd er dus besloten om over te gaan tot een ruggeprik.
daarna werd ik eigenlijk meteen snel voorgelicht over een keizersnede en ik vond het prima.. eruit met dat kind was het enige wat ik kon denken.
De keizersnede verliep prima, ik was wat gespannen maar toen ik mijn mannetje hoorde huilen was ik dolgelukkig! oh wat was hij mooi en klein.. een geweldige ervaring!! Ons kindje!!
Mijn vriend ging met ons kindje mee en ik werd dichtgemaakt.. tot dat moment was er nog niets aan de hand tot ik na ongeveer een uur (kan ook langer zijn dat is aan me voorbij gegaan) terug ging naar de kraamafdeling en dacht dat ik in mijn bed plaste.
dat bleek echter niet het geval te zijn.
Wat wel het geval was was dat ik flink bloed aan het verliezen was, zo erg zelfs dat ik aan de paniek in de ogen van de verpleegkundige zag dat het niet goed was.
Binnen no time stonden er gyneacologen co- assistenten en verpleegkundigen aan mijn bed en het enige wat ik dacht was, ik wil slapen ik ben moe.
Op dat moment besefte ik me dat als ik mijn ogen dicht zou doen ik niet meer wakker zou worden, er kwam een gevoel van rust over me heen maar ik wou hier niet aan toegeven.
Ik ben naar mijn vriend blijven kijken die met ons zoontje in de kamer stond en wat rondliep (voor mijn gevoel om mijn bed heen, wat helemaal niet kon omdat het vol stond met artsen maar zo beleefde ik het op dat moment)
de verpleegkundige die naast me stond stond in middels met zakken bloed en ze stonden ze er via het infuus in te knijpen maar het kwam er via de onderkant weer net zo snel uit. (fluxus)
Ik ben daarna naar de OK gebracht en ben daar geopereerd (embolisatie))
Het bleek zo te zijn dat er een bloedvat in mijn baarmoeder open was blijven staan. Normaal krimpt de baarmoeder meteen na een bevalling en dit was in mijn geval dus niet zo waardoor alles volliep met bloed en ik als het ware leegliep.
Alles bijelkaar ben ik meer dan 5 liter verloren en heb een voledige transfusie gehad.
Na deze operatie die ik helemaal heb meegemaakt omdat ik bij was (ruggeprik die er nog in zat) ben ik naar de IC gebracht waar ik 3 dagen heb gelegen.
de eerste nacht was zeer heftig, weet er nog weinig van om dat ik zwaar aan de morfine etc zat.. weet alleen nog dat ik alles dubbel zag en toch eigenlijk wel erg bang begon te worden.
de operatie was goed gegaan en mijn baarmoeder hebben ze kunnen sparen.
Na 3 dagen ben ik naar de kraamafdeling gegaan waar ik eindelijk bij mijn zoontje kon zijn, maar er eigenlijk niets mee kon. erg heftig en helemaal niet wat ik ervan verwacht had.
Ik ben zo bang geweest en besefte me toen eigenlijk pas wat er allemaal gebeurd was.
Dit wou ik nooit meer meemaken!
na anderhalve week mocht ik naar huis! we waren dolblij maar helaas niet voor lang..
Na 2 dagen kreeg ik enorm hoge koorts 40/41 graden en werd ik weer opgenomen in het ziekenhuis..
er bleken toch nog resten bloed en stolsels in mijn baarmoeder te zitten dus moest ik gecureteerd worden.
Ik was doodsbang en wou niet nog eens wakker zijn tijdens een operatie dus ik was erg paniekerig.
Ik heb tijdens deze (kleine) operatie een narcose gekregen.
Er is toen nog een halve liter bloed met stolsels uit mijn baarmoeder gehaald.
daarna zou het goed moeten zijn maar omdat dit bloed helemaal onder de bacterien zat en ik hier dus ook nog mee besmet bleek te zijn ben ik weer doodziek naar de IC gebracht.
Ik heb daar weer 2 dagen gelegen tot er een antibioticum gevonden was om dit te gaan bestrijden.
na nog anderhalve week ziekenhuis was ik 48 uur koortsvrij en mocht ik naar huis..
de eerste paar weken heb ik alleen maar in angst gezeten dat ik weer terug zou moeten en dat het niet goed was.
Nu 7 maanden later met flink wat therapie heb ik dit redelijk een plekje kunnen geven.
ik kan nu genieten van ons prachtige kindje en het gaat elke dag weer een stapje beter met me.
Maar oh dit was zo niet wat ik ervan verwacht had toen ik dacht aan bevallen, kraamweek, kraambezoek, en al die andere leuke dingen..
Dit alles is gewoon aan ons voorbij gegaan, dat is af en toe erg lastig!
en nu we 7 maanden verder zijn krijg je ook weer vragen als, wil je nog een 2de... dat doet zeer..
Ik heb het altijd zo graag gewild.. maar ik durf niet meer..
Misschien heeft ook dat tijd nodig ik weet het niet..
een erg lang en helaas niet zo'n leuk verhaal.. maar wel fijn dat ik het even kwijt kan.
Ik plaats hier mijn verhaal omdat ik merk dat ik het nog steeds af en toe even kwijt wil en dit me goed doet.
Bijna 7 maanden geleden ben ik middels een keizersnede bevallen van een prachtige zoon.
Mijn bevalling begon met een inleiding omdat ik al 42 weken en 2 dagen ver was.
Het inleiden verliep al niet soepel en na de eerste dag 2 keer gel ingebracht te hebben gebeurde er dus ook nog niets dan een klein beetje buikpijn.
Na een nacht op de afdeling begonnen ze in de ochtend met het breken van mijn vliezen omdat ik inmiddels een kleine cm ontsluiting had.
daarna werd ik aan de weeopwekkers gelegd.
Dit liep voor geen meter! zetten ze het apparaat hoog dan verging ik van de pijn (rugweeen) en zetten ze hem wat lager dan voelde ik ook echt niets meer.
na ongeveer 10 uur en pas 4 cm verder werd er dus besloten om over te gaan tot een ruggeprik.
daarna werd ik eigenlijk meteen snel voorgelicht over een keizersnede en ik vond het prima.. eruit met dat kind was het enige wat ik kon denken.
De keizersnede verliep prima, ik was wat gespannen maar toen ik mijn mannetje hoorde huilen was ik dolgelukkig! oh wat was hij mooi en klein.. een geweldige ervaring!! Ons kindje!!
Mijn vriend ging met ons kindje mee en ik werd dichtgemaakt.. tot dat moment was er nog niets aan de hand tot ik na ongeveer een uur (kan ook langer zijn dat is aan me voorbij gegaan) terug ging naar de kraamafdeling en dacht dat ik in mijn bed plaste.
dat bleek echter niet het geval te zijn.
Wat wel het geval was was dat ik flink bloed aan het verliezen was, zo erg zelfs dat ik aan de paniek in de ogen van de verpleegkundige zag dat het niet goed was.
Binnen no time stonden er gyneacologen co- assistenten en verpleegkundigen aan mijn bed en het enige wat ik dacht was, ik wil slapen ik ben moe.
Op dat moment besefte ik me dat als ik mijn ogen dicht zou doen ik niet meer wakker zou worden, er kwam een gevoel van rust over me heen maar ik wou hier niet aan toegeven.
Ik ben naar mijn vriend blijven kijken die met ons zoontje in de kamer stond en wat rondliep (voor mijn gevoel om mijn bed heen, wat helemaal niet kon omdat het vol stond met artsen maar zo beleefde ik het op dat moment)
de verpleegkundige die naast me stond stond in middels met zakken bloed en ze stonden ze er via het infuus in te knijpen maar het kwam er via de onderkant weer net zo snel uit. (fluxus)
Ik ben daarna naar de OK gebracht en ben daar geopereerd (embolisatie))
Het bleek zo te zijn dat er een bloedvat in mijn baarmoeder open was blijven staan. Normaal krimpt de baarmoeder meteen na een bevalling en dit was in mijn geval dus niet zo waardoor alles volliep met bloed en ik als het ware leegliep.
Alles bijelkaar ben ik meer dan 5 liter verloren en heb een voledige transfusie gehad.
Na deze operatie die ik helemaal heb meegemaakt omdat ik bij was (ruggeprik die er nog in zat) ben ik naar de IC gebracht waar ik 3 dagen heb gelegen.
de eerste nacht was zeer heftig, weet er nog weinig van om dat ik zwaar aan de morfine etc zat.. weet alleen nog dat ik alles dubbel zag en toch eigenlijk wel erg bang begon te worden.
de operatie was goed gegaan en mijn baarmoeder hebben ze kunnen sparen.
Na 3 dagen ben ik naar de kraamafdeling gegaan waar ik eindelijk bij mijn zoontje kon zijn, maar er eigenlijk niets mee kon. erg heftig en helemaal niet wat ik ervan verwacht had.
Ik ben zo bang geweest en besefte me toen eigenlijk pas wat er allemaal gebeurd was.
Dit wou ik nooit meer meemaken!
na anderhalve week mocht ik naar huis! we waren dolblij maar helaas niet voor lang..
Na 2 dagen kreeg ik enorm hoge koorts 40/41 graden en werd ik weer opgenomen in het ziekenhuis..
er bleken toch nog resten bloed en stolsels in mijn baarmoeder te zitten dus moest ik gecureteerd worden.
Ik was doodsbang en wou niet nog eens wakker zijn tijdens een operatie dus ik was erg paniekerig.
Ik heb tijdens deze (kleine) operatie een narcose gekregen.
Er is toen nog een halve liter bloed met stolsels uit mijn baarmoeder gehaald.
daarna zou het goed moeten zijn maar omdat dit bloed helemaal onder de bacterien zat en ik hier dus ook nog mee besmet bleek te zijn ben ik weer doodziek naar de IC gebracht.
Ik heb daar weer 2 dagen gelegen tot er een antibioticum gevonden was om dit te gaan bestrijden.
na nog anderhalve week ziekenhuis was ik 48 uur koortsvrij en mocht ik naar huis..
de eerste paar weken heb ik alleen maar in angst gezeten dat ik weer terug zou moeten en dat het niet goed was.
Nu 7 maanden later met flink wat therapie heb ik dit redelijk een plekje kunnen geven.
ik kan nu genieten van ons prachtige kindje en het gaat elke dag weer een stapje beter met me.
Maar oh dit was zo niet wat ik ervan verwacht had toen ik dacht aan bevallen, kraamweek, kraambezoek, en al die andere leuke dingen..
Dit alles is gewoon aan ons voorbij gegaan, dat is af en toe erg lastig!
en nu we 7 maanden verder zijn krijg je ook weer vragen als, wil je nog een 2de... dat doet zeer..
Ik heb het altijd zo graag gewild.. maar ik durf niet meer..
Misschien heeft ook dat tijd nodig ik weet het niet..
een erg lang en helaas niet zo'n leuk verhaal.. maar wel fijn dat ik het even kwijt kan.
